Η επίθεση με τους βομβητές στον Λίβανο ήταν το προοίμιο ενός μεγάλου πολέμου – και χθες άρχισε πραγματικά. Το Ισραήλ άρχισε να βομβαρδίζει πόλεις και δρόμους στο νότιο Λίβανο – που ουσιαστικά σημαίνει προετοιμασία για χερσαία εισβολή. Περίπου 300 άνθρωποι σκοτώθηκαν μόνο την πρώτη ημέρα, οι προσφυγικές ροές έχουν σαρώσει προς τα βόρεια – ο Λίβανος προετοιμάζεται για έναν τρίτο πόλεμο με το Ισραήλ. Ο πρώτος ήταν το 1982, ο δεύτερος το
2006, και ο τωρινός, η έναρξη του οποίου έχει προβλεφθεί εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, μπορεί να είναι ο τελευταίος για όλους. Όχι επειδή το Ισραήλ θα χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά του όπλα, αλλά επειδή, στο χειρότερο σενάριο, δεν θα υπάρχει ούτε Λίβανος ούτε Ισραήλ.Δεν είναι λίγο δραματικό αυτό; Εξάλλου, το Ισραήλ θέλει «μόνο» να ελέγξει τον νότιο Λίβανο (όπως έκανε ήδη μετά τον πόλεμο του 1982) για να εμποδίσει τη Χεζμπολάχ να βομβαρδίζει το έδαφός του. Η οποία συνεχίζει να τονίζει ότι χτυπάει το Ισραήλ ως απάντηση στη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα και αν ο Νετανιάχου σταματήσει να καταστρέφει τους Παλαιστίνιους, θα σταματήσουν και οι βομβαρδισμοί. Είναι σαφές ότι το Ισραήλ δεν θα σταματήσει στη Γάζα: στόχος του είναι να καταστήσει το μεγαλύτερο μέρος της Λωρίδας ακατοίκητο και να το θέσει υπό τον πλήρη έλεγχό του. Από την πρώτη μέρα της επιχείρησης στη Γάζα, το Ισραήλ απείλησε τον Λίβανο και τη Χεζμπολάχ, υποσχόμενο τους την τύχη της Γάζας και της Χαμάς.
Οι ισραηλινές απειλές δεν έγιναν αντιληπτές ως κενές περιεχομένου, αλλά ήταν σαφές ότι μια χερσαία επιχείρηση στο Λίβανο θα είχε πολύ μεγάλο κόστος από κάθε άποψη (ανθρώπινο, φήμης, οικονομικό) και γι’ αυτό το Ισραήλ ήθελε να μοιραστεί τα βάρη του με τις ΗΠΑ.
Αυτό θα απαιτούσε να προκαλέσουν τη Χεζμπολάχ και το Ιράν να χτυπήσουν ισραηλινές πόλεις (όχι στρατιωτικούς στόχους) ή να επιτεθούν στο Ισραήλ από το έδαφος του Λιβάνου, προκειμένου να απαιτήσουν την αμερικανική παρέμβαση. Αλλά ο σεΐχης Νασράλα (ηγέτης της Χεζμπολάχ) και ο Αγιατολάχ Χαμεϊνί (ηγέτης του Ιράν) δεν ενέδωσαν σε καμία πρόκληση, και ο χρόνος του Νετανιάχου τελείωνε: η εσωτερική κατάσταση στο Ισραήλ επιδεινωνόταν, η Γάζα ήταν ένα πλήρες αδιέξοδο (42.000 νεκροί, αλλά ακόμα ανίκανοι να καταστρέψουν τη Χαμάς ή να ωθήσουν τους Παλαιστίνιους στην εξορία), και το Ισραήλ αντιμετώπιζε αυξανόμενη καταδίκη στη διεθνή σκηνή. Η διακοπή των μαχών και η αποχώρηση από τη Γάζα είναι αδύνατη: για τον Νετανιάχου, θα ήταν το τέλος της διακυβέρνησής του και η αρχή της δίκης του, και για το Ισραήλ ως τέτοιο, θα ήταν μια παραδοχή ήττας. Επιπλέον, ούτε ο Νετανιάχου ούτε το Ισραήλ θέλουν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τη γενοκτονία της Γάζας. Ως εκ τούτου, βλέπουν ως μόνη διέξοδο τη συνέχιση του πολέμου με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή οι ΗΠΑ θα έρθουν να βοηθήσουν το «51ο κράτος» τους.
Έτσι, ο Λίβανος έχει γίνει ένα προφανές και καταδικασμένο θύμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ξεκινώντας τον πόλεμο, ο Νετανιάχου βρήκε τον σωστό τρόπο να σώσει τον εαυτό του και τη χώρα του. Αντιθέτως – ο τρίτος πόλεμος του Λιβάνου έχει όλες τις πιθανότητες να γίνει ένας μεγάλος πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Ως συνέπεια και συνέχεια της γενοκτονίας της Γάζας, θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυροδότηση της κατάστασης σε ολόκληρη την περιοχή.
Μια ολοκληρωμένη ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο θα ανατίναζε τη βαλβίδα – και ο πόλεμος θα μπορούσε να περιλαμβάνει πρώτα τη Συρία και Ιρακινούς εθελοντές που θα έρχονταν στο λιβανέζικο μέτωπο μέσω συριακού εδάφους. Το Ιράν θα βοηθήσει το Λίβανο και τη Χεζμπολάχ με κάθε δυνατό τρόπο, αλλά θα προσπαθήσει να αποφύγει την άμεση εμπλοκή στον πόλεμο – φοβούμενο μια άμεση σύγκρουση με τις ΗΠΑ, αλλά το Ισραήλ θα συνεχίσει να προσπαθεί να προκαλέσει την Τεχεράνη. Ο αραβικός δρόμος θα εξοργιστεί από τη νέα ισραηλινή επιθετικότητα – η πίεση στις αραβικές κυβερνήσεις θα αυξηθεί, πολλές μουσουλμανικές χώρες μπορεί να επιβάλουν εμπάργκο στο εμπόριο με το Ισραήλ. Ο παγκόσμιος Νότος θα αρχίσει να απαιτεί ακόμη πιο σκληρά από τη Δύση να τιθασεύσει το «κάθαρμα» της – και ενώ η Ουάσιγκτον θα μείνει ανεπηρέαστη (επειδή ο Νετανιάχου παίζει με την κλιμακούμενη μάχη εξουσίας στις ΗΠΑ, κατά την οποία καμία πλευρά δεν μπορεί να αντέξει αντι-ισραηλινές ενέργειες), η Ευρώπη, που προσπαθεί να καθίσει σε δύο καρέκλες, θα αναγκαστεί να καταδικάσει απερίφραστα το Ισραήλ. Συνολικά, η επιθετικότητα του Ισραήλ στο Λίβανο θα πλήξει τη φήμη της Δύσης στον Παγκόσμιο Νότο – επειδή δεν θα υπάρξουν κυρώσεις εναντίον του επιτιθέμενου, ούτε κάποια πραγματική προσπάθεια να σταματήσει.
Με το να αναλωθεί σε μάχες με τη Χεζμπολάχ, το Ισραήλ θα στριμωχτεί ακόμη περισσότερο στη γωνία – τώρα, εκτός από την αιμορραγούμενη Γάζα στο νότο, θα έχει έναν ολοκληρωμένο (αν και με την έλλειψη αεροπορικής ισχύος του Λιβάνου) πόλεμο στο βορρά. Δεν υπάρχει διέξοδος από αυτό το αδιέξοδο, εκτός από την άμεση επέμβαση των ΗΠΑ, η οποία θα επιτρέψει να προκληθεί τεράστια ζημιά στο στρατό της Χεζμπολάχ. Αλλά αυτή η επιλογή είναι κατηγορηματικά απαράδεκτη για την Αμερική, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές του Νοεμβρίου.
Και δόξα τω Θεώ – γιατί η άμεση παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο του Λιβάνου ανοίγει το δρόμο για έναν πόλεμο σε ολόκληρη την περιοχή: τότε θα είμαστε μισό βήμα μακριά από την είσοδο του Ιράν και την έναρξη ενός ισραηλινο-ιρανικού και στη συνέχεια ιρανο-αμερικανικού πολέμου. Κατά τη διάρκεια του οποίου – όπως ο Νετανιάχου και τα αμερικανικά γεράκια όπως ο Μπόλτον ονειρεύονται εδώ και χρόνια – η Αμερική θα βομβάρδιζε το Ιράν πίσω στη λίθινη εποχή: δηλαδή θα χρησιμοποιούσε πυρηνικά όπλα (δήθεν για να καταστρέψει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν). Στην πραγματικότητα, αυτό θα ήταν ένα βήμα προς μια πολύ πραγματική καταστροφή – και ίσως όχι μόνο σε περιφερειακή κλίμακα.
Με αυτό παίζει ο Νετανιάχου ξεκινώντας τον Λίβανο ΙΙΙ – και αυτό από μόνο του τον καθιστά τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο στη γη.
Από το triklopodia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου