Ἑλληνική Γλῶσσα, τεράστια ἡ προσφορά της στό παγκόσμιο γίγνεσθαι

Γράφει ὁ Μυργιώτης  Παναγιώτης

Μαθηματικός

Ἡ γλῶσσα κάθε λαοῦ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά στοιχεῖα τῆς ταυτότητός του. Ἡ γλῶσσα, ἐκτός ἀπό στοιχεῖο τῆς ταυτότητος, εἶναι καί ἐργαλεῖο ἐπικοινωνίας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ἡ γλῶσσα βοηθᾶ στήν δημιουργία τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ λεγόμενου πνευματικοῦ, σέ ἀντίθεση μέ τόν ὑλικό (γλυπτική, ζωγραφική κλπ). 

Γιά νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά 

συνεννοοῦνται θά πρέπει ἡ γλῶσσα νά εἶναι ἀκριβής, νά περιγράφει μέ συντομία καί ἐπακριβῶς τό μήνυμα, τό σημαῖνον καί τό σημαινόμενο νά ταυτίζονται. Θά πρέπει νά εἶναι εὔκολη γιά νά γίνεται κτῆμα τοῦ λαοῦ, νά μποροῦν νά τή μαθαίνουν ὅλοι. 

Στήν Κίνα π.χ., ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖ ἰδεογράμματα γιά νά παραστήσει λέξεις καί ἔννοιες τά σύμβολα εἶναι πάρα... πολλά μέ ἀποτέλεσμα ἀκόμα καί οἱ ἀκαδημαϊκοί τῆς χώρας (οἱ θεωρούμενοι ὡς οἱ πιό μορφωμένοι) δέν τά γνωρίζουν ὅλα. Δηλαδή οἱ πνευματικές κορυφές της δέν μποροῦν νά διαβάσουν ὅλα τά κείμενα πού ἔχουν γραφεῖ στή γλῶσσα τῆς χώρας τους. 

Γιά τήν ἀξία τῆς γλώσσας σημειώνει ὁ «δικός μας» Κωνσταντῖνος Τσάτσος, ἀκαδημαϊκός, φιλόσοφος, πρώην Ὑπουργός, πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας καί συγγραφέας: «Ὅσο πιό προηγμένος εἶναι ὁ πολιτισμός ἑνός ἔθνους, τόσο πιό πλούσιες σέ προϊστορία, καί συνεπῶς καί σέ οὐσία, εἶναι οἱ λέξεις τῆς γλώσσας... Μέ τήν γλῶσσα μεταδίδομε λογικούς συνειρμούς καί διεγείρομε συναισθήματα... 

Κάθε λαός ἔχει τήν γλῶσσα πού τοῦ ἀξίζει. Στήν γλῶσσα, ὅπως καί στά τραγούδια του, ἐναποθηκεύεται ὁ πολιτισμός του... εἶναι ὁ πιό ἀδιάψευστος μάρτυρας τῆς ἱστορικῆς του συνείδησης καί τῆς ἱστορικῆς του συνέχειας.»

Ἐμεῖς βέβαια οἱ Ἕλληνες τέτοιο κίνδυνο, ὅμοιο μέ τούς κινέζους, δέν διατρέχουμε. Ἄλλος εἶναι ὁ κίνδυνος γιά τή γλῶσσα μας. Ἡ ἑλληνική χρησιμοποιεῖ μόνο 24 γράμματα καί οἱ διάφοροι συνδυασμοί τῶν γραμμάτων αὐτῶν δημιουργοῦν τίς λέξεις-ἔννοιες. 

Στήν ἀρχαιότητα ὑπῆρχαν ἐπιπλέον καί ἄλλα 3 γράμματα τά ὁποῖα στό διάβα τῆς ἱστορικῆς διαδρομῆς ἐξαφανίστηκαν. Ἡ δομή τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλώσσας (τῆς μητέρας τῆς σημερινῆς) ἦταν δομή μαθηματική. Κάθε γράμμα ἀντιπροσώπευε ἕνα ἀριθμό καί ἕνα μουσικό τόνο. ἄρα γράμμα = ἀριθμός =τόνος (μουσικός), πρᾶγμα πού φανερώνει ὅτι στή γλῶσσα μας πίσω ἀπό τά γράμματα-λέξεις ὑπάρχουν ἀριθμοί (λεξάριθμοι) καί μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι). 

