Τα φρικτά βασανιστήρια των σκλάβων στις φυτείες με τα ζαχαροκάλαμα: Ακρωτηριασμοί και βράσιμο στα καζάνια μαζί με την ζάχαρη

Τον 18ο και τον 19ο αιώνα η Καραϊβική ήταν γεμάτη φυτείες με ζαχαροκάλαμα. Αρχικά η ζάχαρη δεν ήταν αποκλειστικό προϊόν της Καραϊβικής. Η ζάχαρη παραγόταν στην νότια Ασία και την Πολυνησία, αφού απαιτεί ζεστά αλλά και υψηλής υγρασίας κλίματα για να ευδοκιμήσει. Ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν αυτός που έφερε το 1493 τα ζαχαρότευτλα στην Κεντρική Αμερική κατά το δεύτερο ταξίδι του και συγκεκριμένα στην περιοχή που
βρίσκεται σήμερα η Δομινικανή Δημοκρατία και η Αϊτή.

Μαζί με τα ζαχαροκάλαμα άρχισε και το εμπόριο με τον Νέο Κόσμο, το οποίο εμπλουτίστηκε και με άλλα αγαθά. Η μεγαλύτερη πηγή εργατών στις φυτείες ήταν σκλάβοι από την Αφρική.

Έβρασαν σκλάβο σε χυμό ζάχαρης

Οι σκλάβοι ιδιαίτερα την περίοδο του καλοκαιριού που το ζαχαροκάλαμο αν μείνει για πάνω από 48 ώρες αμάζευτο χαλάει, αναγκάζονταν να δουλέψουν ασταμάτητα για μέρες ολόκληρες. Γυρνούσαν τους μύλους με τα χέρια τραυματισμένα, γεμάτα πληγές. Τη διαδικασία επέβλεπαν οι επιστάτες που επέβαλλαν και εφάρμοζαν την πειθαρχία. Αν ένας σκλάβος δεν εργαζόταν αρκετά ή καθυστερούσε στην εργασία του θα έπρεπε να υποστεί βαριές τιμωρίες. Πέρα από τη συνήθη πρακτική του μαστιγώματος, οι τιμωρίες συμπεριελάμβαναν πολλές φορές και βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς, φυλάκιση και πώληση σε άλλη μακρινή φυτεία. Όταν κάποιος έπιανε το πονεμένο χέρι του για να το ανακουφίσει, ακρωτηριαζόταν από τους υπεύθυνους για παραδειγματισμό. Απάνθρωπο παράδειγμα βασανισμού ήταν η περίπτωση σκλάβου που δεν μπορούσε δουλέψει μία ημέρα, επειδή ήταν άρρωστος. Ο επιστάτης αντιλήφθηκε ότι δε θα είχε κέρδος από αυτόν και αποφάσισε να ρίξει τον νεαρό Αφρικανό σε μια δεξαμενή που έβραζε η ζάχαρη. Τον πίεζε με ένα ραβδί έτσι ώστε ο άρρωστος νεαρός να νιώσει ότι πνίγεται. Το βασανιστήριο αυτό μάλιστα έχει επιβεβαιωθεί σε συζήτηση του ιδρύματος για την κατάργηση της δουλείας, Wilberforce: «Έριξε έναν σκλάβο στο χυμό ζαχαροκάλαμου, ο οποίος πέθανε σε τέσσερις ημέρες», αναφέρθηκε….

Έκοβαν αυτιά και έσπαγαν κόκαλα

Η ομιλία του γιατρού James Ramsay, που εργάστηκε στις φυτείες ζάχαρης στο St Kitts, για τις συνθήκες εργασίας των σκλάβων, συμπλήρωσε τις αποκαλύψεις σχετικά με τα βασανιστήρια που υπέστησαν. Στο βιβλίο του έγραφε ότι οι συνηθισμένες τιμωρίες των σκλάβων, για τα κοινά εγκλήματα της αμέλειας, της απουσίας από την εργασία, της κατανάλωσης ζαχαροκάλαμου, της κλοπής, ήταν το μαστίγωμα, το σπάσιμο των οστών και ο πνιγμός με μια αλυσίδα στο λαιμό. Τα βασανιστήρια ήταν τόσο βάναυσα, που συχνά οι σκλάβοι δεν κατάφερναν να επανέλθουν. Τους έκοβαν τα αυτιά και τους έσπαγαν τα άκρα και έτσι τελικά τους καθιστούσαν ανίκανους να εργαστούν….

Αυτές οι συνθήκες είναι αιτία που το προσδόκιμο ζωής των σκλάβων ήταν μόλις 23 έτη. Οι λευκοί ιδιοκτήτες των φυτειών ήξεραν ότι αυτή η δουλειά θα εξαντλούσε πολλούς σκλάβους, που θα πέθαιναν σε νεαρή ηλικία. Κάθε χρόνο οι ιδιοκτήτες αγόραζαν νεοεισερχόμενους σκλάβους από την Αφρική για να αντικαταστήσουν όσους είχαν πεθάνει. Ένας ιδιοκτήτης στο Μπαρμπάντος, ο Edward Littleton, είχε εκτιμήσει ότι ένας καλλιεργητής ζάχαρης που κατείχε 100 σκλάβους, που τους απασχολούσε στην καλλιέργεια και την επεξεργασία ζαχαροκάλαμου θα τους σκότωσε όλους σε 19 χρόνια.

Οι μετρήσεις στον πληθυσμό των σκλάβων καταδεικνύουν ακόμη πιο έντονα την εξάντληση και την εξαθλίωση τους.

Ανάμεσα στο 1748 και το 1788 πάνω από 1.200 πλοία έφεραν πάνω από 335.000 σκλάβους στην Τζαμάικα. Ωστόσο, το 1788 μια απογραφή της Τζαμάικας κατέγραψε ότι στο νησί ζούσαν μόνο 226.432 υποδουλωμένοι άντρες, γυναίκες και παιδιά….

Από το pentapostagma