Το χτικιό

O βάκιλος του Κόχ
της φυματίωσης...
το χτικιό δηλαδή γιατί έτσι το ξέραμε.
Εκείνα τα χρόνια στην γειτονιά ήταν κάτι το συνηθισμένο....
"...αδύνατο το βλέπω το παιδί..έχε το νού σου...."
 έλεγαν μεταξύ τους οι γειτόνισες.
Και πώς να έχουν
τον νού τους....γνωστό το φάρμακο...φαϊ καλό χρειαζότανε
το μπακανιάρικο....κρέας δηλαδή...συκώτι...
Δεν ήταν εύκολο τότε...μετα βίας την μία Κυριακή κεφτέδες με ίχνη κατεψυγμένου
κυμά που ήταν οικονομικός και την δεύτερη λίγο κατεψυγμένο στον φούρνο
που δεν φαινότανε από τις πατάτες που το είχαν κατατροπώσει.
Οι μανάδες γνωρίζανε απ΄έξω και ανακατωτά τα συμπτώματα του προχτικιού
της αδενοπάθειας δηλαδή και του χτικιού... της φυματίωσης....
Πρησμένοι αδένες ....τα κόκκαλα να μετριώνται δια γυμνού οφθαλμού....
να κόβονται τα γόνατα στο περπάτημα.....
Και αρχίζανε οι στρεπτομικίνες και οι πενικιλίνες αλλά και οι "εξοχές"
στα πρεβαντόρια κοντά στα πεύκα.
Αν δεν υπήρχε θέση τότε έστειναν μια σκηνή στην Πεντέλη στο δάσος
...χρειαζότανε καθαρός αέρας.
Οι προχωρημένες καταστάσεις ήταν το χειρότερο...
Ματωμένα μαντήλια στις τσέπες μετά από βήχα ένδειξη για να μαζέψεις
την παλιά σου βαλίτσα και να πάς στην Σωτηρία.

Όσο για τα νεκροταφεία ....πολύ δουλειά....

"...πέθανε ο τάδε...."

"....από τι;"

"....από τι άλλο..."

Αυτά άκουγες....

Από το pisostapalia