Σαν σήμερα 6 Ιουνίου: Η νύχτα που ο Κανάρης εκδικήθηκε τη Σφαγή της Χίου

 Υπάρχουν νύχτες που αλλάζουν την Ιστορία. 

Νύχτες όπου η οργή γίνεται φλόγα, η απελπισία μετατρέπεται σε ηρωισμό και η εκδίκηση παίρνει σάρκα και οστά στη θάλασσα του Αιγαίου. Σαν σήμερα, τον Ιούνιο του 1822, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, νεαρός μπουρλοτιέρης από τα Ψαρά, χτυπά την καρδιά του οθωμανικού στόλου και παίρνει εκδίκηση για τη Σφαγή της Χίου – μια πληγή που ακόμα αιμορραγεί στη συλλογική μνήμη του Γένους.

Οι Οθωμανοί γιόρταζαν το Ραμαζάνι, αμέριμνοι, στη ναυαρχίδα του Καρά Αλή, αγκυροβολημένη στο

λιμάνι της Χίου – του ίδιου νησιού που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε γίνει τόπος μαζικής σφαγής, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και σκλαβωμένους αμάχους.

Ο Κανάρης, μαζί με τον Ανδρέα Πιπίνο και λίγους ψυχωμένους ναυμάχους, πλησιάζουν αθόρυβα με δύο πυρπολικά. Το σχέδιο είναι απλό, αλλά θανατηφόρο: να προσκολλήσουν το ένα μπουρλότο στη ναυαρχίδα, να το πυρπολήσουν και να φύγουν πριν γίνουν αντιληπτοί. Είναι ένα σχέδιο αυτοκτονίας – και ταυτόχρονα, η πιο ηρωική πράξη της χρονιάς.

Η επίθεση εκτελείται με τρομακτική ακρίβεια. Ο Πιπίνος αποτυγχάνει να καταστρέψει το πλοίο του αντιναύαρχου, αλλά ο Κανάρης καρφώνει το μπουρλότο του στη ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Η φωτιά απλώνεται αστραπιαία. Μέσα σε λίγα λεπτά, το πελώριο οθωμανικό πλοίο μετατρέπεται σε πύρινη κόλαση.

Ακολουθεί μια φονική έκρηξη. Πάνω από 2.000 Οθωμανοί ναύτες καίγονται ή πνίγονται. Ανάμεσά τους και ο ίδιος ο ναύαρχος Καρά Αλής, που σύμφωνα με την παράδοση καίγεται ζωντανός. Το απανθρακωμένο σώμα του, λέγεται, ότι ξεβράστηκε λίγες μέρες αργότερα σε μια ακτή του νησιού.

Η πυρπόληση της ναυαρχίδας δεν ήταν μόνο πράξη αντίποινων. Ήταν ένα στρατηγικό πλήγμα, ένα ηθικό σοκ και ένα διεθνές μήνυμα. Η είδηση κάνει τον γύρο των ευρωπαϊκών εφημερίδων. Οι φιλέλληνες συγκινούνται. Η Ελλάδα εμφανίζεται όχι ως το θύμα, αλλά ως ο γενναίος μαχητής.

Ο Κανάρης αναδεικνύεται σε θρύλο. Η μορφή του μπαίνει στο πάνθεον των ηρώων της Επανάστασης. Ο ίδιος παρέμεινε μέχρι τέλους σεμνός και σιωπηλός – όπως είπε αργότερα ο Φωτάκος: «Μίλαγε λίγο, αλλά έκανε πολλά».

 

Η νύχτα της 6ης Ιουνίου του 1822 ήταν η στιγμή που η Ελλάδα σήκωσε ξανά το κεφάλι της, φώναξε «δεν ξεχνώ» και έδειξε πως μπορεί να χτυπήσει τον εχθρό με εξυπνάδα, τόλμη και αποφασιστικότητα.

Από το newsbeast