Ευχάριστες στιγμές, η οικογένεια μαζεύεται γύρω από το σύγχρονο "τζάκι" δηλαδή την τηλεόραση, και η "παραμυθού" που αντικατέστησε την "γιαγιά" ξεκινά να λέει ιστορίες. Ιστορίες που τρυπώνουν στο μαλακό μυαλουδάκι των παιδιών και χρωματίζουν εικόνες, εναποθέτουν πρότυπα, δημιουργούν συλλογισμούς και άποψη για τον κόσμο.
Κι αν κάποτε για την δημιουργία κινουμένων σχεδίων υπήρχαν ολόκληρες ομάδες
ψυχολόγων, ειδικών, εκπαιδευτικών που συμβουλευαν ώστε το σενάριο να έχει διδακτική και ψυχωφελή αξία, μάλλον και σήμερα υπάρχουν τέτοιες ομάδες, αλλά με άλλες προτεραιότητες.Το μοτίβο το ξέρετε, το γνωρίζετε, το βλέπετε τα τελευταία 25 χρόνια τουλάχιστον, αλλά πιθανώς δεν το έχετε αναγνωρίσει κάποιοι. Σχεδόν το 95% των κινουμένων σχεδίων αφορά την ιστορία ενός ήρωα/ηρωίδας που αισθάνεται διαφορετικός, που δεν θέλει να ενταχθεί και να αναλάβει τον φυσικό του ρόλο στην κοινότητα, σχεδόν όλες οι ιστορίες διδάσκουν τον σεβασμό στο "διαφορετικό", με ελάχιστες μόνο να αποτελούν εξαίρεση. Πάνω στο "διαφορετικό" βασίστηκε η απόκλιση και η διαστροφή ώστε να εξασφαλίσει σεβασμό και ύστερα να επιβληθεί ως κανονικότητα.
Και σήμερα η διαστροφή εισβάλει στα μυαλουδάκια των παιδιών και πλάθει την διαστροφή του αύριο.
Εχθές βράδυ έκανα ένα λάθος που δεν είχα ξανακάνει. Έβαλα στα παιδιά να δουν μια παιδική ταινία, χωρίς να έχω διαβασει/πληροφορηθεί γι' αυτήν πρώτα. Μετά μεγάλης μου αναστάτωσης διεπίστωσα κατόπιν της προβολής, πως η ταινία πραγματεύεται μια αντιηρωίδα που "δεν αποδέχεται καμμία ταυτότητα που θέλουν να της προσδώσουν" ενώ οι δύο βασικοί ήρωες, μαθαίνουμε πως είναι κάτι παραπάνω από φίλοι, αφού στο τέλος σκάνε και φιλάκι μεταξύ τους παρά την ανδροπρεπή εμφάνισή τους.
Η δε ιστορία διδάσκει πως ένα σύστημα Παράδοσης και Ασφάλειας που έχει φτιαχτεί για να προστατεύει την Πόλη από τα θηρία και από τους εξωτερικούς κινδύνους, είναι τελικά ένα καταπιεστικό μισαλλόδοξο σύστημα που δεν διστάζει να στραφεί ακόμα και κατά των πολιτών της Πόλεως. Η κατάκριση των παραδοσιακών φυλάκων της Πόλεως είναι απολύτως διακριτή για όσους αναλύσουν προσεκτικά τους συμβολισμούς.
Σε τελική ανάλυση μιλάμε για ένα γκέι ρομαντσο με πρωταγωνιστές μια άνευ ταυτότητος ημιέφηβη, δύο γκέι, και φόντο το γνωστό αφήγημα για την κακιά, παραδοσιακή εξουσία, που μάλιστα λατρεύει και το Δίκαιο του Αίματος δίδοντας μεγάλη σημασία στην καταγωγή των φυλάκων.
Η "Νιμόνα" μετά τους τίτλους τέλους κλείνει με μια καρδιά που χαραζεται από το σύμβολο της αναρχίας ενώ ήδη μέσα από την εξέλιξη της πλοκής έχει καταφέρει να ενσπείρει οπτικό και ιδεολογικό καρκίνο στα παιδικά μυαλουδάκια που την παρακολούθησαν.
Να σημειωθεί πως το Νετφλιξ για άλλη μια φορά στάθηκε στο "ύψος" του. "Μπράβο" σε όσους από εσάς το χρηματοδοτείτε ακόμα.
Δυστυχώς είμαστε στην εποχή που η διαστροφή απλώνει το χέρι της στα παιδιά με τις πλάτες του κράτους. Το ελάχιστο που οφείλουμε να κάνουμε ως γονείς είναι να τα προστατεύσουμε και να μην τα "παρκάρουμε" μπροστά στην οθόνη χωρίς να έχουμε ελέγξει τις εικόνες στις οποίες θα εκτεθούν.
Σαφώς, η μεγάλη πλειοψηφία, η μάζα δηλαδή, είναι χαμένη.
Από το proskynitis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου