Ο κ Τσίπρας δεν άρχισε την περασμένη βδομάδα την επίθεση λάσπης στους πολιτικούς του αντιπάλους. Την έχει αρχίσει εδώ και περίπου
30 χρόνια από τα τρυφερά χρόνια του σχολείου. Τότε ήταν ο πυρφόρος εχθρός της κοινωνικής και οικονομικής αδικίας. Την οποία κατακεραύνωνε στα πρόσωπα των τότε κυβερνήσεων και των τότε υπηρετών τους. Είτε αυτοί ήταν οι ανώνυμοι κεφαλαιοκράτες (οι σημερινοί του φίλοι), είτε ήταν οι αντίπαλοι στις ενδοσχολικές συγκρούσεις.
Οι δάσκαλοι του του στέρησαν την πιο χρήσιμη γνώση. Ότι πληρώνεται κανείς με το ίδιο νόμισμα. Ο κ Τσίπρας κυκλοφορεί εδώ και 10 χρόνια βρίζοντας πρόσωπα, θεσμούς, τις οικογένειες και τους συγγενείς όσων εχθρεύεται πολιτικά, χωρίς να έχει ποτέ τιμωρηθεί γι αυτή του τη στάση.
Όσο πιο πολύ μένει ατιμώρητος και χωρίς κριτική τόσο πιο θρασύ γίνεται το στόμα του. Τόσο πιο θρασείς γίνονται οι τυχάρπαστοι που χρησιμοποιεί σαν εκφραστές του στα υπόγεια του πρωθυπουργικού μεγάρου. Ο κ Τσίπρας μοιάζει με τον τραμπούκο της γειτονιάς, που δεν τολμάει να του αποδώσει κανείς τα ίσα και συμπεριφέρεται ανεξέλεγκτος. Μέχρι κάποιος να του δώσει την πρώτη κλωτσιά. Έτσι γκρεμίζονται οι τραμπούκοι και ο μύθος τους.
Αυτή η νοοτροπία του κ Τσίπρα δεν είναι μόνο ατομική. Η μεταπολιτευτική αριστερά έχει συνηθίσει να ζει υπό την προστασία όλων των μέσω ενημέρωσης και της ελίτ των διανοουμένων. Σαν ταμπού. Σαν θύμα γενοκτονίας. Σαν κάτι ιερό και απαραβίαστο, που δεν επιτρέπεται κανείς αν το αγγίξει. Έχει πουλήσει την αντιδικτατορική της δράση όχι σαν υποχρέωση απέναντι στη Δημοκρατία, αλλά σαν υπέρτατο άθλο. Όχι με σεμνότητα, αλλά με δικαίωμα εξαργύρωσης σε απυρόβλητο. Σε αγιοσύνη.
Η μεταπολιτευτική αριστερά, και κυρίως το συνονθύλευμα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, έχει συνηθίσει όχι απλώς να μη δέχεται κριτική, αλλά και να θεωρεί εξωφρενικό να δέχεται κριτική. Πρόκειται για το κόμπλεξ του καλομαθημένου παιδιού, που έχει παραχαϊδευτεί από τους γονείς και το περιβάλλον του.
Δεν είναι τυχαίο ότι η αδυναμία απογαλακτισμού και η απουσία κριτικής και η τυφλή αποδοχή των γονεϊκών προσωπικοτήτων κουβαλιέται σαν υπερηφάνεια αντί να κουβαλιέται σαν καχεξία και μειονεξία! Η υπερηφάνεια να πιστεύεις ό,τι ο πατέρας σου και ο παππούς σου, θεωρείται παράσημο. Η αδυναμία να έχεις αμφισβητήσει σαν έφηβος τα πιστεύω των προγόνων σου, που είναι η φυσιολογική πορεία, θεωρείται από τη μεταπολιτευτική αριστερά και τα νέα της φιντάνια πετυχημένη εξέλιξη! Αντί να θεωρείται αυτό που πραγματικά είναι: Το πιο συντηρητικό μοντέλο.
Σ ένα τέτοιο συντηρητικό, υπερπροστατευτικό, απυρόβλητο κομματικό περιβάλλον έζησε ο πρωθυπουργός. Ο οποίος δεν τόλμησε ακόμα και χτες να πάρει την απόσταση που πραγματικά είχε από την πολιτική ιστορία της οικογένειάς του. Την οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να εξωραϊσει πολιτικά. Να τη φέρει στα μέτρα της ιδεοληψίας του. Να διεκδικήσει με αγωνία μέσα από ένα «δημοκρατικό οικογενειακό περιβάλλον» το προνόμιο να είναι κι αυτός δημοκράτης! Με τον υπερσυντηρητικό τρόπο της μεταριστερής σκέψης, χωρίς την αντίστοιχη οικογενειακή καταβολή δεν θα ήταν δημοκράτης!! Γιατί δημοκράτη δεν σε κάνουν τα δικά σου πιστεύω, αλλά τα πιστεύω των παππούδων σου!
Τι θα ήταν ο ίδιος αν ο θείος του και ο πατέρας του δεν ήταν μπλεγμένοι με κάποιο τρόπο σε κάποια αντίσταση; Αν δεν είχαν κυνηγηθεί με κάποιο τρόπο και αν δεν είχαν τιμωρηθεί από κάποιους φασίστες; Αν δεν είχαν συμμετάσχει, έστω και σύριζα, σε κάποιο αγώνα; Οι διαστρεβλωμένες ιστορίες, που είναι προφανές ότι είπε για την οικογένειά του, μαρτυρούν την απάντηση: Δεν θα αισθανόταν ότι είναι αρκούντως δημοκράτης και δικαιωματικά επαναστάτης! Όχι μόνο για τον εαυτό του. Κυρίως για τον «συντροφικό» του περίγυρο!
Αυτά μας λένε σχεδόν όλοι οι σύντροφοι του κ Τσίπρα και ο ίδιος. Κανείς τους δεν τόλμησε να βγει αριστερός από δεξιούς γονείς! Κανείς τους δεν τόλμησε μια τέτοια πραγματική επανάσταση! Κανείς τους δεν έγινε αριστερός ενώ οι γονείς του ήταν χουντικοί. Πού τέτοια κότσια. Ο πρωθυπουργός εξωράϊσε την οικογένειά του, την απαρνήθηκε δηλαδή, παρ όλο που τα γραπτά και φωτογραφικά ντοκουμέντα είναι αδιάψευστοι μάρτυρες του πλουτισμού επί χούντας και μιας εύνοιας από την επάρατο. Δεν πρόκειται για ψέμα του . Αλλά για δυσκαμψία μπροστά στην αριστερή συντηρητική προγονολατρεία από την οποία διακατέχεται ο ίδιος και οι όμοιοί του.
Ο κ Τσίπρας δεν ξέρει ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Ούτε ξέρει ότι όταν μένεις σε γυάλινο σπίτι δεν πετάς πέτρες στο γείτονα. Ούτε ξέρει ότι η λάσπη στον ανεμιστήρα επιστρέφει και στον ρίπτοντα. Ούτε ξέρει ότι δεν υπάρχουν άγιες ιδεολογίες και πως όλες οι ιδεολογίες είναι βαμμένες με τόνους αίματος αθώων.
Και ότι, τελικά, οι πραγματικοί ιδεολόγοι προσπαθούν ένα πράγμα: Να εξανθρωπίζουν τη θεωρία και την πράξη των προηγούμενων.
Ο κ Τσίπρας δεν ξέρει ότι δεν έχει μόνο αυτός οικογένεια. Και δεν ξέρει ότι τον σεβασμό που απαιτεί για την οικογένειά του πρέπει να τον δείχνει και ο ίδιος στους άλλους. Και από τις κατά καιρούς δηλώσεις του για ανθρώπους που υποφέρουν ή μειονεκτούν αποδεικνύει ότι δεν έχει καμιά ευαισθησία. Και πως η δήθεν ευαισθησία «στους αδύναμους» είναι μια απλή θεωρητικούρα στο κεφάλι του, που αποδεικνύεται υποκρισία στο στόμα του.
Ο κ Τσίπρας δεν έχει γνωρίσει την ήττα μέχρι σήμερα. Ούτε τη τιμωρία για τις συμπεριφορές του εδώ και πολλά χρόνια. Ζει σε κουκούλι προστασίας. Γι αυτό συμπεριφέρεται αλαζονικά, με θράσος και με χυδαιότητα. Όσοι νομίζουν ότι είναι αυτός που βλέπουν κάνουν λάθος. Στην πραγματικότητα είναι αυτός που θα δουν μόλις ηττηθεί. Και τότε θα εκπλαγούν όλοι. Προς το χειρότερο.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
Liberal
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Από το kostasxan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου