Η ελληνική ‘’Βυζαντινή’’ αυτοκρατορία

Γράφει ο Θεόφιλος Παπαδόπουλος, Δάσκαλος

Με γνώση και μελέτη μπορούμε αποτελεσματικά, να αντισταθούμε στη συστηματική από κάποιους, επιχειρούμενη παραχάραξη του ιστορικού και κοινωνικού χαρακτήρα του Έλληνα, ιδιαίτερα βλαπτική για την ελεύθερη εξέλιξη της προσωπικότητάς του στον σύγχρονο κόσμο, που παραπαίει και παρασύρει στην πτώση του τους μετέωρους και ανερμάτιστους.

Σκιαγραφώντας την ελληνική μας

ιστορική πορεία, όμως, με γνώση, θα προσεγγίζουμε, θα εκτιμούμε, θα κατανοούμε και θα ερμηνεύουμε τις νοοτροπίες, τις συνήθειες, τις αντιδράσεις. Μόνο έτσι, θα βρούμε τον χαμένο βηματισμό μας, για να σταθούμε όρθιοι και σήμερα, όπως πάντα.

Να θυμόμαστε:

1. Τομή στο παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι ήταν η συνάντηση του ελληνισμού με τον χριστιανισμό και του ελληνισμού στην οικουμενική ελληνιστική εξάπλωση και διαμόρφωσή του.
2. Ο Ελληνισμός στη συνάντησή του αυτή, δεν αλλοτριώθηκε αλλά ολοκληρώθηκε. Από τον μύθο και τον ανθρώπινο λόγο, πέρασε στον Θείο Λόγο και υψώθηκε στην αναζήτηση της εν Χριστώ τελείωσης.
3. Η αυθεντική αυτή ένωση εκφράζεται και διασώζεται στη διάρκεια των αιώνων από τα έργα των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
4. Ο Έλληνας πολίτης από τον 3ο μ.χ. αι. γίνεται πολίτης της Χριστιανικής Οικουμένης της Ρωμανίας, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, πραγματώνοντας εκεί την ελληνική του οικουμενική συνείδηση, την οικουμενικότητά του. Η Πόλη γίνεται πρωτεύουσα της ψυχής του Έλληνα και για πάντα.

Από τον 7-8 αιώνα μ.Χ. η Νέα Ανατολική Αυτοκρατορία γίνεται καθαρά ελληνική. Η ελληνικότητα διασώθηκε στην πατερική θεολογία με τη συνεχή σπουδή της ελληνικής γλώσσας και τη μελέτη ελληνικής φιλοσοφίας και παιδείας καθώς και με τη χρήση της ελληνικής στην καθημερινότητα.

«Το ανθρωπολογικό πρότυπο του Γένους, τώρα, γίνεται ο άγιος, όχι ο σοφός ή ο «καλός κ’ αγαθός» της αρχαίας εποχής».

 

Με την πτώση της Πόλης, το 1453, όπως γνωρίζουμε, οι συνέπειες, δυστυχώς, ήταν τεράστιες. Ωστόσο, ο «Ρωμηός» στα όρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, θα επιβιώσει και θα οργανωθεί γύρω από τον Πατριάρχη του, τη μόνη αρχή που διατήρησε Προνόμια, έχοντας φυσικά και υποχρεώσεις έναντι του κατακτητή. Κατόρθωσε, έτσι, να διατηρήσει την πνευματική του θρησκευτική υπόσταση, συσπειρωμένος και εργαζόμενος, με το όραμα της ανάστασής του.

Με την έξαρση του μουσουλμανικού φανατισμού, τον 17ο αιώνα, τους βίαιους εξισλαμισμούς, το τραγικό παιδομάζωμα, οι συνέπειες ήταν τραγικές. Παρ’ όλα αυτά, η πίστη του ελληνισμού έτρεφε το πνεύμα τους. Δεν ήταν η λογική, αλλά ο ηρωισμός της συνείδησής του, που τους οδήγησε και τους γιγάντωσε στην απόφαση του απελευθερωτικού αγώνα. Οι κλέφτες, οι αρματωλοί, η Εκκλησία, το κρυφό σχολειό, οι Δάσκαλοι του Γένους, οι νεομάρτυρες, φώτιζαν την «αποσταμένη ελπίδα» τους, ώσπου είδαν το ανέσπερο φως της ανάστασης του Γένους. Προσφέροντας, ως ακριβό τίμημα τα πάντα, ακόμη και τη ζωή τους!

Πηγή: Το Ρωμαίικο

Από το thesecretrealtruth