Ο Δράκος της Ρόδου φώλιαζε μέσα σ’ ένα σπήλαιο στα πρανή του όρους του Αγίου Στεφάνου και καταβρόχθιζε πρόβατα, αγελάδες, άλογα, ενίοτε δε και
ανθρώπους. Όλοι οι νησιώτες ήταν ανάστατοι και κατατρομαγμένοι. Δεν ήταν λίγοι οι θαρραλέοι Ιππότες που βγήκαν να κυνηγήσουν το τρομερό θεριό, αλλά κατασπαράχτηκαν κι αυτοί. Έτσι, ο Μέγας Μάγιστρος, με διάταγμα, απαγόρευσε το κυνήγι του δράκου και επέβαλε ποινή την απώλεια του ιπποτικού ενδύματος.
Την εποχή εκείνη ζούσε στο νησί ο Γάλλος Ιππότης Dieudonne de Gozon, ο οποίος, αφού συνέλαβε ένα ευφάνταστο σχέδιο για την εξόντωση του δράκου, επέστρεψε στην πατρίδα του, στο Languedoc της Γαλλίας, για να το υλοποιήσει. Εκεί κλείστηκε μέσα στο κάστρο του, όπου επιδόθηκε νυχθημερόν στη μελέτη και εφαρμογή του ευφυούς σχεδίου του.
Κατάφερε να κατασκευάσει ένα πιστό μηχανικό αντίγραφο του θηρίου, φτιαγμένο από ξύλο και μεταλλικά μέρη, το οποίο, αφού το κούρδιζε, μιμούνταν τις κινήσεις και τις φωνές του. Έτσι, εκπαίδευσε τα κυνηγόσκυλά του να επιτίθενται στον μηχανικό δράκο, χωρίς να τον φοβούνται. Τα δίδαξε ακόμη να τον αρπάζουν από την κοιλιά, καθώς η περιοχή εκείνη του σώματός του ήταν η πιο ευάλωτη, μιας και δεν προστατευόταν από σκληρές φολίδες και μυτερές λεπίδες. Ταυτόχρονα, ο πολύμητις Ιππότης το λόγχιζε με μανία σε διάφορα σημεία του κορμιού του.
Μετά από καθημερινή εξάσκηση πολλών μηνών, ο Dieudonne de Gozon επέστρεψε στη Ρόδο μαζί με δύο υπηρέτες και τα σκυλιά του. Δίχως να αποκαλύψει τον σκοπό του σε κανέναν, έκρυψε τα όπλα και τον εξοπλισμό του, που σίγουρα θα φάνταζε εξωγήινος για τα δεδομένα της εποχής, σε μια παρακείμενη εκκλησία.
Αφού πρώτα προσευχήθηκε κατανυκτικά, άρπαξε τα όπλα του, ίππευσε το άλογό του και διέταξε τους υπηρέτες του να μείνουν στο σημείο και να παρατηρούν τη μάχη από μακριά. Τους είπε πως αν έχανε τη ζωή του, τους έδινε την άδεια να επιστρέψουν στη Γαλλία. Αλλά, εάν κατάφερνε να εξοντώσει το θηρίο, θα έπρεπε να τρέξουν κοντά του, για να του περιποιηθούν τις τυχόν πληγές του.
Κατόπιν, συνοδευόμενος από τα δύο καλά εκπαιδευμένα σκυλιά του, βάδισε κατευθείαν προς το λημέρι του δράκου. Μόλις το ανήμερο θεριό άκουσε κρότο, πετάχτηκε έξω από τη σπηλιά του με το στόμα ανοιχτό και τα μάτια του να αστράφτουν. Ο Ιππότης μεμιάς το χτύπησε με τη λόγχη του, αλλά το τραχύ του δέρμα, που καλυπτόταν από μυτερές λεπίδες και αδιαπέραστες χοντρές φολίδες, έμεινε αλάβωτο.
Εκείνη τη στιγμή το άλογό του αφηνίασε από τους άγριους συριγμούς και από την αλλόκοτη οσμή του τέρατος και ο de Gozon ανετράπη. Δίχως να τα χάσει, έσυρε το σπαθί απ’ το θηκάρι του και ακολουθούμενος πάντοτε από τα πιστά σκυλιά του, ρίχτηκε πάνω στο αρχέγονο θηρίο χτυπώντας το παντού. Μα, δεν του προξένησε καμία βλάβη.
Τότε, ο Δράκος της Ρόδου, με ένα σφοδρό χτύπημα της ουράς του, σώριασε τον Ιππότη καταγής και σίγουρα θα τον είχε κατασπαράξει κι αυτόν, αν δεν προλάβαινε με μια επιδέξια κίνηση να χωθεί κάτω απ’ το βαρύ του σώμα και να του μπήξει το σπαθί βαθιά μέσα στη μαλακή κοιλιά του.
Το θεριό εξαπέλυσε μια φοβερή κραυγή, που αντήχησε στα γύρω βουνά και όσοι την άκουσαν, ανατρίχιασαν κι έκαναν τον σταυρό τους. Μα ήταν η στερνή φωνή που έσυρε, καθώς ξεψύχησε μέσα σ’ έναν πηχτό λάκκο αίματος. Οι Γάλλοι υπηρέτες έτρεξαν να βοηθήσουν τον κύριό τους, που ήταν καταπλακωμένος από το ασήκωτο κουφάρι.
Όταν έμαθαν όλοι στο νησί το ευχάριστο τούτο γεγονός, που έλαβε χώρα το έτος 1342, βγήκαν έξω από τα σπίτια τους και ξεχύθηκαν στα σοκάκια, για να προϋπαντήσουν τον ανδρειωμένο νικητή, τον οποίον οδήγησαν οι Ιππότες του Τάγματος, εν μέσω τρανού θριάμβου, στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου.
Αλλά, παρ’ ελπίδα, μέσα στις φρενήρεις αυτές εκδηλώσεις χαράς και ενθουσιασμού, ο δυστυχής Ιππότης άκουσε την άτεγκτη φωνή του Helion de Villeneuve να του λέει: «Έτσι τιμάς τις διαταγές μου;»
Ο γενναίος νικητής, που τον αποκαλούσαν πλέον «Extinctor Draconis», δηλαδή «Δρακοφονιά», οδηγήθηκε σιδηροδέσμιος στη φυλακή και το Ιπποτικό Συμβούλιο, προεδρευόμενο από τον Μεγάλο Μάγιστρο de Villeneuve, αποφάσισε να του στερήσει το ιπποτικό του ένδυμα.
Ο Dieudonne de Gozon αγόγγυστα υπέστη την ατιμωτική εκείνη τιμωρία, αλλά μετά από λίγο, ο Μέγας Μάγιστρος, υπό την ασφυκτική πίεση που του ασκούσαν οι κυριότεροι Ταξιάρχες του Τάγματος, αμνήστευσε τον Ιππότη, ο οποίος εκτός του ενδύματος, έλαβε και μια γενναιόδωρη αμοιβή.
Μετά τον θάνατο του Helion de Villeneuve, ο θαρραλέος de Gozon ήταν αυτός που εξελέγη Μέγας Μάγιστρος του Τάγματος της Ρόδου, κατά το έτος 1346.
Το τρομακτικό κεφάλι του Δράκου της Ρόδου κοσμούσε το Κάστρο των Ιπποτών μέχρι και το 1837, όπου και πετάχτηκε κατά λάθος από τους εργάτες, οι οποίοι είχαν αναλάβει τις επισκευές.
Αλλά στην Ελλάδα υπήρξε κι ένας ακόμη φοβερός δράκος, ο Δράκος της Κεφαλλονιάς.
Στις αρχές του 16ου αιώνα, λοιπόν, ένα παρόμοιο τέρας ζούσε στο δάσος του Αγίου Νικολάου, στο Ανεμοδούρι της Κεφαλλονιάς. Διέσπειρε τον τρόμο και τον όλεθρο σε ολόκληρο το νησί, διότι κατέτρωγε ζώα και ανθρώπους και μια τεράστια περιοχή είχε πλέον ερημώσει.
Ο τότε Προβλεπτής (ενετικός τίτλος αξιωματούχου) του νησιού, ο Φαντίνος Μαλιπιέρης, διακήρυξε ότι όποιος θα σκότωνε τον δράκο, εκτός άλλων αμοιβών, θα λάμβανε και ένα πελώριο τιμάριο γης, την οποία καταπατούσε το θεριό, δηλαδή όλο το πέριξ δάσος και τις γύρω κατάφυτες περιοχές.
Επιτέλους, δύο αδελφοί, ο Ιάκωβος και ο Βερνάρδος Μπρεσιάνι (Bresciani), που ήταν τότε στρατιώτες στο νησί, αποφάσισαν να κηρύξουν τον πόλεμο στο πρωτοφανές τούτο πλάσμα.
Τελικά, στις 10 Μαΐου του 1509, αφού πήραν τα όπλα και τα εργαλεία που είχαν ζητήσει, μετέβησαν στην ερημιά και αφού κατόρθωσαν να εντοπίσουν το θηρίο, έδωσαν μια άγρια μάχη, έναν πεισματώδη αγώνα, το σκότωσαν και επέστρεψαν θριαμβευτές στην πόλη.
Μόλις διαδόθηκε η είδηση, το πολύβουο πλήθος που πανηγύριζε εκστατικά, συνέρρευσε στις εκκλησίες, όπου εψάλη επισημότατη δοξολογία.
Μάλιστα, στο επίσημο έγγραφο που συνέταξε ο Προβλεπτής της νήσου, στο οποίο εκτίθενται όλες οι απίστευτες λεπτομέρειες, ο Δράκος της Κεφαλλονιάς είχε σώμα μεγαλύτερο από δυο παχιά βόδια και δύο εντυπωσιακά φτερά!
Από το periergaa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου