Το παράδοξο ήταν πως η στειρότητά της δεν ενοχλούσε καθόλου τον ιδιαίτερο βασιλικό σύζυγό της, ο οποίος ήταν εξ ολοκλήρου αφοσιωμένος στη μουσική και στις καλές τέχνες και ελάχιστα ασχολούνταν με τα εγκόσμια, όπως για το αν θα άφηνε διάδοχο και συνεχιστή του αίματός του στον γαλλικό θρόνο.
Μα η Άννα, η παραμελημένη
αυτή Βασίλισσα, λαχταρούσε να κάνει ένα παιδί, για να έχει μια λατρεμένη απασχόληση στις μονότονες και ερημικές ώρες της. Μάλιστα, για να επιτύχει το όνειρό της, είχε καταφύγει σε όλα τα γνωστά και απόκρυφα μέσα που συνηθίζονταν τότε. Μα, όλα είχαν αποβεί μάταια.
Μια μέρα, τέλος πάντων, κάποιος της είπε πως εκεί κοντά υπήρχε μια πηγή, της οποίας το νερό είχε την ικανότητα να κατανικά τη στειρότητα. Έτσι, η Βασίλισσα Άννα ακολούθησε τις συμβουλές και κατόρθωσε να μείνει έγκυος, αλλά δυστύχησε να έχει πολλές αποβολές. Τελικά, ύστερα από λίγο καιρό και συγκεκριμένα στις 5 Σεπτεμβρίου του 1638, έφερε στον κόσμο έναν υγιή γιο, τον μέλλοντα Βασιλιά της χώρας, τον Λουδοβίκο ΙΔ’, τον περίφημο Βασιλιά Ήλιο.
Και το τρομερότερο ήταν πως ο γιος αυτός γεννήθηκε με δυο μεγάλα δόντια, πράγμα που έκανε όλη την Ευρώπη να τρίβει τα μάτια της από κατάπληξη και να συμπεράνει πως αυτός ο οιωνός, αυτή η παραδοξότητα, θα έφερνε στο βασιλικό μωρό ένα μέλλον λαμπρό και ξεχωριστό.
Σημεία φοβερά! Ελάχιστα πρόσωπα στην Ιστορία είχαν γεννηθεί με τέτοια “φυσιολογική ανωμαλία” και τα πρόσωπα αυτά έπαιξαν σημαίνοντα ρόλο: ο Ροβέρτος ο Διάβολος, ο Ριχάρδος ο Στ’ της Αγγλίας, ο Μαζαρίνος ήταν από αυτές τις εξαιρέσεις.
Αν, όμως, όλος ο κόσμος κοίταζε με θαυμασμό το υπερφυσικό μωρό, οι παραμάνες του το κοίταζαν με τρόμο! Γιατί, όταν του πρόσφεραν τους μαστούς τους για να θηλάσει, το πειναλέο βρέφος ξέσκιζε τα στήθη τους με τα κοφτερά του δόντια. Καμιά παραμάνα, λοιπόν, δεν άντεχε να μείνει σε αυτή τη δουλειά παραπάνω από δέκα ημέρες, παρ’ όλη την τιμή που αισθάνονταν αυτές οι γυναίκες, καθώς από το γάλα τους τρεφόταν ο ίδιος ο Βασιλιάς της χώρας τους.
Οι πιο καλοφτιαγμένες, οι πιο γερές, οι πιο ωραίες γυναίκες της ανωτάτης αριστοκρατίας, κράτησαν τότε στην αγκαλιά τους τον Λουδοβίκο τον ΙΔ’. Μα, από όλες τις παραμάνες του εκείνος αγάπησε περισσότερο τη Μαρία Μενίλ.
Κι όταν αργότερα στέφθηκε Βασιλιάς, ενώ κάθε πρωί όλοι οι Υπουργοί, οι Άρχοντες, οι Πρίγκιπες, οι Στρατάρχες και οι Καρδινάλιοι της Γαλλίας περίμεναν με σεβασμό απ’ έξω από το δωμάτιό του να ξυπνήσει και να τους επιτρέψει να εισέλθουν για να τον καλημερίσουν, η Μαρία Μενίλ, η απλή αυτή γυναίκα, ήταν η μόνη που είχε το δικαίωμα να μπαίνει απρόσκλητη στα βασιλικά διαμερίσματα, για να γλυκοφιλήσει τον μικρό της “Λουί”, όπως τον αποκαλούσε χαϊδευτικά.
Η ευγνωμοσύνη του Λουδοβίκου απέναντι σε αυτή τη γυναίκα, διατηρήθηκε αναλλοίωτη μέχρι την εποχή που τους χώρισε ο θάνατος.
Υπάρχει ακόμα και σήμερα μια παράδοση, σύμφωνα με την οποία τα παιδιά που γεννήθηκαν με δόντια, έχουν εξασφαλισμένη την ευτυχία και την καλοπέραση στη ζωή τους. Αν, όμως, το υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου είναι η υγεία, τότε, ασφαλώς, μπορούμε να πούμε πως ο Λουδοβίκος δε στάθηκε καθόλου ευτυχής…
Ήταν νέος, ωραίος, πλουσιότατος, λαμπρός ιππότης, κύριος του ενδοξότερου βασιλείου της Ευρώπης εκείνη την εποχή, αλλά από απόψεως υγείας θα μπορούσε να ζηλέψει και τον έσχατο των υπηκόων του. Γνώρισε πολλές από τις ασθένειες που μαστίζουν την τρωτή ανθρωπότητα και ήταν καταδικασμένος σε μόνιμη αυστηρή δίαιτα, καθώς υπέφερε από σακχαρώδη διαβήτη, ευλογιά, οστεοαρθρίτιδα, περιοστίτιδα, πονοκεφάλους, ζαλάδες, ναυτίες και άλλα. Μάλιστα, κάθε τόσο τον υπέβαλαν σε διάφορα χειρουργεία, ενώ, τέλος, μια φοβερή ποδάγρα τον βασάνιζε μέχρι τα στερνά του χρόνια.
Μα, το χειρότερο βάσανό του ήταν οι στομαχικές του διαταραχές, που έκαναν τη ζωή του μια μόνιμη κόλαση. Και το τρομερότερο ήταν πως την πάθηση αυτή τη χρωστούσε σε κάτι, για το οποίο ωστόσο του είχαν προμαντέψει μέλλον ευτυχισμένο και απαλλαγμένο από προβλήματα, δηλαδή στα δύο του δόντια με τα οποία είχε έρθει στον κόσμο τούτο.
Γιατί, τα δόντια αυτά, με τον καιρό, έγιναν πολύ ενοχλητικά και δεν τον άφηναν να τρώει καλά και να μασάει την τροφή του αρκετά. Έτσι, το φαγητό κατέληγε στο στομάχι του αμάσητο και επομένως, ήταν δύσπεπτο.
Κι ύστερα, από τα πολλά γλυκά που κατανάλωνε, σάπισαν όλα τα δόντια του, έπεσαν και δεν του έμεινε ούτε ένα! Το στόμα του είχε καταντήσει μια μαύρη τρύπα, από την οποία αναδυόταν μια μπόχα, που κανείς δεν την άντεχε και ο ίδιος είχε γίνει πιο ευερέθιστος από ποτέ.
Κι από τότε, χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο η κατάστασή του. Ο δυστυχής μονάρχης, αψηφώντας τις συστάσεις των ιατρών του, οι οποίοι του είχαν ορίσει αυστηρότατη δίαιτα για όλα τα προβλήματα υγείας του, εκείνος σηκωνόταν τις νύχτες και έτρωγε του κόσμου τα εδέσματα με λουκούλλεια βουλιμία και αδηφαγία!
Η παροιμιώδης λαιμαργία του τον έκανε να λησμονεί τη φωνή της σύνεσης και της λογικής και συνέχιζε να καταπίνει αμάσητες τις πιο λαχταριστές λιχουδιές του παλατιού του.
Ο φρικτός θάνατος του Βασιλιά Ήλιου, όπως αποκαλούσαν τον Λουδοβίκο τον ΙΔ’ της Γαλλίας, τον βρήκε την 1η Σεπτεμβρίου του 1715, στο παλάτι του στις Βερσαλλίες. Η γάγγραινα είχε εξαπλωθεί σε όλο του το κορμί και πέθανε μέσα σε αβάσταχτους πόνους.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 13/09/1934…
Από το el.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου