Αφθονούν οι κίνδυνοι…
To γεωπολιτικό και οικονομικό ρίσκο για την επόμενη μέρα των προεδρικών εκλογών της 5ης Νοεμβρίου στις ΗΠΑ δεν είχε να κάνει με ποιος από τους δύο διεκδικητές (δηλαδή η Kamala Harris ή ο Donald Trump) τερμάτισε πρώτος, αλλά με το ενδεχόμενο ενός «κενού εξουσίας» μέχρι τον Ιανουάριο του 2025, σημειώνει ο Ecomist, προειδοποιώντας: Προσεχώς… παγκόσμιο χάος.
Ακόμη και πριν από τις εκλογές της Αμερικής, ο κόσμος ήταν ασταθής, με πολέμους να μαίνονται στην
Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, μεταξύ άλλων περιοχών, και εντάσεις να σιγοβράζουν στον Ειρηνικό, σημειώνει ο Economist και συνεχίζει: «Οι επόμενες δέκα εβδομάδες μπορεί να φέρουν νέους κινδύνους.
Ο Donald Trump θέλει να αλλάξει πορεία στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, αλλά δεν θα αναλάβει καθήκοντα πριν από τις 20 Ιανουαρίου».
Η εξουσία της μεταβατικής κυβέρνησης του Joe Biden συρρικνώνεται.
Αυτό δημιουργεί μια περίοδο με έλλειμμα εξουσίας, την οποία οι εχθροί της Αμερικής θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν, παραβιάζοντας κανόνες και κλιμακώνοντας συγκρούσεις για να κερδίσουν έδαφος.
Παρά τις διαφορές τους, οι ομάδες του Biden και του Trump πρέπει να συνεργαστούν για να τους αποτρέψουν.
Οι πρώτοι διορισμοί του Trump δείχνουν ότι η εξωτερική του πολιτική θα είναι ριζοσπαστική.
Ο Marco Rubio και ο Mike Waltz, οι επιλογές του για υπουργό Εξωτερικών και Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας, αντίστοιχα, μπορεί να φαίνονται παλιομοδίτες, με αυστηρή στάση απέναντι στην Κίνα και το Ιράν.
Ωστόσο, βρίσκονται εκεί που βρίσκονται επειδή έχουν υιοθετήσει τις θέσεις του Trump: πίστη στον ηγέτη, ανυπομονησία για το ΝΑΤΟ και τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο νέος επικεφαλής του εμπορίου μπορεί να είναι ο Robert Lighthizer, ένας ακραίος υπέρ του προστατευτισμού που επιθυμεί να ξεκινήσει νέο δασμολογικό πόλεμο.
Το Πεντάγωνο θα διοικηθεί από έναν αρχάριο που επιδιώκει να καταστρέψει το βαθύ κράτος.
Ο Trump φαίνεται πρόθυμος να κλείσει συμφωνίες και να δεχτεί ανορθόδοξες συμβουλές.
Το προσωπικό του δεν έχει ακόμη δεσμευτεί να χρησιμοποιεί ασφαλείς επικοινωνίες και αγνοεί τον κανόνα ότι μια νέα κυβέρνηση αποφεύγει επαφές με ξένους μέχρι να αναλάβει καθήκοντα.
Στις 8 Νοεμβρίου, τηλεφώνησε στον Volodymyr Zelensky, τον πρόεδρο της Ουκρανίας, με τον Elon Musk στη γραμμή.
Επί του πεδίου
Σε αυτό το πλαίσιο, οι ανά τον κόσμο χώρες έχουν κίνητρο να διαμορφώσουν τετελεσμένα επί του πεδίου που θα τις θέσουν σε ευνοϊκή θέση τον Ιανουάριο.
από αυτά τα γεγονότα είναι καλοδεχούμενα: για παράδειγμα, σύμμαχοι της Αμερικής που αποφεύγουν να συμβάλουν επαρκώς στην άμυνα ξαφνικά αυξάνουν τις αμυντικές δαπάνες.
Άλλα μπορεί να είναι διαταρακτικά. Ο Vladimir Putin μπορεί να κλιμακώσει την επίθεσή του για να καταλάβει περισσότερα ουκρανικά εδάφη πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την ειρήνη.
Το Ισραήλ μπορεί να χτυπήσει τη Γάζα, τον Λίβανο και πέρα από αυτούς, ελπίζοντας ότι η νέα κυβέρνηση θα το αφήσει να «ολοκληρώσει τη δουλειά» στο Ιράν και να επιτύχει άνισες εκεχειρίες.
Η Κίνα μπορεί να δοκιμάσει μέχρι ποιου σημείου μπορεί να εκφοβίσει την Ταϊβάν ή τις Φιλιππίνες χωρίς να προκαλέσει σοβαρή αντίδραση – οι εντάσεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας αυξάνονται.
Οι κυβερνήσεις του Biden και του Trump απεχθάνονται η μία την άλλη, αλλά έχουν κοινό συμφέρον να αποτρέψουν τέτοια πράγματα.
Μπορεί να είναι ένα άχαρο καθήκον, αλλά η ομάδα του Biden έχει το καθήκον να χρησιμοποιήσει την επιρροή της, η οποία προέρχεται κυρίως από τη στρατιωτική υποστήριξη στους συμμάχους, για να αποτρέψει το χάος της μεταβατικής περιόδου.
Αν ο Trump πιστεύει ότι ένα χαοτικό τέλος στην προεδρία του Biden θα τον βοηθήσει να λάμψει σε σύγκριση, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί.
Αν αναλάβει καθήκοντα με μια ήττα στην Ουκρανία, μια φωτιά στη Μέση Ανατολή και κινεζικά πλοία να περιπλανώνται ανεξέλεγκτα, η δουλειά του θα είναι πολύ πιο δύσκολη.
Και οι δύο ομάδες θα πρέπει επομένως να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πλαίσιο για την μεταβατική περίοδο.
Για να συγκρατηθεί ο Putin, η Αμερική πρέπει να στείλει περισσότερα όπλα στην Ουκρανία και να άρει τους περιορισμούς στη χρήση πυραύλων μεγάλης εμβέλειας.
Στη Μέση Ανατολή, και οι δύο ομάδες θα πρέπει να καταστήσουν σαφές στο Ισραήλ ότι μια μονομερής επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν τις επόμενες εβδομάδες δεν θα λάβει την αμερικανική στρατιωτική υποστήριξη, την οποία πιθανότατα θα απαιτούσε για να επιτύχει.
Στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, η Κίνα πρέπει να ακούσει ότι η αμερικανική θέση για τα δικαιώματα στη θάλασσα δεν έχει αλλάξει.
Οι μελλοντικοί ιστορικοί μπορεί να περιγράψουν τις επόμενες δέκα εβδομάδες ως τη στιγμή που η Αμερική μετατοπίστηκε από τη διεθνιστική της στάση μετά το 1945 σε μια νέα και πιο απομονωτική εξωτερική πολιτική.
Αλλά αν οι ομάδες των Biden και Trump δράσουν σοφά, η μεταβατική περίοδος δεν χρειάζεται να φέρει παγκόσμιο χάος, σημειώνει ο Economist.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου