Οι άνθρωποι των αμερικανών δεν έχουν καλό τέλος

Αν δεν αντιδράς σε προσβολές που σου γίνονται καταπρόσωπο από ηγέτες γειτονικών χωρών και γράφεις το εθνικό συμφέρον σου στα παλαιότερα των υποδημάτων σου, τότε έρχεται μια ωραία στιγμή που ο χρόνος τα συμπυκνώνει όλα.

του Μανώλη Κοττάκη

Εισαγωγικές παρατηρήσεις πριν εισέλθουμε στο κυρίως θέμα: Τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών στα Σκόπια προχθές, στην Ελλάδα το θέρος του

2023 και την άνοιξη του 2012 δείχνουν ποια είναι η μοίρα των προθύμων που σπεύδουν να κάνουν τα χατίρια των προστατών στην περιοχή μας: η εκλογική συντριβή και η εγκατάλειψη από τους συμμάχους αφού προηγουμένως τους έχουν στύψει σαν λεμονόκουπες.

Το κόμμα του Ζάεφ κέρδισε με τη Συμφωνία των Πρεσπών από την Ελλάδα το ζήτημα της αναγνώρισης μακεδονικού έθνους και μακεδονικής γλώσσας (κατ’ επέκτασιν και μακεδονικής μειονότητος), αλλά έξι χρόνια μετά την υπογραφή της συμφωνίας ο λαός δεν του συγχώρεσε τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Βόρειος» δίπλα από το αλυτρωτικό «Μακεδονία» που εγκαθίδρυσε ο Τίτο.

Το ποσοστό του άγγιξε προχθές μετά βίας το 14%. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είχε πιστέψει ότι θα του απονεμηθεί και βραβείο Νόμπελ Ειρήνης επειδή ενέταξε τη βάση των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ (αυτή έλαβε το εισιτήριο ένταξης, όχι το κρατίδιο), πλήρωσε το 2023 αναδρομικά όλα όσα έκανε στη διακυβέρνησή του υπέρ των συμμάχων και κατά της πατρίδας. Γκρεμίστηκε στο 17%. Λίγο καλύτερα από το κόμμα του φίλου του τού Ζάεφ. Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, που παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές με την τρόικα, τα αλλοιωμένα στατιστικά στοιχεία και τα Μνημόνια, γκρεμίστηκε επίσης στις εκλογές του 2012 αρχικώς στο 12%, ενώ έφτασε το 2015 μέχρι του σημείου εξαφανίσεως – 4% και κάτι, και ακόμη να συνέλθει. Οι λαοί δεν είναι βλάκες. Αργούν, αλλά καταλαβαίνουν!

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα για τον κατά δήλωσή του «προβλέψιμο σύμμαχο» κύριο Μητσοτάκη, ο οποίος αυτόν τον καιρό δέχεται να πάει στην Αγκυρα να μιλήσει για τη συνεκμετάλλευση του Καστελλορίζου και της Κρήτης διά συνυποσχετικού, ενώ ο Ερντογάν ανακοινώνει «Θαλασσόλυκο» με επιθετικά όπλα, NAVTEX ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού και μετατροπή ιστορικών βυζαντινών μονών σε τζαμιά, παρακολουθεί αμήχανος τον Αλβανό πρωθυπουργό Εντι Ράμα να διοργανώνει μέσα στο σπίτι μας στην Αθήνα πολιτικές συγκεντρώσεις ακριβώς έναν χρόνο μετά τη φυλάκιση του Φρέντι Μπελέρη, ακούει σιωπηρός τον νέο πρωθυπουργό των Σκοπίων να αναγγέλλει την de facto κατάργηση των Πρεσπών, παρακολουθεί άφωνος τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ να παρακάμπτει την Αθήνα στο ταξίδι του στα Βαλκάνια (σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εγκατάλειψη του δρόμου του μεταξιού) και να μεταβαίνει σε Βουδαπέστη και Βελιγράδι για υπογραφή εμπορικών συμφωνιών, αυτό είναι το εξής:

Αν δεν αντιδράς σε προσβολές που σου γίνονται καταπρόσωπο από τον Ερντογάν, τον Ράμα και τον Μίτσοσκι επειδή έχουν την υποστήριξη των Γερμανών κυρίως και δευτερευόντως των Αμερικανών (τους οποίους χρειάζεσαι για τα ευρωπαϊκά προσωπικά σου όνειρα), αν γράφεις τον Σι Τζινπίνγκ και το εθνικό σου συμφέρον στα παλαιότερα των υποδημάτων για να μη σε «κακοχαρακτηρίσουν» στις Βρυξέλλες, τότε έρχεται μια ωραία στιγμή που ο χρόνος τα συμπυκνώνει όλα. Και ακολουθείς κι εσύ τη μοίρα των προθύμων. Και τότε δεν σε σώζουν ούτε τα 6 Pafale plus που θα αγοράσεις από τη Γαλλία για να «εξαγοράσεις» τη στήριξη του Μακρόν για αξιώματα στην Ε.Ε. ούτε τα εκατομμύρια άχρηστα εμβόλια που αγόρασες από τις πολυεθνικές του φαρμάκου «με ευθύνη σου» όπως τώρα σε «καρφώνει» μαζί με άλλους η Φον ντερ Λάιεν.

Η απώλεια στήριξης που δίνουν οι πραγματικές δημοσκοπήσεις όχι μόνο για τη Ν.Δ. (πρόθεση ψήφου 21%) αλλά και για τα υπόλοιπα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ 12,5%, ΠΑΣΟΚ με το ζόρι 12%) ασφαλώς δεν θα προέλθει αποκλειστικά από τη στάση του προβλέψιμου και δεδομένου συμμάχου. Υπάρχουν και άλλες αιτίες. Ορατές και αόρατες. Οι δυσαρέσκειες αθροίζονται πάνω σε μια «άρρωστη» πολιτική βάση.

Την Πέμπτη το βράδυ, για παράδειγμα, ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός Ευάγγελος Μαρινάκης αμέσως μετά την πρόκριση της ομάδος του στον τελικό του Conference League έδωσε δημοσίως γραμμή καταψήφισης της κυβέρνησης στις ευρωεκλογές. Μετράται η «ολυμπιακή ψήφος»; Οι ποιοτικές μετρήσεις δείχνουν επίσης μια αξιακή απομάκρυνση των πολιτών από την κυβέρνηση και από τους θεσμούς. Στην μέτρηση της Eteron οι Ελληνες απαντούν ότι οι αποφάσεις των κυβερνήσεων επηρεάζονται πολύ από τα οργανωμένα συμφέροντα, ότι η διαφθορά κυριαρχεί, ότι τα κόμματα δεν αγωνίζονται για το δημόσιο συμφέρον, ότι η Δικαιοσύνη επηρεάζεται από την κυβέρνηση, ενώ είναι πολύ χαμηλός ο βαθμός εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, στην Προεδρία της Δημοκρατίας και στον πρωθυπουργό. Το 70% των Ελλήνων δεν τους έχει εμπιστοσύνη ως θεσμούς. Το ίδιο και στη Δικαιοσύνη.

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι οι νέοι που μεγάλωσαν μέσα στην κρίση αντιπαθούν τη δημοκρατία σε ποσοστά άνω του 80%, ενώ στους πολίτες της οικονομικά κατώτερης τάξης η δικτατορία έχει συμπάθειες που ξεπερνούν το 21%. Το πολιτικό περιβάλλον μολύνεται ακόμα περισσότερο από την ακρίβεια που συρρικνώνει την ελευθερία, από τον γάμο των ομοφύλων που πλήττει τις παραδοσιακές αξίες και ενοχλεί τους πιστούς, από τις αποκαλύψεις για τα εμβόλια, από τα επεισόδια της καθημερινότητας (δημόσια τάξη, δημόσια υγεία, Μεταναστευτικό).

Μια λεπτή γραμμή ενώνει τους προθύμους όλου του κόσμου και σε αυτές τις ευρωπαϊκές εκλογές θα αποκαλυφθεί σε πολλές χώρες. Ο πρόθυμος πάντοτε επιλέγει να πάρει το μέρος του ισχυρού και πάντοτε επιλέγει να πετάξει το ξεροκόμματο στον ανίσχυρο. Μεταξύ πολιτών και φαρμακευτικών ο πρόθυμος επιλέγει τα κέρδη των φαρμακευτικών που μπορεί να είναι και χρηματοδότες του. Είναι ικανός να παραγγέλνει και επικίνδυνα εμβόλια και να τα διαφημίζει!

Μεταξύ συμμάχων και εθνικού συμφέροντος επιλέγει τους συμμάχους. Μεταξύ τού να στελεχώσει τα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας με προσωπικό για να μην πεθαίνει ο κόσμος και των εμπόρων όπλων επιλέγει τους εμπόρους. Μεταξύ των καρτέλ της ακρίβειας και των καταναλωτών ψηφίζει ολοθέρμως τα καρτέλ. Και μεταξύ της ελευθερίας της πληροφόρησης και της υποταγής των θεσμών, είτε αυτά είναι ΜΜΕ είτε θρησκευτικές ηγεσίες ή δικαστικοί θεσμοί, επιλέγει τους δεύτερους. Για να ελέγχει τις αποφάσεις. Οι πρόθυμοι συγχωνεύουν τις πάσης φύσεως εξουσίες σε μία (εκτελεστικές, δικαστικές, μιντικιακές, Σώματα Ασφαλείας, Εκκλησία, συνδικαλιστές, τράπεζες, τμήματα της Δικαιοσύνης, ακόμα και τον/την αρχηγό του κράτους κάνουν νομικό σύμβουλο και υπάλληλό τους), ενώ θα έπρεπε να είναι διακριτές για να παρατείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο την παραμονή τους στην εξουσία. Μετά διαλύονται.

 

Το πότε θα συμβεί αυτό είναι απλώς ζήτημα συγκυρίας. Μπορεί να «κερδίσουν» τις ευρωεκλογές και να διαλυθούν μέσα στο επόμενο τρίμηνο. Σε καθεστώς ημιάμεσης δημοκρατίας, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άγρυπνα, η πτώση μπορεί να επέλθει έπειτα και από μία μεγάλη «νίκη». Πύρρειο νίκη.

Από το romioitispolis