Ο πιο σημαντικός ασθενής στην ιστορία της Ιατρικής

Είναι μερικές ιστορίες, που νομίζεις ότι επινοήθηκαν από κάποιο σεναριογράφο του Hollywood. Όμως έρχονται τα πραγματικά γεγονότα που την επιβεβαιώνουν και εκεί αναλογίζεσαι πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή τελικά.

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Γιατί ο Χένρι Μόλεζον δεν θα μπορούσε να προβλέψει τι θα του συνέβαινε στα 27 του έτη. Όλοι έχουμε μνήμες. Μνήμες από το μακρύ παρελθόν, μνήμες απο κοντινά γεγονότα. Ο Χένρι, μετά από
μια χειρουργική επέμβαση, κόλλησε για πάντα στο παρόν.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Χένρι έπασχε από κρίσεις επιληψίας. Αυτές οι κρίσεις ήταν τόσο συχνές, που τον εμπόδιζαν να έχει κανονική ζωή. Στα 27 του έτη, αποφάσισε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Η επέμβαση έλυσε το πρόβλημα της επιληψίας, αλλά δημιούργησε ένα άλλο.
Η αφαίρεση ενός κομματιού από τον εγκέφαλο, του στέρησε τη δυνατότητα να δημιουργεί αναμνήσεις. 15 λεπτά ήταν αρκετά για να ξαναζήσει την ίδια ακριβως στιγμή. Κάθε φορά που μιλούσε με κάποιον, ήταν σαν να τον γνωρίζει από την αρχή.

Μάλιστα επαναλάμβανε την ίδια συζήτηση ακριβώς με το ίδιο λεξιλόγιο. Για 55 χρόνια ο Χένρι έγινε αντικείμενο ερευνών από την επιστημονική κοινότητα. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Έμαθαν τα πάντα γα τη βραχεία μνήμη, αλλά και τη μακρά.

Βρήκαν πως κάποια πράγματα απομνημονεύονται ευκολότερα, ώστε να μπορούμε να εκπαιδευόμαστε καλύτερα. Βρήκαν τη διαδρομή των πληροφοριών προς τον εγκέφαλο. Γνώρισαν ποια μηνύματα προέρχονται και από ποια όργανα.

Έμεινε στην υπηρεσία της επιστήμης μέχρι και το θάνατό του, χωρίς να γνωρίζει ότι συνεισφέρει στην ανθρωπότητα. Ήταν αγαπητός από όλους, ευγενικός και πάντα ευδιάθετος. Ακόμα όμως και μετά τον θάνατό του, συνέχισε να μοιράζει γνώση, αφού ο εγκέφαλος του, έγινε δωρεά από την οικογένειά του, στο ΜΙΤ.
E-Daily
Από το olympia