Η κάθε γειτονιά είχε και μια οδό Φυλής

 

"Κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής

άστραφτε στον ήλιο κάποια τζαμαρία

άρπαζες την πέτρα δίχως να σκεφτείς

τίναζες το χέρι κάτω η τζαμαρία

γέλαγε

η Μαρία η Μαρία

Κόβαμε διχάλες απ’ τη μυγδαλιά

είχαμε ρημάξει τη φτωχή πλατεία

έβαζες σημάδι γλόμπους και πουλιά

και του κυρ Αλέκου τη χοντρή κυρία

γέλαγε η Μαρία η Μαρία

Πάνω στο πατίνι με τα ρουλεμάν

τρέλαινες τον κόσμο απ’ τη φασαρία

κι οι νοικοκυραίοι φώναζαν αμάν

λέγαν θα καλέσουν την αστυνομία

γέλαγε η Μαρία η Μαρία...."

Αυτά έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος για την γειτονιά του....

Αργότερα αυτή η γειτονιά μόνον για παιδιά δεν ήταν αυτή είναι μια άλλη κουβέντα όμως.

Και όμως τα ίδια συνέβαιναν στις περισσότερες γειτονιές της Αθήνας.

Με το τσέρκι και την ρόδα να κάνουν αγώνες τα παιδιά στον δρόμο....

Πόσα τζάμια δεν έσπαγαν από λάθος σημάδι και στη συνέχεια οι "δράστες"το έβαζαν  στα πόδια;

Οι διχάλες για τις σφεντόνες από τα δέντρα του δρόμου αλλά και του γείτονα ένα όπλο που δεν έλειπε από την τσέπη και έβαζαν στοίχημα για τον γλόμπο της κολώνας.

Το πατίνι με τα ρουλεμάν που χάλαγε τον κόσμο από τον θόρυβο...

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν φωνάζανε συχνά την αστυνομία.

Ο αστυφύλακας τότε έκανε πεζές περιπολίες και γνώριζε πρόσωπα και πράγματα οπότε αν έβλεπε κάτι περίεργο φώναζε την μαρίδα και  τους έκανε συστάσεις προσποιούμενος τον αυστηρό.

Οι σκανταλιές στην γειτονιά από τα παδιά ήταν κάτι το συνηθισμένο και οι γείτονες είχαν εξοικειωθεί εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Αυτοί φυσικά ήταν στόχος της παρέας της αλάνας.

Από το Πίσω στα παλιά