Η έννοια του ήρωα έχει χάσει σήμερα το νόημά της

Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου 

Tα παλιά καλά χρόνια, όταν ακόμη υπήρχαν η κοινή λογική και πέντε αξίες που κρατούσαν όρθια την κοινωνία μας, ήρωες και πρότυπα ήταν σπουδαίοι άνθρωποι.
Άνθρωποι που είχαν προσφέρει πραγματικά στον τόπο, που είχαν δώσει την περιουσία τους ή ακόμη και την ίδια τη ζωή τους για να γίνει η Ελλάδα καλύτερη, δυνατότερη, μεγαλύτερη. Άνθρωποι που θαυμάζαμε για το ήθος τους, το έργο τους, τον λόγο τους, την επιστημοσύνη ή την ανδρεία τους.
Άνθρωποι που έκαναν την
κοινωνία μας καλύτερη, την έκαναν γνωστή στα πέρατα της οικουμένης.
Άνθρωποι που μας έκαναν περήφανους που ήμασταν Έλληνες.

Ήρωες ήταν οι αγωνιστές του ‘21, που μας έδωσαν την ελευθερία μας.
Ήρωες λέγαμε τους Μακεδονομάχους και τους πολεμιστές στο αλβανικό μέτωπο, που πολέμησαν για τη χώρα.
Πρότυπά μας ήταν οι εθνικοί ευεργέτες, που έφτιαξαν πανεπιστήμια, νοσοκομεία, σχολεία, οι επιστήμονες που διέπρεψαν, όπως ο Παπανικολάου, καλλιτέχνες γνωστοί σε όλη την υφήλιο, όπως η Κάλλας. Έλληνες που πρόκοψαν όπου κι αν βρέθηκαν. Δρόμοι και πλατείες φέρουν το όνομά τους, αγάλματά τους στολίζουν τις πόλεις μας.

Όλα αυτά συνέβαιναν τα παλιά καλά χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια, όπου οι έννοιες έχουν χάσει εντελώς το πραγματικό νόημά τους και η «κοινή λογική» δεν είναι καθόλου κοινή, ούτε καν λογική, ήρωες είναι καλόπαιδα που μπλέκουν σε καβγάδες συμμοριών, ήρωες είναι άλλα καλόπαιδα, που κάνουν τσαμπουκάδες στους «μπάτσους», ήρωες είναι οι αντιφάδες με τα στειλιάρια και τους τραμπουκισμούς. 
Κοινώς, ήρωες και, ως εκ τούτου, και πρότυπα είναι όσοι δεν θα έπρεπε να είναι. Μέσα σε αυτό το σουρεαλιστικό πλαίσιο της ηρωοποίησης των λούμπεν στοιχείων της κοινωνίας, δρόμοι και πλατείες φέρουν το όνομά τους, ενώ αγάλματά τους στολίζουν τις πόλεις μας.

Τι σημασία έχει αν δεν έκαναν κάτι σημαντικό για τη χώρα; Σημασία έχει ότι «έπεσαν» ως αντίφες ή ότι «έπεσαν πολεμώντας τον μπάτσο».
Τι σημασία έχει αν αυτοί που προβάλλονται πλέον είναι κατσαπλιάδες, οι οποίοι έπιασαν την καλή και τα πόστα λέγοντας ψέματα;
Τι σημασία έχει αν τα πρότυπα που προβάλλουν τα σχολικά βιβλία πλέον είναι οι αμφιβόλου εντιμότητας και χρησιμότητας ΜΚΟ, είναι άτομα που κατηγορήθηκαν για παιδοφιλία, είναι κάτι δήθεν συγγραφείς, δήθεν αρθρογράφοι, «δήθεν» γενικώς, άτομα που δεν ξέρουν να γράψουν μια πρόταση σε ωραία ελληνικά;
Τι σημασία έχουν όλα αυτά πια σε μια χώρα που ξέμεινε από ήρωες, που ξέμεινε από ωραίους Ελληνες;
Ή μήπως όχι; Μήπως τελικά μπορούμε ακόμη να ελπίζουμε σε κάτι, σε κάποιον, σε κάποιους, που θα μας κάνουν και πάλι περήφανους;

* Η Ελένη Παπαδοπούλου είναι Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δημοκρατία

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου Από το kostasxan