"Σ' αγαπώ για πάντα, Louise": Το μυστήριο του δωματίου 1046

Η Ruby Ogletree γνώριζε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν έλαβε ένα δακτυλογραφημένο γράμμα από το γιο της, τον Artemus, την άνοιξη του 1935. Απ' όσο γνώριζε, ο έφηβος δεν ήξερε να χρησιμοποιεί γραφομηχανή. Όλες οι προηγούμενες επιστολές του -οι οποίες στέλνονταν στο πατρικό του στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα- ήταν γραμμένες χειρόγραφα. Επίσης, ο τόνος του γράμματος δεν ήταν και τόσο σωστός -όποιος το έγραψε, χρησιμοποιούσε αργκό που δεν έμοιαζε με του γιου της.

Σύντομα, άρχισαν να φθάνουν περισσότερες επιστολές, πάντα
δακτυλογραφημένες. Κάποιος είπε ότι ο Artemus ήταν στο Σικάγο, όπου φοιτούσε σε μια σχολή επιχειρήσεων. Κάποιος είπε ότι πήγαινε ακτοπλοϊκώς από τη Νέα Υόρκη στην Ευρώπη. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, κάποιος Jordan κάλεσε τη Ruby, της είπε ότι ήταν φίλος του γιου της και ισχυρίστηκε ότι ο Artemus ήταν παντρεμένος με μια πλούσια γυναίκα στο Κάιρο της Αιγύπτου. Υποστήριξε μάλιστα ότι ο Artemus δεν μπορούσε να πληκτρολογεί πλέον γιατί είχε χάσει έναν αντίχειρά του σε μια φιλονικία. Τελικά, η Ruby ζήτησε τη βοήθεια της αστυνομίας, του FBI και του αμερικάνικου προξενείου στην Αίγυπτο. Κανείς όμως δεν μπορούσε να εντοπίσει τον Artemus.
Όπως αποδείχθηκε, η ζωή του γιου της είχε μπερδευτεί σε ένα από τα πιο περίεργα εγκλήματα του 20ού αιώνα, το οποίο παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα: το μυστήριο του δωματίου 1046.

Ο άνδρας με το πανωφόρι

Ο Roland T. Owen

Στις 2 Ιανουαρίου του 1935, ένας καλοντυμένος νεαρός έκανε check in στο ξενοδοχείο President στο Κάνσας Σίτυ του Μιζούρι και υπέγραψε ως Roland T. Owen από το Λος Άντζελες. Ήταν λίγο γεροδεμένος, το αυτί του ήταν παραμορφωμένο σαν των μποξέρ ή των παλαιστών και η αριστερή πλευρά του κεφαλιού είχε μια μεγάλη, λευκή, οριζόντια ουλή. Δεν είχε αποσκευές μαζί του.
Ο Owen ζήτησε ένα εσωτερικό δωμάτιο (χωρίς παράθυρο στο δρόμο), και ένας καμαρότος τον πήγε στο 1046. Αργότερα εκείνη την ημέρα, μια καθαρίστρια, η Mary Soptic, έπεσε πάνω σε έναν νευρικό Owen. Οι κουρτίνες του δωματίου ήταν τραβηγμένες -όπως ήταν και τις τρεις μέρες που έμεινε εκεί- και μια και μόνο λάμπα ήταν η μοναδική πηγή φωτός. Λίγο μετά που η υπηρέτρια μπήκε στο δωμάτιο, ο Owen έφυγε. Της ζήτησε να αφήσει την πόρτα ξεκλείδωτη, μιας και περίμενε έναν φίλο. Αργότερα, σε δηλώσεις της στην αστυνομία, η Soptic δήλωσε ότι οι ενέργειες και οι εκφράσεις του Owen τον έκαναν να φαίνεται πως "ανησυχούσε για κάτι ή φοβόταν" και ότι "πάντα ήθελε σκοτάδι".

Λίγες ώρες αργότερα, η Soptic μπήκε ξανά στο δωμάτιο για να αφήσει καθαρές πετσέτες. Βρήκε τον Owen στο κρεβάτι του, ντυμένο. Ένα σημείωμα στο κομοδίνο έλεγε: "Don, θα επιστρέψω σε δεκαπέντε λεπτά. Περίμενε".
Την επόμενη φορά που η υπηρέτρια είδε τον Owen ήταν το πρωί της επόμενης ημέρας, στις 3 Ιανουαρίου. Η πόρτα του δωματίου ήταν κλειδωμένη από έξω, οπότε αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει το κλειδί της -το οποίο άνοιγε κάθε πόρτα στο ξενοδοχείο. Και πάλι, ήταν μόνος, καθισμένος στο σκοτάδι.
Η Soptic άκουσε τον Owen να μιλάει στο τηλέφωνο. "Όχι, Don, δεν θέλω να φάω. Δεν πεινάω. Πήρα μόνο πρωινό. Όχι. Δεν είμαι πεινασμένος", είπε.

Το ξενοδοχείο President στο Κάνσας Σίτυ

Η κλειδωμένη πόρτα, το σκοτεινό δωμάτιο και ο νευρικός ένοικος ήταν αρκετά περίεργα, αλλά υπήρχαν και άλλα που τράβηξαν την προσοχή της Soptic. Αργότερα εκείνη την ημέρα, φέρνοντας νέες πετσέτες, χτύπησε πάλι την πόρτα. Άκουσε δύο άντρες να μιλάνε και στη συνέχεια της απάντησε μια ακατέργαστη, αποφασιστική φωνή, όχι όμως του Owen. Όταν είπε για τις πετσέτες, η φωνή της είπε ότι δεν χρειάζονταν.
Το επόμενο πρόσωπο που θα είχε πάρε-δώσε με τον Owen ήταν ο Robert Lane, ένας εργάτης στην επιχείρηση ύδρευσης του Κάνσας Σίτυ. Στις 3 Ιανουαρίου, περίπου στις 11 π.μ., ο Lane προσφέρθηκε να πάρει μαζί του έναν νεαρό άνδρα, που περπατούσε κατά μήκος της 13th Street, περίπου ενάμισι μίλι από το ξενοδοχείο. Ο άντρας ήταν ντυμένος με παντελόνι και πουκάμισο, χωρίς παλτό, και είχε ένα βαθύ σκίσιμο στο χέρι του. Κάτι στον τρόπο του νεαρού που προσπάθησε να καλύψει τα χέρια του, έκανε τον Lane να σκεφτεί ότι προσπαθούσε να κρύψει το αίμα από μια άλλη χειρότερη πληγή, κάπου αλλού στο σώμα του. Ο νεαρός ζήτησε να τον πάει κάπου όπου θα μπορούσε να πάρει ένα ταξί. Όταν ο Lane ρώτησε για το χέρι του, ο νεαρός μουρμούρισε, "θα τον σκοτώσω αύριο", χρησιμοποιώντας μια βρισιά που αποσιωπήθηκε από τις εφημερίδες. Μόλις έφτασαν στην πιάτσα των ταξί, πήδηξε έξω. Αυτή ήταν η τελευταίο φορά που ο Lane τον είδε.
Αργότερα, οι αναφορές των μαρτύρων τοποθέτησαν το Owen -με δύο γυναίκες- σε αρκετά μπαρ κατά μήκος της 2nd Street νωρίτερα εκείνο το απόγευμα. Στις αναφορές, φορούσε και παλτό. Τι έκανε για να αξίζει το σκίσιμο στο χέρι του, κανείς δε θα το μάθαινε ποτέ.

"Άναψε τα φώτα"
Στις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής 4 Ιανουαρίου, ένας ένοικος στο δωμάτιο 1048 άκουσε έναν καυγά -κάτι που ακουγόταν τόσο με αρσενική όσο και με γυναικεία φωνή- στο δωμάτιο 1046. Λίγο αργότερα, ο τηλεφωνητής παρατήρησε ότι το τηλέφωνο στο 1046 έδειχνε ότι το τηλέφωνο ήταν κατειλημμένο και έστειλε έναν καμαρότο. Όταν χτύπησε την πόρτα, μια βαθιά φωνή του είπε να μπει, αλλά η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Ο καμαρότος είπε ότι η πόρτα ήταν κλειδωμένη, αλλά ο άντρας μέσα στο δωμάτιο δεν έκανε κάτι γι' αυτό. Αντ' αυτού, είπε, "Άναψε τα φώτα". Ο καμαρότος χτύπησε την πόρτα για αρκετά λεπτά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Πριν φύγει, φώναξε "Βάλτε το τηλέφωνο στη θέση του!".

Στις 8:30 π.μ., το ακουστικό στο 1046 ήταν ακόμη κατεβασμένο, οπότε πήγε στο δωμάτιο ένας άλλος καμαρότος. Όταν δεν έλαβε καμία απάντηση, μπήκε στο δωμάτιο με το κλειδί του και είδε τον Owen, γυμνό στο κρεβάτι του, σκεπασμένο με τα σεντόνια που ήταν λερωμένα από κάτι σκούρα σημάδια. Σκεπτόμενος ότι ο ένοικος ήταν μεθυσμένος, ο καμαρότος έβαλε το ακουστικό στη θέση του και έφυγε.
Ο Owen όμως δεν ήταν μεθυσμένος, όπως θα ανακάλυπτε ο επόμενος καμαρότος που πήγε στο δωμάτιο. "Όταν μπήκα στο δωμάτιο, ο άνθρωπος αυτός βρισκόταν σε απόσταση δύο ποδών από την πόρτα, πεσμένος στα γόνατα και στους αγκώνες, κρατώντας το κεφάλι του στα χέρια του", είπε αργότερα στην αστυνομία. "Παρατήρησα αίμα στο κεφάλι του. Άναψα το φως, έβαλα το τηλέφωνο στη θέση του και έριξα μια ματιά. Είδα αίμα στους τοίχους, στο κρεβάτι και στο μπάνιο...". Έφυγε φοβισμένος αμέσως λέγοντας στον μάνατζερ τι είχε δει.

Αμέσως κάλεσαν την αστυνομία. Ανακάλυψαν ότι ο Owen ήταν δεμένος στο λαιμό, τους αστραγάλους και τους καρπούς του, και είχε μαχαιρωθεί επανειλημμένα στο στήθος. Μια από τις μαχαιριές είχε τρυπήσει τον πνεύμονα, ενώ το κρανίο του είχε ανοίξει από τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα προς τη δεξιά πλευρά.
Ένας ντετέκτιβ ρώτησε τον Owen με ποιον ήταν στο δωμάτιο. Αν και είχε έλλειψη συνείδησης, ο Owen είχε την ευκαιρία να υποδείξει αυτούς που του επιτέθηκαν. Παρόλα αυτά, απάντησε: "Κανείς".
"Πως τραυματίστηκες;", ρώτησε ο ντετέκτιβ.
"Έπεσα στην μπανιέρα".
"Προσπαθήσατε να αυτοκτονήσετε;", ρώτησε ξανά ο ντετέκτιβ.
"Όχι".
Έπειτα, έπεσε σε κώμα. Πέθανε στο νοσοκομείο, τις πρώτες πρωινές ώρες της 5ης Ιανουαρίου του 1935.

Ποιος είναι ο Don;

Σκίτσο της αστυνομίας του Owen που δόθηκε στη δημοσιότητα αμέσως μετά το θάνατό του

Ήταν η πιο περίεργη υπόθεση που είχε ποτέ το αστυνομικό τμήμα του Κάνσας. Όποιος είχε επιτεθεί στον Owen, τον είχε απογυμνώσει, όπως και το δωμάτιο του ξενοδοχείου. Δεν υπήρχαν πετσέτες, κανένα σαμπουάν, κανένα ρούχο. Το μόνο που βρήκαν οι ντετέκτιβ ήταν μια ετικέτα γραβάτας, μια φουρκέτα, ένα άκαυτο τσιγάρο, μια παραμάνα και ένα μικρό, κλειστό μπουκάλι με θειικό οξύ. Στο νεροχύτη υπήρχε ένα σπασμένο ποτήρι νερού με μυτερή άκρη. Τα μοναδικά αποτυπώματα που βρέθηκαν ήταν στην βάση του τηλεφώνου, τα οποία η αστυνομία πίστεψε ότι ανήκαν σε γυναίκα.
Το μεγαλύτερο μυστήριο ήταν, ποιος ήταν ο "Roland T. Owen". Ενώ αρκετοί μπορούσαν να αναγνωρίσουν το σώμα του, όλοι τον γνώριζαν με διαφορετικά ονόματα. Αποδείχθηκε ότι έμεινε σε περισσότερα από ένα ξενοδοχείο πριν από το President. Το προσωπικό του κοντινού ξενοδοχείου Muehlebach, τον γνώριζε ως τον επισκέπτη της μιας βραδιάς, Eugene K. Scott από το Λος Άντζελες, ο οποίος επίσης ήθελε εσωτερικό δωμάτιο. Είχε μείνει επίσης στο St. Regis Hotel, αυτή τη φορά ως Duncan Ogletree, και μοιράστηκε το δωμάτιο με κάποιον Donald Kelso. Ένας διαφημιστής πάλης δήλωσε ότι ο Owen τον είχε πλησίασε λίγες εβδομάδες πριν για να τον γράψει σε μερικούς αγώνες, με το όνομα Cecil Werner από την Όμαχα. Με τον δικό του ανώνυμο τρόπο, ο Owen είχε αγγίξει τη ζωή πολλών ανθρώπων -αλλά παρέμεινε ένα μυστήριο.

Η αστυνομία και τα ΜΜΕ έκαναν εκκλήσεις στο κοινό για να βοηθήσουν στην αναγνώριση του νεαρού άνδρα με την ασυνήθιστη ουλή. Εκατοντάδες ήρθαν να τον δουν, αλλά κανείς δεν μπορούσε να πει ότι ήταν δικός του.
Οι άλλες φιγούρες -ο Don και η γυναίκα που μπορεί να έχουν αφήσει αποτυπώματα- δεν μπόρεσαν να εντοπιστούν. Αλλά και η αστυνομία δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς ακριβώς εμπλέκονταν στο έγκλημα. Ήταν ένα τρίγωνο αγάπης; Και γιατί ο Owen αρνήθηκε να κατονομάσει αυτόν ή αυτούς που του επιτέθηκαν; Ήταν η αγάπη, ο φόβος, η πίστη ή το τραύμα στον κεφάλι;

Το μυστήριο έγινε πιο πολύπλοκο τον Μάρτιο, όταν η αστυνομία ανακοίνωσε ότι θα έθαβε τον Owen σε ένα οικόπεδο που έθαβαν όσοι νεκροί δεν είχαν αναγνωριστεί. Πριν όμως από την ταφή, κάλεσε κάποιος ανώνυμος και είπε ότι θα έστελνε τα χρήματα για να καλύψει την κηδεία και την ταφή του νεαρού άνδρα στο Memorial Park Cemetery του Κάνσας. Μερικοί είπαν ότι ο άντρας εξήγησε επίσης ότι ο Owen είχε παρατήσει μια γυναίκα που γνώριζε εκείνος και ότι οι τρεις τους είχαν συναντηθεί στο ξενοδοχείο γι' αυτό το λόγο. "Οι απατεώνες παίρνουν συνήθως αυτό που τους αξίζει", είπε ο άνδρας και έκλεισε το τηλέφωνο.
Τα μετρητά έφτασαν τυλιγμένα σε μια εφημερίδα. Την κηδεία παρακολούθησαν μόνο αστυνομικοί. Στον τάφο τοποθετήθηκε μια ανώνυμη παραγγελία, από έναν τοπικό ανθοπώλη: 13 τριαντάφυλλα και μια κάρτα που έγραφε, "Σ' αγαπώ για πάντα - Louise".
Την εποχή της κηδείας, υπήρξε ένα αινιγματικό τηλεφώνημα, αυτή τη φορά σε μια τοπική εφημερίδα. Μια γυναίκα -η οποία αρνήθηκε να πει ποια ήταν- κάλεσε για να μαλώσει έναν συντάκτη που ανέφερε ότι ο Owen είχε θαφτεί σε έναν τάφο για άπορο. Δεν είναι ξεκάθαρο πότε έγινε το τηλεφώνημα, αλλά η εφημερίδα προφανώς δεν κάλυψε την ταφή στο κοιμητήριο Memorial Park. "Έχετε μια ιστορία στην εφημερίδα σας που είναι λάθος... Ο Roland Owen δεν θάφτηκε σε τάφο για απόρους. Έχουν γίνει ρυθμίσεις για την κηδεία του", είπε η γυναίκα. Όταν ο συντάκτης ρώτησε τι είχε συμβεί με τον Owen στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, η γυναίκα απάντησε, "Βρέθηκε σε μια δύσκολη κατάσταση".

Ο Artemus αποκαλύπτεται

Οι εφημερίδες αναφέρουν το θάνατο του Owen

Το φθινόπωρο του 1936, σχεδόν δύο χρόνια μετά τη δολοφονία, ένας φίλος της Ruby της έδειξε ένα αντίγραφο του τεύχους Μαΐου του 1935 του περιοδικού The American Weekly. Κάτω από τον οδυνηρό τίτλο "Το μυστήριο του δωματίου 1046", αναπαύονταν ο Artemus. Το σώμα του φαινόταν σε στάση προφίλ και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το σημάδι στο κεφάλι του. Όταν ήταν παιδί είχε καεί, θα εξηγούσε η Ruby αργότερα, και έμεινε σημάδι.
Αν όμως το άρθρο ήταν σωστό και ο νεαρός στη φωτογραφία ήταν ο γιος της, εκείνος είχε πεθάνει πολύ πριν αρχίσει να λαμβάνει τα δακτυλογραφημένα γράμματα και τα τηλεφωνήματα από τον "Jordan".
Τα γράμματα και οι φωτογραφίες που έστειλε η Ruby στην αστυνομία του Κάνσας επιβεβαίωσαν την ταυτότητα του Owen ως Artemus Ogletree και στις αρχές του Νοεμβρίου του 1936, οι εφημερίδες έγραφαν το πραγματικό όνομα του Owen.
Αυτό ήταν το τελευταίο για την υπόθεση με το δωμάτιο 1046.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, πολλοί προσπάθησαν να ανακαλύψουν νέες λεπτομέρειες -ή ήρθαν στην επιφάνεια νέες θεωρίες. Ήταν ο "Don" ο ευεργέτης; Ήταν και ο δολοφόνος; Ήταν η Louise μια παρατημένη ερωμένη, που συνδέθηκε με τον Don, ή και τους δύο; Οι θεωρίες αφθονούν, αλλά μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει γιατί ο Owen πέθανε εκείνη τη νύχτα, ή από ποιον.
Ένα υποσχόμενο στοιχείο εμφανίστηκε το 1937, όταν συνελήφθη κάποιος με το ψευδώνυμο "Joseph Ogden" (αρνήθηκε να δώσει το πραγματικό του όνομα) για τη δολοφονία του συγκάτοικού του. Ένα από τα άλλα γνωστά ψευδώνυμα του Ogden ήταν Donald Kelso και η εμφάνισή του ήταν παρόμοια με την περιγραφή του Donald Kelso που είχε μείνει στο St. Regis με τον Ogletree (τον Owen). Αλλά η σύνδεση δεν επιδιώχθηκε ποτέ.

Και ποιος ήταν αυτός ο μυστηριώδης "Jordfan"; Θα μπορούσε να ήταν ο Donald Kelso (δηλαδή ο Joseph Ogden), ο οποίος ήταν αποφασισμένος να κρατήσει την οικογένεια Ogletree και το αστυνομικό τμήμα του Κάνσας μακριά του; Αν ναι, οι ενέργειές του είχαν καταφέρει μόνο να τους κάνουν να τον υποψιάζονται.

Μέχρι και σήμερα, τα μυστικά των τελευταίων ημερών του Artemus Ogletree, -ή Roland T. Owen, ή Eugene K. Scott, ή Duncan Ogletree, ή Cecil Werner- παραμένουν κλειδωμένα στη ζωή των θυμάτων και των δραστών ή του δράστη.

από: mental floss
φωτογραφίες: all thats interesting
Δείτε και "The Mystery of Room 1046, pt. 1: Roland T. Owen" και "The Mystery of Room 1046, pt. 2: Love Forever, Louise." του John Arthur Horner στο kchistory.org

Από το 3otiko

loading...