Μέσα στην ατμόσφαιρα του «δικαιωματισμού» δικαιώματα δεν έχει ο «άλλος». Δικαιώματα έχω μόνον «εγώ». Πρόκειται για μια σχιζοφρενική κατάσταση που σίγουρα οδηγεί στη διάλυση της κοινωνίας.
Όπως έχουμε και άλλοτε επισημάνει, πολύς λόγος γίνεται σήμερα για τα λεγόμενα «ανθρώπινα δικαιώματα». Ουδέποτε στο ιστορικό παρελθόν υπήρξε παρόμοια «έκρηξη» διεκδίκησης «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Άτομα, ομάδες, οργανώσεις, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί έχουν επιδοθεί σε μια απίστευτη και
πρωτόγνωρη «κούρσα» για την υπεράσπιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Διεθνή φόρα αναδεικνύουν την υπεράσπισή τους ως μείζον ζήτημα και συντάσσουν «Διακηρύξεις», οι οποίες ανάγονται σε διεθνείς συμβάσεις και επιβάλλονται στις κυβερνήσεις του κόσμου, ως υποχρεωτικά εφαρμοστέες.Η πρώτη σχετική διακήρυξη είναι η «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη», που έγινε από τους επαναστάτες της Γαλλικής Επανάστασης στις 26 Αυγούστου του 1789. Στις μέρες μας είναι γνωστή η «Διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ελσίνκι», ενώ στην πατρίδα μας θεσπίσθηκε η «Γενική Γραμματεία Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Το τραγικό της υποθέσεως είναι ότι ενώ όλοι μιλούν για «δικαιώματα», κανείς δεν μιλάει για καθήκοντα και υποχρεώσεις. Κανείς δεν διανοείται, ότι όπου υπάρχουν δικαιώματα, εκεί υπάρχουν και ανάλογα καθήκοντα και υποχρεώσεις, πράγμα το οποίο δείχνει τον ολέθριο εγκλωβισμό του συγχρόνου ανθρώπου στον ατομισμό του και τον εγωϊσμό του. Μέσα στην ατμόσφαιρα του «δικαιωματισμού» δικαιώματα δεν έχει ο «άλλος». Δικαιώματα έχω μόνον «εγώ». Πρόκειται για μια σχιζοφρενική κατάσταση που σίγουρα οδηγεί στη διάλυση της κοινωνίας.
Προφανώς, ουδέποτε στο παρελθόν, ακόμα και σε αυτή την προχριστιανική εποχή, δεν υπήρξε τόσο ατομιστής ο άνθρωπος, όπως σήμερα. Ο συνάνθρωπος, όποιος και αν είναι αυτός, σύζυγος, τέκνο, γονέας, συγγενής, γείτονας, θεωρείται «ξένος» για των εγωιστή, ο οποίος έχει αποθεώσει τον εαυτό του. Στην σύγχρονη ευρωπαϊκή «διανόηση» ο «άλλος» έχει καταντήσει να «είναι η κόλασή του», (Ζαν – Πωλ Σαρτρ)! Αυτό το βλέπουμε στις μυριάδες αντικοινωνικές συμπεριφορές, στα καθημερινά εγκλήματα, στις εκτρώσεις, στην κοινωνική απόρριψη, στην ασπλαχνία, στην περιθωριοποίηση βασικών ψυχικών και βιολογικών λειτουργιών, όπως είναι η μητρότητα και η πατρότητα, ο οίκτος, η συμπάθεια, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός του ανθρωπίνου προσώπου κ.α. Όλα τα παραπάνω έχουν τη ρίζα τους και την αιτία τους στην ικανοποίηση του εγώ, στο ανελέητο κυνήγι της ηδονής, της ματαιοδοξίας, της ευδαιμονίας, της άνεσης, της συγκέντρωσης άδικου πλούτου, κλπ. και επαληθεύουν τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής: «εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί· έσονται γαρ οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι, έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι…» (Β΄Τιμ.3,1-7)!
Ο αρθρογράφος κ. Σώτης Τριανταφύλλου σκιαγράφησε ως εξής το φαινόμενο: «Ο δικαιωματισμός -ο όρος περιγράφει τον έξαλλο ακτιβισμό ο οποίος βασίζεται σε μια ψεύτικα ρυπαρή εικόνα για τις κοινωνίες- μπορεί να ιδωθεί ως διαστροφή πολιτικών διεκδικήσεων. Τουλάχιστον όταν αφορά τις δημοκρατίες ευρωπαϊκού τύπου. Αν στις χώρες με θεοκρατικά ή/και δικτατορικά καθεστώτα, οι αγώνες για τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα είναι απαραίτητοι και επιτακτικοί, στις περισσότερες φιλελεύθερες δημοκρατίες εμφανίζονται σαν μια πόζα που περιλαμβάνει αυταρχισμό και ανειλικρινή επιχειρήματα».
Παρακάτω μας εξηγεί, πως λειτουργεί: «Για να δικαιολογηθεί ο δικαιωματισμός, οι δημοκρατικές κοινωνίες προσλαμβάνονται ως άδικες και ως διαρκώς επιδεινούμενες: ρατσιστικές, σεξιστικές, ‘φοβικές’ -ο όρος ‘φοβικός’ δεν ερμηνεύεται ως παράγωγο του φόβου, ή της φοβίας, αλλά υπονοεί την επιθετικότητα του ‘φοβικού’, την επιβολή κολάσιμων διακρίσεων στο αντικείμενο του φόβου του. Η αφετηρία αυτής της ακτιβιστικής κουλτούρας -ο αντιρατσισμός, οι νεοφεμινισμός, οι ταυτοτικές διεκδικήσεις, η πολυπολιτισμικότητα- είναι η ιδεοληψία ότι ο ρατσισμός εμμένει και εντείνεται, όπως άλλωστε η βία εναντίον των γυναικών και εναντίον οποιασδήποτε άλλης πραγματικής, ή φαντασιακής κοινωνικής ομάδας πέραν των ετεροφυλόφιλων λευκών ανδρών».
Και όχι μόνον αυτό, αλλά, «ο ακτιβισμός αυτού του είδους καλεί τους ανθρώπους σε διαρκή επαγρύπνηση, η οποία καταλήγει συχνά σε γενικευμένη καχυποψία, συνωμοσιολογία και μισαλλοδοξία. Οι δικαιωματιστές βλέπουν παντού εχθρούς: εχθρούς των μειονοτήτων -τις οποίες ορίζουν με αυθαίρετα κριτήρια και στις οποίες αποδίδουν ιδιότητες θύματος-, εχθρούς των γυναικών, τις οποίες διαχειρίζονται ως μειονότητα και εχθρούς της ηθικής τάξεως. …Σ’ αυτό, όπως και σε πολλά άλλα σημεία, η άκρα αριστερά συναντά την άκρα δεξιά: οι ακτιβιστές αμφοτέρων των παρατάξεων αντιδρούν σαν όχλος που επιδιώκει την επιβολή της αρετής, όπως την αντιλαμβάνεται και επιτίθεται σαν όχλος σε όποιον διαφωνεί με τις εκτιμήσεις και τις μεθόδους τους». Ένα άλλο χαρακτηριστικό του ακτιβιστικού «δικαιωματισμού» είναι η μονομέρεια. Από την καθαρή ρητορική μίσους, εξαιρούνται, κατά περίεργο τρόπο, οι «δικαιωματιστές»!
Από το pentapostagma
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου