Μπορεί ο θάνατος της Ελισάβετ να σημάνει το τέλος του Ηνωμένου Βασιλείου; Οι πανηγυρισμοί στο άκουσμα του θανάτου της βασίλισσας στο Δουβλίνο, το παράδοξο του σκωτσέζικου ζητήματος και η έξαρση της εθνικής υπερηφάνειας των Ουαλών, ενδέχεται να μας δίνουν την απάντηση σε αυτό το κομβικής σημασίας ερώτημα.
Το σύμβολο σταθερότητας μιας μεγάλης αυτοκρατορίας
Πριν μία ημέρα
η μακροβιότερη μονάρχης της Βρετανίας κηδεύτηκε έπειτα από μία πρωτόγνωρη και θεαματική τελετή περνώντας πλέον μία για πάντα στην ιστορία. Η συζήτηση για τις ιστορικές ευθύνες και τα εγκλήματα που εμπλέκουν το πρόσωπο της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄, μπορεί να λάβει τεράστιες διαστάσεις και χρειάζεται χρόνο για να αναλυθεί. Εξάλλου η ιστορία πλέον θα δείξει με ποιον τρόπο θα θυμάται ολόκληρος ο πλανήτης αυτή την αν μη τι άλλο σημαντική προσωπικότητα.Έχοντας ζήσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την αποαποικιοποίηση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η Ελισάβετ βασίλεψε σε καιρούς συθέμελων αλλαγών και αποτέλεσε αναμφισβήτητα ένα σύμβολο σταθερότητας και ευημερίας για το Ηνωμένο Βασίλειο. Δεν είναι καθόλου απλό να σκεφτούμε τα γεγονότα που έχουν συμβεί κατά τη διάρκεια βασιλείας της Ελισάβετ. Η λήξη του ψυχρού πολέμου, η 11η Σεπτεμβρίου, η μεγάλη οικονομική ύφεση της δεκαετίας του 80’, η δημιουργία της ΕΕ και τελικά η αποχώρηση της Βρετανίας, είναι μερικά μόνο από τα γεγονότα που κλόνισαν τόσο τη χώρα της όσο και ολόκληρο τον κόσμο, με τη βασίλισσα να δηλώνει πάντα παρούσα στις καρδιές και τη συνείδηση των Βρετανών που τώρα την αποχαιρετούν με βαθιά συγκίνηση.
Μέσα σε όλο αυτά τα γεγονότα λοιπόν η Ελισάβετ κατάφερε να συνδέσει τη βασιλεία της με ένα αίσθημα ενότητας και αισιοδοξίας. Όσες δύσκολες μέρες και να ξημέρωσαν στο ΗΒ και μόνο η έστω τυπική παρουσία της και τα σχόλιά της προσέφεραν στον βρετανικό λαό τη σταθερότητα και ίσως την ελπίδα που αναζητούσε. Ο θάνατός της ωστόσο ενδέχεται να αποτελέσει το έναυσμα για την εκκίνηση μίας σειράς διαδικασιών που θα μπορούσαν να δώσουν τέλος στη μεγάλη ιστορία της Βρετανίας.
Το κέλτικο ζήτημα
Δεν είναι κρυφό πως εδώ και εκατοντάδες χρόνια οι κέλτικοι λαοί της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας έχουν υπάρξει θύματα ανείπωτης σφαγής, εκμετάλλευσης, εξαθλίωσης και σκλαβιάς από τους Άγγλους και το στέμμα. Χρειάστηκαν χρόνια πολέμων και εχθροπραξιών προκειμένου να συγκροτηθεί το σύγχρονο ΗΒ, του οποίου τα εσωτερικά προβλήματα φαίνονται με κάθε ευκαιρία. Από αιματηρές διαδηλώσεις μέχρι επεισόδια σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, λεγόμενα “κέλτικα έθνη” της Βρετανίας αναζητούν διαρκώς αφορμές να επιδείξουν τη δυσαρέσκεια που κρύβουν για τον τρόπο λειτουργίας του κράτους και τη βασιλική οικογένεια.
Η ιστορία της Ιρλανδίας και του τεράστιου αγώνα της για την κατάκτηση εθνικής ανεξαρτησίας είναι ευρέως γνωστή. Δεν πρέπει επομένως να μας προκαλούν εντύπωση οι σκηνές πανηγυρισμών στους δρόμους, υβριστικών συνθημάτων στα γήπεδα και τα ολονύχτια γλέντια που ακολούθησαν την είδηση του θανάτου της βασίλισσας Ελισάβετ.
Από την άλλη πλευρά στη Σκωτία τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα από όσο φανταζόμαστε. Η προσέλευση του κόσμου στο λαϊκό προσκύνημα της βασίλισσας υπήρξε μεγαλειώδης, με τους πολίτες του Εδιμβούργου να σχηματίζουν ουρές προκειμένου να αποχαιρετήσουν την αγαπημένη τους Ελισάβετ. Την ίδια στιγμή όμως στο γήπεδο των καθολικών Σέλτικς της Γλασκόβης τα συνθήματα εναντίον της βασιλικής οικογένειας δεν επέτρεψαν να τηρηθεί η ενός λεπτού σιγή προς τιμήν της, γεγονός που δημιουργεί έντονο ενδιαφέρον ενόψει της πιθανής διεξαγωγής δεύτερου δημοψηφίσματος για την εθνική ανεξαρτησία της Σκωτίας. Εξάλλου τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά σε σχέση με το δημοψήφισμα του 2014, με το ΗΒ να έχει αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το εθνικό κόμμα της Σκωτίας να έχει κερδίσει τις περισσότερες έδρες στο κοινοβούλιο του Εδιμβούργου.
Ιδιαίτερα κομβική όμως κρίνεται η θέση της Ουαλίας. Η νοτιότερη των “κελτικών χωρών”, η οποία δεν λαμβάνει καμία εκπροσώπηση στα σύμβολα ενότητας του βασιλείου (σημαία, εθνόσημο), έχει τη δυνατότητα να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια του ΗΒ. Τα τελευταία χρόνια γίνεται ολοένα και εντονότερη η απαίτηση του λαού και των πολιτικών της Ουαλίας, να αποκτήσει η χώρα το δικό της ανεξάρτητο κοινοβούλιο στα πρότυπα της Σκωτίας και της Βόρειας Ιρλανδίας, ενώ οι φωνές που ζητούν την ανεξαρτησία της Ουαλίας και την απεξάρτηση της από το κράτος του Λονδίνου έχουν αρχίσει να πληθαίνουν φανερά.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η Ουαλία έχει ξεκινήσει μία τεράστια προσπάθεια καλλιέργειας της εθνικής της συνείδησης, κάνοντας τα ουαλικά υποχρεωτικά σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης με σκοπό να αναβιώσει σε προφορικό και γραπτό επίπεδο η αρχαία της γλώσσα.
Τι μέλλει γενέσθαι;
Όπως είναι λογικό, τα δεδομένα που έχουμε από τις συγκεκριμένες περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου μας βάζουν σε σκέψεις για το αν η αναγέννηση του κέλτικου εθνικισμού μπορεί να οδηγήσει στο ιστορικό τέλος της άλλοτε μεγαλύτερης αυτοκρατορίας όλων των εποχών. Μπορεί άραγε ο θάνατος της Ελισάβετ να συνδυαστεί με αυτό το τέλος εποχής; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν θα αργήσουμε να τη λάβουμε, γεγονός που πρέπει να μας ετοιμάζει για ιστορικές αλλαγές.
Από το ksipnistere
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου