Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι. Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες. Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι. Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται. Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.
Και σε εκείνη την ατμόσφαιρα του λόγου του Αγίου Χρυσοστόμου επέστρεψε αργότερα η σκέψη μου ενώ βρισκόμασταν στην
Τράπεζα της Μονής Σισσίων μετά την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.Άρχισα να πηγαίνω πίσω, μια γενεά, δυο γενεές, πέντε, δέκα, πενήντα παππούδες πίσω, εβδομήντα, ογδόντα και να, βρίσκομαι στον Σωκράτη τον Αθηναίο, τον σοφό και δίκαιο, τον αμετακίνητο στην αρετή μέχρι θανάτου...
τον Σωκράτη που στην Πολιτεία του Πλάτωνος (B, V, 362)
λέει για τον Χριστό: «Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη...
και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας, αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου, και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείται άδικος για όλη του τη ζωή.
Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του, αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει...»
Πήρε άραγε και τον Σωκράτη μαζί του ο Χριστός, όταν αναστήθηκε;
Σε αυτό το ερώτημα μυστικά, και κατ’ ιδίαν στάθηκε η σκέψη μου, όταν...
δυνατή, και με παρρησία ακούστηκε η φωνή του π. Γεράσιμου που στεκόταν απέναντι:
“Ναι ανέστησε και τον Σωκράτη”.
Διάβασε την σκέψη μου, και μου έδωσε απάντηση.. (...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου