Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ

 Της γενοκτονίας των Αρμενίων και των ποντίων προηγήθηκε η γεννοκτονία των σκύλων. 

Η Τουρκία ήταν διάσημη για τα σκυλιά της, «κάτι μεταξύ δυτικού σκύλου, λύκου και τσακαλιού». Ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ ζήτησε συνδρομή των Δυτικών για την εξόντωση των σκύλων. Ο τότε Διευθυντής του Ινστιτούτου Παστέρ, δόκτωρ Rembinger, αντιτάχθηκε στη σύλληψη των σκύλων και στη μεταφορά τους σ’ ένα έρημο και άνυδρο νησί ώστε να ψοφήσουν από τη πείνα και τη δίψα. Πρότεινε κάτι πιό

δυτικό και πολιτισμένο:

«Το δέρμα, το τρίχωμα, το λίπος, οι μύες, οι λευκωματώδεις ουσίες γενικά, ακόμη και τα έντερα του σκύλου ανεβάζουν την αξία του σε 3-4 φράγκα. Υπήρχαν μέσα στη Πόλη 60 –εως 80.000 σκύλοι. Αντιπροσώπευαν ένα κεφάλαιο από 200 έως 300.000 φράγκα. Μήπως θα ήταν δυνατόν ν’ αναθέσει κανείς, ύστερα από ένα πλειστηριασμό, την απαλλαγή της πόλης από τους σκύλους σ’ έναν επιχειρηματία που, σε διάφορα μέρη της πόλης, θα εγκαθιστούσε μάνδρες εκδοράς των ζώων; 

Στις μάντρες αυτές θα υπήρχε ένα δωμάτιο ερμητικά κλεισμένο που θα συγκοινωνούσε με τους σωλήνες αερίου, καθώς κι ένα εργαστήριο εκδοράς που θα περιείχε ό,τι είναι απαραίτητο για την επεξεργασία των χρησίμων ζωικών ειδών*. Θα πιάνανε τους σκύλους τη νύχτα, με διακριτικότητα (!) και θα τους μετέφεραν στα εργαστήρια, μέσα σε κλειστά αμάξια, του τύπου που χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη» **

*Η «πολιτισμένη» αυτή εισήγηση δημοσιεύθηκε στο περιοδ. «Mercure de France το 1932. Το επόμενο έτος ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία......

**Ζαν Μαρί Καρζού: «Αρμενία 1915 – Μια υποδειγματική γενοκτονία», έκδ. Κέδρος, Αθήνα 1975, σ. 111.

Ο Όττο Φον Λιμαν Σάντερς Μετά το τέλος του πολέμου, τον Φεβρουάριο του 1919 και ενώ κρατούνταν με σκοπό να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου, λόγω μη έγερσης αξιώσεων εκ μέρους και της ελληνικής κυβέρνησης, αφέθηκε ελεύθερος, παραιτούμενος τον ίδιο χρόνο από τον γερμανικό στρατό.

Η Τουρκική κυβέρνηση απέρριψε την εισήγηση Rembinger και προτίμησε λύση στρατιωτική. Περίπολοι στρατιωτικών και αστυνομικών συνελάμβαναν τα σκυλιά, τα έβαζαν σε τεράστια κλουβιά και μετά με πλοιάρια τα μετέφεραν σ’ ένα έρημο νησί του Μαρμαρά. «Τότε ακούονται για πολλές εβδομάδες ακόμη και σπαρακτικά ουρλιαχτά και ύστερα ξανάρχεται η σιωπή. Δεν υπάρχουν πια σκυλιά στη ΚΠολη».  Ζαν Μαρί Καρζού,  σ. 112.

Βέβαια στη γενοκτονία των ελλήνων ο Κεμάλ εφάρμοσε την εισήγηση του, στρατωτικού συμβούλου του, γερμανού συνταγματάρχη Όττο Φον Λίμαν Σάντερς που εξελίχθηκε σε αντιστράτηγο και ηγήθηκε του Τουρκικού Στρατού:  «Σας διαβεβαιώνω ότι οι παγωνιές και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι ασθένειες του εξανθηματικού τύφου και της χολέρας, οι κακουχίες και η ασιτία, θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα που λογαριάζετε εσείς με το δικό σας σχέδιο, δηλαδή να τους ξεκαθαρίσετε με τις σφαγές. 

Με το σύστημα που σας προτείνω, ο θάνατός τους είναι βέβαιος. Επιπλέον, οι γυναίκες τους δεν θα γεννούν και έτσι θα λυθεί το δημογραφικό σας πρόβλημα, ενώ η μισητή και άτιμη ράτσα των Ελλήνων θα ξεκληριστεί και θα χαθεί για πάντα μέσα σε μια γενιά και εσείς θα αποκτήσετε μια συμπαγή τουρκική ομοιογένεια».  Και ο Κεμάλ οργάνωσε τα τάγματα εργασίας με την παραπάνω συνταγή του Σάντερς. 

Και μη ξεχνάτε ότι οι Γερμανοί είναι φίλοι μας που έλεγε και ο αείμνηστος Σταρένιος. 

Από το ksipnistere