Τα πρώτα μαγαζιά που πουλούσαν καφέ στην Αθήνα εμφανίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα...τα καφεκοπτεία δηλαδή.
Μέχρι τότε τα καφενεία έκοβαν τον καφέ με τις μπρούτζινες χειροκίνητες μηχανές... τον μύλο.
Ονόματα της εποχής....
Ο "οίκος Μπέλκα"στην
σημερινή Πλατεία Κοτζιά και λίγο παραπέρα του Ριζόπουλου...Στην συνέχεια στο Κολωνάκι του Μισεγιάννη και του Λουμίδη στον Πειραιά.
Και στην Ομόνοια αργότερα για να μπεί στο παιχνίδι και ο BRAVO με τον Βραζιλιάνο για να παραμείνει στην κορυφή για πολλά χρόνια μαζί με τον Λουμίδη με τον παπαγάλο που είχε έρθει και αυτός στην Ομόνοια.
Οι παλιοί Μικρασιάτες προτιμούσαν να συνεχίζουν να αλέθουν μόνοι τους τον καφέ στον μπρούτζινο μύλο.
Προτιμούσαν τον ΡΙΖΟΠΟΥΛΟ από όπου αγοράζανε τους κόκκους...
"...έχει το καλύτερο χαβούρδισμα..."έλεγε ο παππούς την ώρα που άλεθε και εμείς τον κοιτούσαμε καθισμένοι στα σκαμνάκια με περιέργεια.
Άναβε το καμινέτο που έκαιγε πράσινο οινόπνευμα...έβαζε το μπρίκι με το νερό και στην συνέχεια την ζάχαρη...καλό ανακάτεμα για λίγο και στην συνέχεια τον καφέ που μύριζε έντονα στο μικρό τσαγκαράδικο.
Έπαιρνε την πρώτη...την δεύτερη βράση ανακατεβάζοντας το μπρίκι από το καμινέτο.
Έριχνε λίγο στο χοντρό φλυτζανάκι του καφέ περίμενε λίγο και στην συνέχεια το γέμιζε αφήνοντας λίγο χώρο για το ταχίνι.
Στα καφεκοπτεία του Κέντρου της Αθήνας τα πρωϊνά είχε κόσμο...
Ουρά για να αγοράσουν τον φρέσκο καφέ ...
Το καταλάβαινες ...το χάρτινο σακουλάκι ήταν ζεστό άσε που μύριζε ευχάριστα όλο το λεωφορείο γυρίζοντας στο σπίτι.
Τα καφεκοπτεία πουλούσαν και γλυκά του κουταλιού αφού συνήθως συνόδευαν τον καφέ.
Τα καλά καφενεία είχαν έμπειρο παρασκευαστή (ταμπή τον έλεγαν ...εκ Τουρκίας η λέξη) που έφιαχνε καφέδες στην καυτή άμμο χρησιμοποιούντας πάντα έτοιμο ζεστό νερό.
Ο Ελληνικός καφές είχε μια συγκεκριμμένη συνήθως τιμή στο καφενείο οπότε όταν άρχισε η εισαγωγή του περίεργου που τους άφηνε περισσότερο κέρδος άλλαξε η κατάσταση.
Ο βαρύ γλυκός...ο μέτριος...ο με ολίγη...ο σκέτος...ο με λίγες φουσκάλες.. ο ναι και όχι...περάσανε στην ιστορία.
Οι παλιές Ελληνικές ταινίες ευτυχώς που υπάρχουν για να τον θυμόμαστε...."...κάτσε να σου φιάξω ένα καφεδάκι για να ξεκουραστείς..."
Από το Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου