Οι νεότεροι εγκληματίες. Αμείλικτη βία από την τρυφερή ηλικία

Αντί να παίζουν με κούκλες και τρενάκια, πειραματίζονται με μαχαίρια, όπλα, δηλητήρια… 

Ένας αρκετά ανησυχητικός αριθμός ανηλίκων, έχει καταδικαστεί για ειδεχθείς πράξεις, έχει παρανομήσει, έχει αφαιρέσει μια ζωή. Μπορεί άραγε ένα παιδί να διαπράξει έγκλημα; Οι παρακάτω περιπτώσεις μαρτυρούν πως ναι, όταν ο ψυχικός του κόσμος είναι διαταραγμένος ή όταν μεγαλώνει σε ένα δυσλειτουργικό περιβάλλον. Οι ιστορίες των πιο νέων δολοφόνων, που παρουσιάζονται στο εν λόγω κείμενο, συντάραξαν την κοινή γνώμη ενώ

πολλές φορές οι ομολογίες τους είναι απίστευτα σοκαριστικές για την ωμότητά τους. 

Eric Smith

Στα 13 του χρόνια, ο Eric Smith δεν περνούσε ευχάριστες στιγμές στο σχολείο καθώς τα περιστατικά bullying τον είχαν θέσει στο περιθώριο: Τα χοντρά γυαλιά μυωπίας, οι φακίδες, τα κόκκινα μαλλιά και τα πεταχτά αυτιά ήταν αρκετά για να γίνει το επίκεντρο των νταήδων του γυμνασίου, στο Steuben της Νέας Υόρκης. Ήταν 2 Αυγούστου του 1993, όταν ο Eric οδηγώντας το ποδήλατό του σε ένα τοπικό πάρκο, συνάντησε τον 4χρονο Derrick Robie ο οποίος περπατούσε μόνος, χωρίς επίβλεψη. Γεγονός που διευκόλυνε τον 13χρονο ο οποίος με αστραπιαίες κινήσεις παρέσυρε το παιδί σε απομονωμένο σημείο όπου το στραγγάλισε, πολτοποίησε το κεφάλι του με πέτρα, έγδυσε το σώμα του και τέλος σοδόμισε στο κορμί του με ένα κλαδί. Η δολοφονία συγκλόνισε όπως ήταν φυσιολογικό τις ΗΠΑ, έγινε πρωτοσέλιδο σε όλα σχεδόν τα μίντια τα οποία είχαν να ασχοληθούν με ένα «πιασάρικο» θέμα: έναν ανήλικο δολοφόνο. Ο ανήλικος εγκληματίας, όταν ρωτήθηκε γιατί έκανε αυτή την φρικτή πράξη, δε μπόρεσε να δώσει μια σαφή απάντηση. Ένας ψυχίατρος διέγνωσε τον Smith με διαλείπουσα εκρηκτική διαταραχή, μια κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο δεν μπορεί να ελέγξει την εσωτερική οργή. Ο Smith καταδικάστηκε και παραμένει στη φυλακή μέχρι σήμερα. «Μπορεί να νομίζετε ότι είμαι απειλή για την κοινωνία. Και καταλαβαίνω γιατί αισθάνεστε έτσι. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι. Είμαι πλεονέκτημα για την κοινωνία», έχει πει. 

Joshua Phillips

Στις 3 Νοεμβρίου του 1998, σήμανε συναγερμός στις αρχές στο Τζάκσονσβιλ της Φλόριντα των ΗΠΑ, με την εξαφάνιση της 8χρονης Maddie Clifton. Όλες οι υποψίες έπεσαν στον γείτονά της, τον Larry Grisham-είχε συλληφθεί δυο φορές κατά το παρελθόν για υποθέσεις σεξουαλικής επίθεσης, αλλά και τις δυο φορές απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες. Στις αναζητήσεις της μικρής Maddie συμμετείχαν τουλάχιστον 400 εθελοντές, ένας από τους οποίους ήταν και ένας με το όνομα Joshua Phillips… Όταν η μητέρα του 14χρονου παραπάνω νεαρού, άρχιζε να καθαρίζει το δωμάτιο του γιου της, πρόσεξε έναν υγρό λεκέ κάτω από το κρεβάτι του που στην αρχή πίστεψε πως οφείλεται σε διαρροή από το στρώμα νερού. Όταν σήκωσε το στρώμα, βρήκε μια επιφάνεια να είναι καλυμμένη με μονωτική ταινία. Η περιέργειά της την οδήγησε σε κάτι φρικιαστικό: άνοιξε το σημείο που είχε καλυφθεί και προς μεγάλη της έκπληξη και τρόμο, διαπίστωσε ότι εντός του στρώματος κείτονταν το άψυχο σώμα της 8χρονης. Το δικαστήριο δεν πίστεψε τους ισχυρισμούς του 14χρονου ότι τη χτύπησε κατά λάθος στο μάτι με ένα ρόπαλο και μετά την μετέφερε στο δωμάτιο του όπου και την μαχαίρωσε. Λόγω του ότι ήταν μικρότερος από την ηλικία των 16, δεν του επιβλήθηκε η θανατική ποινή. Μέχρι σήμερα, ο Phillips δεν αιτιολόγησε τη φρικτή αυτή δολοφονία. «Θα πρέπει να υπάρξει ευαισθησία στο γεγονός ότι ένας 14χρονος δεν είναι ένας μικρός ενήλικας», είχε πει ο Κυβερνήτης της Φλόριντα, Τζεμπ Μπους.

George Stinney

Χρειάστηκε να περάσουν 70 χρόνια για να απαλλαγεί από τη κατηγορία της διπλής δολοφονίας. Το 14χρονο αγόρι από το Alcolu της Νότια Καρολίνα, εκτελέστηκε με τη κατηγορία του θανάσιμου τραυματισμού δύο λευκών κοριτσιών, το 1944. Σε μια απόφαση που εξέδωσε πριν μερικούς μήνες η δικαστής Carmen Mullen, εκφράστηκε η πεποίθηση ότι το συνταγματικό δικαίωμα του νεαρού αγοριού George Stinney για μια δίκαιη δίκη, παραβιάστηκε σε σημείο που θα πρέπει το όνομά του να «καθαρίσει». Ο Stinney, ο οποίος ήταν τόσο μικρός που κατά τη στιγμή της εκτέλεσής του με ηλεκτρική καρέκλα έπρεπε να καθίσει πάνω σε ένα τηλεφωνικό κατάλογο, αναφέρεται συχνά ως ο νεότερος Αμερικανός που θανατώθηκε στις ΗΠΑ κατά τον 20ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια της δίκης του το 1944, ο λευκός δικηγόρος του δεν έφερε μάρτυρες και δεν εξέτασε τους ήδη υπάρχοντες. Το 2009, η αδελφή του Stinney ισχυρίστηκε σε ένορκη δήλωση της, ότι ο αδελφός της δεν μπορούσε να σκοτώσει τα δύο νεαρά κορίτσια επειδή ήταν μαζί του κατά το χρόνο του συμβάντος. Σύμφωνα με την εισαγγελία, ο Stinney ομολόγησε τη δολοφονία των δύο κοριτσιών- Betty June Binnicker, 11 ετών και Mary Emma Thames 8 ετών- χτυπώντας τους με σιδηρολοστό. Η οικογένεια του αγοριού και άλλοι υποστηρικτές, ωστόσο υποστηρίζουν ότι εξαναγκάστηκε γι’ αυτήν την ομολογία. Η δίκη ολοκληρώθηκε μετά από περίπου τρεις ώρες, και το σώμα των ενόρκων αποτελούνταν από 12 λευκούς άντρες οι οποίοι έβγαλαν την καταδικαστική απόφαση μέσα σε 10 λεπτά. 

Lionel Tate

 Ο Tate έμεινε μόνος με την εξάχρονη Tiffany Eunick στην οποία έκανε μπέιμπι σίτινγκ, η μητέρα του 13χρονου Kathleen Grossett-Tate. Καθώς το παιδί βρισκόταν στο σαλόνι και έπαιζε, η Kathleen που εκείνη την ώρα βρισκόταν στην επάνω κρεβατοκάμαρα του σπιτιού, ζήτησε από τους δυο ανήλικες να κάνουν ησυχία. Ο Lionel, έπειτα από 45 λεπτά, ανέφερε στη μητέρα του ότι η μικρή δεν ανέπνεε. Ισχυρίστηκε πως  άρχισαν να παλεύουν, είχε μπλοκάρει με τα χέρια του το κεφάλι της και το χτύπησε στο τραπεζάκι. Η καταδίκη του 13χρονου, το περιστατικό συνέβη στην κομητεία Broward στην Φλόριντα των ΗΠΑ, ήταν καταπέλτης. Ο ιατροδικαστής τόνισε ότι η αιτία θανάτου οφείλεται σε ποδοπάτημα που τραυμάτισε το συκώτι της Tiffany. Παράλληλα, οι ειδικοί κατέθεσαν ότι το κορίτσι υπέστη κάταγμα στο κρανίο και στα πλευρά, οίδημα στον εγκέφαλο από χτύπημα που διήρκεσε από ένα έως πέντε λεπτά, και άλλους 35 τραυματισμούς. Αργότερα, ο 13χρονος άλλαξε τη κατάθεσή του και είπε ότι πήδηξε πάνω της παίρνοντας φόρα από τη σκάλα. Καταδικάστηκε σε ισόβια χωρίς αναστολή το 2001, αλλά η καταδίκη του ανατράπηκε με την αιτιολογία ότι δεν του δόθηκε μια διανοητική ακρόαση ικανότητας πριν, ή κατά τη διάρκεια της δίκης. Αφέθηκε ελεύθερος το 2004 με 10ετή επιτήρηση. «Μιμήθηκα τους επαγγελματίες παλαιστές», είπε ο καταδικασθείς. 

Barry Dale Loukaitis

Στις 2 Φεβρουαρίου του 1996, το σχολείο Frontier Middle School στην Ουάσινγκτον συγκλονιζόταν από πυροβολισμούς που προέρχονταν από την τάξη της άλγεβρας. Ο δράστης αφαίρεσε τη ζωή τριών ανθρώπων (δυο μαθητών και ενός καθηγητή) ενώ τραυματίστηκε βαριά ένας άλλος μαθητής. Ένοχος για το συμβάν, ήταν ο 14χρονος μαθητής με το όνομα Barry Dale Loukaitis, ο οποίος νωρίτερα, είχε σοβαρά επεισόδια με παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις. Ο Loukaitis ήταν ντυμένος σαν πιστολέρο της Άγριας Δύσης, ζωσμένος με τρία πιστόλια τα οποία ανήκαν στον πατέρα του. Ο έφηβος, κράτησε ως ομήρους τους μαθητές για τουλάχιστον 10 λεπτά, πριν ο γυμναστής του σχολείου καταφέρει να τον ξεγελάσει και τελικά να τον αφοπλίσει. Όπως αναφέρθηκε, πέρα από το γεγονός ότι ο Barry είχε ιστορικό ψυχικής νόσου και ζούσε σε μια δυσλειτουργική οικογένεια, λέγεται ότι επηρεάστηκε από το τραγούδι των Pearl Jam, «Jeremy». Στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού, πρωταγωνιστεί ένας προβληματικός νέος ο οποίος αφαιρεί τη ζωή του μπροστά από τους συμμαθητές και τους δασκάλους του. Φέρεται μάλιστα, ο Barry να είπε «Αυτό σίγουρα κερδίζει την άλγεβρα, έτσι δεν είναι;», όταν είδε τους πανικοβλημένους συμμαθητές του. Ο Loukaitis  καταδικάστηκε σε δις ισόβια και 205 χρόνια.

 Craig Price

Τη νύχτα της 27ης Ιουλίου του 1987, ο 13χρονος Craig Price διέπραξε την πρώτη του δολοφονία, στο Warwick του Rhode Island των ΗΠΑ. Ο νεαρός, διέρρηξε ένα σπίτι-μόλις δυο κατοικίες από το δικό του σπίτι-, άρπαξε ένα μαχαίρι από τη κουζίνα και κατέσφαξε με 58 μαχαιρίες την 27χρονη Rebecca Spencer. Δυο χρόνια αργότερα, σε ηλικία 15 ετών, δολοφόνησε άλλους τρεις γείτονές του. Υπό την επήρεια μαριχουάνας και LSD, ο νεαρός κατακρεούργησε με 57 μαχαιριές  την 57χρονη Joan Heaton, την κόρη της Jennifer με 62 μαχαιριές και συνέθλιψε το κρανίο της 8χορνης επίσης κόρη της, Melissa.  Ήταν τέτοια η δολοφονική μανία του, που η λάμα του μαχαιριού έσπασε… Σύμφωνα με αξιωματούχους της αστυνομίας, ο Price δεν είχε καθόλου τύψεις όταν ομολογούσε τα εγκλήματα. «Όσον αφορά τα κορίτσια, η πρόθεση μου ήταν να τις αφήσω να ζήσουν», είπε. Ο Craig δικάστηκε και καταδικάστηκε πριν από 16ο έτος της ηλικίας του, και εξακολουθεί να βρίσκεται στη φυλακή. 

Graham Young

Ο Graham είχε μια ασυνήθιστη έμμονη ιδέα κατά την παιδική του ηλικία. Τη στιγμή που οι συνομήλικοί του έδειχναν ενδιαφέρον για τα σπορ και τη μουσική, εκείνος έδειχνε μια απρόσμενη τάση προς τα δηλητήρια. Επιπλέον, έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον και έκανε είδωλα δολοφόνους όπως τους Δρ. Hawley Crippen, William Palmer, Αδόλφο Χίτλερ και άλλοι. Ήδη μέχρι την ηλικία των 14, είχε χρησιμοποιήσει τα μέλη της οικογένειάς του αλλά και φίλους του, ως πειραματόζωα! Όταν ο πατέρας του αρρώστησε, αρχικά σκέφτηκε ότι πιθανότατα είχε προσβληθεί από κάποιον ιό. Ακολούθως, ο «ιός» χτύπησε τη γυναίκα και την κόρη του. Το 1962, όντας ακόμα έφηβος, η θετή μητέρα του πέθανε από ένα από τα πειράματά του… Ο Young τελικά ομολόγησε τα δολοφονία της μητριάς του και τις απόπειρες πολλών ακόμα μελών της οικογένειάς του, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε ψυχιατρείο όπου νοσηλεύτηκε για εννέα χρόνια, από όπου εξήλθε αφού είχε αναρρώσει πλήρως!. Όσο καιρό όμως παρέμεινε στο νοσοκομείο, είχε άφθονο χρόνο να εξελίξει τις μεθόδους του και να μελετήσει ιατρικά κείμενα, βελτιώνοντας τις δεξιότητες δηλητηρίασης. Το πραγματικό του έργο ως δηλητηριαστή είχε μόλις αρχίσει και το όνομά του θα γραφόταν με μαύρα γράμματα ως ένας ψυχρός serial killer! Μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο, το 1971, άρχισε να εργάζεται ως επιμελητής στο εργαστήριο του John Hadland στο Bovingdon, Hertfordshire, όπου σύντομα ένας συνάδελφος του «μυστηριωδώς» πέθανε από δηλητήριο στο τσάι του. Τους επόμενους μήνες, ο αδίστακτος νεαρός, δηλητηρίασε 70 άτομα, ευτυχώς χωρίς κανένας από αυτούς να αποβεί μοιραίος. Συνολικά ο Young σκότωσε τρία άτομα. Τελικά συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1971, φυλακίστηκε και πέθανε στη φυλακή το 1990, σε ηλικία 43 ετών. 

Jesse Pomeroy

Ο Jesse Pomeroy, γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1859 στο Τσάρλσταουν, στη Μασαχουσέτη και αναφέρεται ως το νεότερο άτομο που έχει καταδικαστεί για φόνο πρώτου βαθμού, στην ιστορία της Κοινοπολιτείας της Μασαχουσέτης. Ο Pomeroy ξεκίνησε τη βία σε ηλικία 11 ετών, σε βάρος άλλων παιδιών: είχε παγιδέψει 7 παιδιά σε ένα μυστικό σημείο όπου τα έγδυσε και άρχισε να τα βασανίζει, με μαχαίρι ή μπήγοντας πινέζες στο σώμα τους. Αφού πιάστηκε, οδηγήθηκε σε αναμορφωτήριο, όπου υποτίθεται ότι θα έμενε μέχρι τη συμπλήρωση των 21 του χρόνων, αλλά αφέθηκε ελεύθερος έπειτα από ενάμιση χρόνο λόγω καλής συμπεριφοράς. Έπειτα από τρία χρόνια ωστόσο, μεταμορφώθηκε από απλό κακό, σε δαίμονα. Απήγαγε και σκότωσε ένα 10χρονο κορίτσι, την Katie Curran ενώ κατηγορήθηκε για τον θάνατο ενός τετράχρονου αγοριού, το ακρωτηριασμένο σώμα του οποίου βρέθηκε στο Dorchester Bay. Ο Pomeroy καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, παρά το γεγονός ότι υπήρξε έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων αναφορικά με την εμπλοκή του στο θάνατο του 4χρονου. Πέθανε από φυσικά αίτια σε ηλικία 72 ετών. 

Mary Bell

«Η δολοφονία δεν είναι τόσο κακή. Θα πεθάνουμε όλοι κάποια στιγμή έτσι κι αλλιώς». Η κυνική αυτή φράση ανήκει στην γλυκιά κατά τα άλλα Mary Bell, από τη Βρετανία. Ο Brian Howe βρέθηκε νεκρός, καλυμμένος με μοβ χαρτιά και γκαζόν, λίγα εικοσιτετράωρα μετά το θάνατο του Martin Brown από ασφυξία. Ο δολοφόνος, είχε κόψει τα μαλλιά του θύματος ενώ σημάδια παρακέντησης βρέθηκαν στους μηρούς του και τα γεννητικά όργανα ήταν γδαρμένα. Πέρα από τα σημάδια και τις ουλές, υπήρχε χαραγμένο το γράμμα «Μ» πάνω στο στομάχι του. Αρχικά είχε χαράξει το γράμμα «Ν», αλλά η Bell τράβηξε μια γραμμή για να φανεί ότι ήταν «Μ». Το τριών χρονών παιδί, είχε στραγγαλιστεί μέχρι θανάτου. Το οικογενειακό υπόβαθρο της Μαίρης μπορεί να είναι υπεύθυνο για την ασυνήθιστη συμπεριφορά της. Για πολύ καιρό πίστευε ότι ο πατέρας της ήταν ο Billy Bell, ένας συνηθισμένος εγκληματίας ο οποίος είχε συλληφθεί για ένοπλη ληστεία, αλλά ο βιολογικός της πατέρας είναι άγνωστος μέχρι σημέρα. Η Μαίρη ισχυρίστηκε ότι η μητέρα της, η Betty, η οποία ήταν μια πόρνη, την ανάγκασε να συμμετάσχει σε σεξουαλικές πράξεις με τους άνδρες- πελάτες-στην ηλικία των τεσσάρων. Η Μαίρη μετά τη δίκη της κατέληξε σε αναμορφωτήριο αρρένων. Ήταν πολύ μικρή για να κρατηθεί στη φυλακή και πολύ επικίνδυνη για να σταλεί σε ψυχιατρείο ή σε ένα ίδρυμα που στεγάζει ταραγμένα παιδιά. Η μητέρα της πώλησε κατ ‘επανάληψη την ιστορία της Μαρίας στον Τύπο το διάστημα της δίκης της κόρης της. 

 

Η Μαίρη ήταν μόλις 11 τότε. Αφέθηκε ελεύθερη μετά από 23 χρόνια πάλεψε και κέρδισε την υπόθεση τόσο για τη δική ανωνυμία όσο και για της κόρης της.

Από το newsbeast