Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν έτρωγαν ποτέ μόνοι!

Για τους αρχαίους Έλληνες ήταν αδιανόητο να φάνε μόνοι. «Το να φάει κανείς μόνος του, δεν σημαίνει ότι γευματίζει, αλλά ότι γεμίζει το στομάχι του σαν τα ζώα», λέει κατηγορηματικά ο Πλούταρχος.
Το συμπόσιο, το οποίο διαδραμάτιζε σπουδαιότατο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό γεύμα. Συζητήσεις- φιλοσοφικές και μη-πνευματικά παιχνίδια,
μουσική, θέατρο, χοροί, περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα των συμποσίων, όπως βέβαια και οι ερωτοτροπίες. Πέραν αυτών, και όπως το λέει και η λέξη, συμπόσιο είναι η συγκέντρωση ανθρώπων που πίνουν μαζί. Μια τελετουργία, θα μπορούσε να πει κανείς, κατά την οποία σφυρηλατούσαν φιλίες., συνεργασίες, συμμαχίες, μια κατεξοχήν ανδρική λειτουργία με κοινωνικό περιεχόμενο.

Τι τυριά έτρωγαν οι Αρχαίοι Έλληνες;
Το γάλα δεν βρίσκεται στις συνταγές μαγειρικής τους και απ’ ότι δείχνουν οι αρχαίες πηγές καταναλωνόταν κυρίως από τους ανθρώπους της υπαίθρου και όχι των πόλεων. Η χρήση του λοιπόν εντοπιζόταν στην παρασκευή τυριού το οποίο οι αρχαίοι κυριολεκτικά λάτρευαν. Όπως αναφέρει και ο Αριστοτέλης, ως πυτιά μπορούσε να χρησιμοποιηθεί το γάλα συκιάς (!). Μια άλλη μέθοδος ήταν να προσθέτουν σε γάλα που βράζει κνήκο (αλλιώς κάρθανο βαφικό ή κουρκουμά). Τα τυριά διακρίνονταν σε δύο κατηγορίες: στα φρέσκα ή μαλακά και στα ώριμα.

Κατά μία καταγραφή του Γαληνού τα πρώτα τυλίγονταν σε φύλλα δρακόντιου (φυλλώδες φυτό) προκειμένου να διατηρηθούν. Τα συνηθέστερα που παράγονταν στην Ελλάδα ήταν ο ανθότυρος (χλωρός τυρός) και το κατσικίσιο (τρομαλικός τυρός) από την Τρομίλια της Αχαΐας ήταν τα συνηθέστερα, ωστόσο, υπήρχε και τυρί κοπανισμένο με πιπέρι (κοπτός, τυρός) καθώς και ένα μαλακό τυρί της Σικελίας (τροφαλίς). Από αυτά τα τυριά κατάγεται και η σημερινή φέτα.

ksipnistere.com
Από το xorisorianews