Ὁ διάσημος Ἕλληνας καί διεθνοῦς φήμης μουσικός Ἰάνης Ξενάκης εἶχε πολλές φορές τονίσει ὅτι ἡ μουσικότητα τῆς Ἑλληνικῆς εἶναι ἐφάμιλλη τῆς συμπαντικῆς. Ὅπως γράφει καί ὁ Ρωμαῖος Ὁράτιος «Ἡ Ἑλληνική φυλή γεννήθηκε εὐνοημένη μέ μία γλῶσσα εὔηχη, γεμάτη μουσικότητα». Γιά τή συνέχεια τῆς γλώσσας μας ἔχουν καταγραφεῖ: Ὁ ἴδιος ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης εἶπε «Ἐγώ δέν ξέρω νά ὑπάρχει παρά μία γλῶσσα, ἡ ἑνιαία Ἑλληνική γλῶσσα. 

Τό νά λέει ὁ Ἕλληνας ποιητής, ἀκόμα καί σήμερα, ὁ οὐρανός, ἡ θάλασσα, ὁ ἥλιος, ἡ σελήνη, ὁ ἄνεμος, ὅπως τό ἔλεγαν ἡ Σαπφώ καί ὁ Ἀρχίλοχος, δέν εἶναι μικρό πρᾶγμα. Εἶναι πολύ σπουδαῖο. Ἐπικοινωνοῦμε κάθε στιγμή μιλῶντας μέ τίς ρίζες πού βρίσκονται ἐκεῖ. Στά Ἀρχαῖα.». 

Ὁ γνωστός Ἀδαμάντιος Κοραῆς εἶχε πεῖ «Ὅποιος χωρίς τήν γνώση τῆς Ἀρχαίας ἐπιχειρεῖ νά μελετήσει καί νά ἑρμηνεύση τήν Νέαν, ἤ ἀπατᾶται ἤ ἀπατᾶ.». Ἐνῶ ὁ Γιῶργος Σεφέρης γράφει «Ἀπό τήν ἐποχή πού μίλησε ὁ Ὅμηρος ὡς τά σήμερα, μιλοῦμε, ἀνασαίνουμε καί τραγουδοῦμε τήν ἴδια γλῶσσα.». Παρόλο πού πέρασαν χιλιάδες χρόνια.

Κάποιοι, ἐντελῶς λαθεμένα, ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ Ἕλληνες τό ἀλφάβητο  τό δανειστήκαμε ἀπό τούς Φοίνικες. Σύμφωνα  μέ μελέτες τῆς Τζιροπούλου καί ἄλλων τό 2300 π.Χ. καί ὄχι τό 800 π.Χ. ὁ Ὅμηρος ἤδη ἔχει στήν διάθεση τοῦ 6.500.000 πρωτογενεῖς λέξεις (πρῶτο πρόσωπο ἐνεστώτα & ἑνικοῦ ἀριθμοῦ) τις ὁποῖες ἄν τίς πολλαπλασιάσουμε Χ72 πού εἶναι οἱ κλήσεις, θά βγάλουμε ἕνα τεράστιο ἀριθμό ὁ ὁποῖος δέν εἶναι ὁ τελικός, διότι μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ γλῶσσα μας γεννᾶ. 

Ἄν ἀναλογιστοῦμε ὅτι ἡ ἀγγλική γλῶσσα ἔχει 80.000 λέξεις καί ἐξελίσσεται 100 χρόνια, ὁδηγούμαστε στό συμπέρασμα ὅτι ὁ Ὅμηρος παραλαμβάνει μιά γλῶσσα πού ἔχει βάθος στό χρόνο πολύ μεγάλο Ἕνα ἀπό τά καρφιά στό φέρετρο τῆς θεωρίας αὐτῆς εἶναι καί τό κεραμικό θραῦσμα πού βρέθηκε στήν νησῖδα «Γιούρα» τῶν Βορείων Σποράδων ἀπό τόν Ἀρχαιολόγο Α. Σαμψῶν. Χρονολογήθηκε τό 5.500-6.000 π.Χ. καί φέρει καθαρά πάνω του ἐγχάρακτα τά γράμματα Α, Δ καί Υ. 

Νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι οἱ Φοίνικες πρωτοεμφανίστηκαν στήν ἱστορία τό 1.300 π.Χ. Καί αὐτό τό εὕρημα δέν εἶναι «μόνο» του. Τά γράμματα Μ, Ν, Κ, Χ, Ξ, Π, Ὁ, καί Ε διακρίνουμε σέ πρωτοκυκλαδικά ἀγγεῖα τῆς Μήλου τά ὁποῖα εἶναι τῆς 3ης π. Χ.. χιλιετίας. Ἐπιπλέον ὑπάρχει καί ἡ λίθινη σφραγῖδα τῶν Γιαννιτσῶν πού ἀνακαλύφθηκε ἀπό τόν ἀρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου ἡ ὁποία χρονολογεῖται τήν 5 π.Χ. χιλιετία. 

Ἀκόμη ἡ ἐπιγραφή τοῦ Δισπηλιοῦ πού ἀνεσύρθη ἀπό τόν καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη χαρακτηρίστηκε ὡς ἡ πρώτη γραφή τοῦ κόσμου, ἀφοῦ χρονολογήθηκε ἀπό τόν «Δημόκριτο» βάσει τῆς μεθόδου τοῦ «ἄνθρακα 14» μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια στό 5.250 π. Χ.. Τέλος νά ἀναφέρουμε τόν δίσκο τῆς Φαιστοῦ ὁ ὁποῖος χρονολογεῖται (μέ τίς πιό συντηρητικές ἀπόψεις) στό 1.700 π. Χ.. καί φέρει σύμβολα τά ὁποῖα ὅμως εἶναι τυπωμένα μέ κινητά στοιχεῖα (σφραγῖδες), καί γιά αὐτόν τόν λόγο τό εὕρημα αὐτό ἀποτελεῖ τό ἀρχαιότερο δεῖγμα τυπογραφίας τοῦ κόσμου. 

Τό 1989, στό ὑπό ἀριθμό 16 τεῦχος τοῦ ἀρχαιολογικοῦ περιοδικοῦ «NESTOR», τό ὁποῖο ἐκδίδει τό πανεπιστήμιο τῆς Ἰνδιάνας, ὁ καθηγητής Πώλ Φώρ ἀνακοινώνει ὅτι στήν Ἰθάκη τοῦ 2.700 π. Χ.. μιλοῦσαν καί ἔγραφαν Ἑλληνικά. Μέ τήν βοήθεια χαραγμένης εἰκόνας πλοίου ἐπάνω στό ὄστρακο καί σέ σύγκριση μέ τήν ἤδη ἀποκρυπτογραφημένη Γραμμική Γραφή Β' ὁ καθηγητής Φώρ κατόρθωσε νά διαβάσει «Νύμφη μέ ἔσωσε». Διάβασε ἀκόμα, ἀναγνωρίζοντας ἀριθμητικά καί συλλαβές «Ἰδού ἐγώ ὁ Ἀρεάδης δίδω εἰς τήν ἄνασσα Θεά Ρέα 100 αἶγες, 10 πρόβατα...».... 

Σημειωτέον ὅτι ἀκόμα καί σήμερα διδάσκεται στά Ἑλληνικά σχολεῖα ἡ ἄποψη ὅτι τά χρόνια τοῦ Ὁμήρου δέν ὑπῆρχε γραφή καί συνεπῶς τά δύο ἔπη ( Ἰλιάδα καί Ὀδύσσεια) μεταφέρονταν ἀπό γενεά σέ γενεά προφορικῶς (κάτι τό ὁποῖο οὕτως ἤ ἄλλως μόνο καί μόνο βάσει τῆς κοινῆς λογικῆς εἶναι ἀδύνατον).

Ἡ γενεσιουργός δύναμη τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας βρίσκεται στήν ἱκανότητά της νά πλάθεται ὄχι μόνο προθεματικά ἤ καταληκτικά, ἀλλά διαφοροποιῶντας σέ μερικές περιπτώσεις μέχρι καί τήν ρίζα τῆς λέξης (π.χ. «τρέχω» καί «τροχός» παρόλο πού εἶναι ἀπό τήν ἴδια οἰκογένεια ἀποκλίνουν ἐλαφρῶς στήν ρίζα). 

Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι εἰδική στό νά δημιουργεῖ σύνθετες λέξεις με ἀπίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας τό λεξιλόγιο. Ὁ Γάλλος συγγραφέας Ζάκ Λακαρριέρ, ἔκθαμβος μπροστά στό μεγαλεῖο τῆς Ἑλληνικῆς, εἶχε δηλώσει σχετικῶς «Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα ἔχει τό χαρακτηριστικό νά προσφέρεται θαυμάσια γιά τήν ἔκφραση ὅλων τῶν ἱεραρχιῶν μέ μιά ἁπλή ἐναλλαγή τοῦ πρώτου συνθετικοῦ. Ἀρκεῖ κανείς νά βάλει ἕνα πᾶν- πρῶτο- ἀρχί- ὑπέρ- ἤ μιά ὁποιαδήποτε ἄλλη πρόθεση μπροστὰ σέ ἕνα θέμα. 

Κι ἄν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αὐτά τά προθέματα, παίρνει μιά ἀτελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τά προθέματα ἐγκλείονται τά μέν στά δέ σάν μιά σημασιολογική κλίμακα, ἡ ὁποία ὀρθώνεται πρός τόν οὐρανό τῶν λέξεων.» 

Στήν Ἑλληνική γλῶσσα οὐσιαστικά δέν ὑπάρχουν συνώνυμα, καθώς ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν λεπτές ἐννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους. Γιά παράδειγμα ἔχουμε τίς λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» καί «φύρω» πού ὅλες ἔχουν τό νόημα τοῦ «ἀνακατεύω». Ὅταν ἀνακατεύουμε δύο στερεά ἤ δύο ὑγρά μεταξύ τους ἀλλά χωρίς νά συνεπάγεται νέα ἕνωση (π.χ. λάδι μέ νερό), τότε χρησιμοποιοῦμε τήν λέξη «μειγνύω» ἐνῶ ὅταν ἀνακατεύουμε ὑγρό μέ στερεό τότε λέμε «φύρω». Ἐξ' οὖ καί ἡ λέξη «αἱμόφυρτος» πού ὅλοι γνωρίζουμε ἀλλά δέν συνειδητοποιοῦμε τί σημαίνει.

H ἐκμάθηση τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς, ἐκτός ἀπό μέσο διατήρησης τῆς γλωσσικῆς παράδοσης, ἀποτελεῖ ὅπλο κατά τῆς δυσλεξίας καί ἄλλων μαθησιακῶν δυσκολιῶν, φαινόμενα πού κάνουν ἔντονα τήν ἐμφάνισή τους τά τελευταῖα χρόνια, σύμφωνα μέ τά συμπεράσματα τριετοῦς ἔρευνας τοῦ Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικοῦ Kέντρου καί τοῦ Iνστιτούτου Διαγνωστικῆς Ψυχολογίας.

Τί ἔχουν πεῖ σπουδαῖες προσωπικότητες γιά τήν Ἑλληνική Γλῶσσα

• Ὁ γνωστός Γάλλος Βολταῖρος εἶχε πεῖ «Εἴθε ἡ Ἑλληνική γλῶσσα νά γίνει κοινή ὅλων τῶν λαῶν.»

• η Μαριάννα Μάκ Ντόναλντ, καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Καλιφόρνιας καί ἐπικεφαλῆς τοῦ TLG δήλωσε «Ἡ γνώση τῆς Ἑλληνικῆς εἶναι ἀπαραίτητο θεμέλιο ὑψηλῆς πολιτιστικῆς καλλιέργειας.»

• Ιωάννης Γκαῖτε (Ὁ μεγαλύτερος ποιητής τῆς Γερμανίας, 1749-1832) «Ἄκουσα στόν Ἅγιο Πέτρο τῆς Ρώμης τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλες τίς γλῶσσες. Ἡ Ἑλληνική ἀντήχησε ἄστρο λαμπερό μέσα στή νύχτα.»

• Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (Ὁ ἐπιφανέστερος ἄνδρας τῆς ἀρχαίας Ρώμης, 106-43 π.Χ.) «Ἐάν οἱ θεοί μιλοῦν, τότε σίγουρα χρησιμοποιοῦν τή γλῶσσα τῶν Ἑλλήνων.»

• Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας - Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Ἀκαδημίας τῆς Βασκωνίας) «Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἡ καλύτερη κληρονομιά πού ἔχει στή διάθεσή του ὁ ἄνθρωπος γιά τήν ἀνέλιξη τοῦ ἐγκεφάλου του. Ἀπέναντι στήν Ἑλληνική ὅλες, καί ἐπιμένω ὅλες οἱ γλῶσσες εἶναι ἀνεπαρκεῖς.» «Ἡ ἀρχαία Ἑλληνική γλῶσσα πρέπει νά γίνει ἡ δεύτερη γλῶσσα ὅλων τῶν Εὐρωπαίων, εἰδικά των καλλιεργημένων ἀτόμων.» «Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι ἀπό οὐσία θεϊκή.»

• Ερρίκος Σλήμαν (Διάσημος ἐρασιτέχνης ἀρχαιολόγος, 1822-1890) «Ἐπιθυμοῦσα πάντα μέ πάθος νά μάθω Ἑλληνικά. Δέν τό εἶχα κάνει γιατί φοβόμουν πώς ἡ βαθειά γοητεία αὐτῆς τῆς ὑπέροχης γλώσσας θά μέ ἀπορροφοῦσε τόσο πολύ πού θά μέ ἀπομάκρυνε ἀπό τίς ἄλλες μου δραστηριότητες.»

• Ίμπν Χαλντούν (Ὁ μεγαλύτερος Ἄραβας ἱστορικός) «Πού εἶναι ἡ γραμματεία τῶν Ἀσσυρίων, τῶν Χαλδαίων, τῶν Αἰγυπτίων; Ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει κληρονομήσει τήν γραμματεία τῶν Ἑλλήνων μόνον.»

• Φρανγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ἰταλός καθηγητής Πανεπιστημίου καί Πρόεδρος τῆς Διεθνοῦς Ἀκαδημίας πρός διάδοσιν τοῦ πολιτισμοῦ) «Ἕλληνες νά εἶστε περήφανοι πού μιλᾶτε τήν Ἑλληνική γλῶσσα ζωντανή καί μητέρα ὅλων τῶν ἄλλων γλωσσῶν. Μήν τήν παραμελεῖτε, ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἕνα ἀπό τά λίγα ἀγαθά πού μᾶς ἔχουν ἀπομείνει καί ταυτόχρονα τό διαβατήριό σας γιά τόν παγκόσμιο πολιτισμό.»

• Μάϊκλ Βέντρις (Ὁ ἄνθρωπος πού ἀποκρυπτογράφησε τήν Γραμμική γραφή Β') «Ἡ ἀρχαία Ἑλληνική Γλῶσσα ἦτο καί εἶναι ἀνωτέρα ὅλων τῶν παλαιοτέρων καί νεοτέρων γλωσσῶν.»

• Ζάκ Λάνγκ (Γάλλος Ὑπουργός Παιδείας) «Θά ἤθελα νά δῶ νά διδάσκονται τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, μέ τόν ἴδιο ζῆλο πού ἐπιδεικνύουμε ἐμεῖς, καί στά Ἑλληνικά σχολεῖα.»

• Σύμφωνα με τόν Μπίλ Γκέϊτς «Ἡ Ἑλληνική μέ τήν μαθηματική δομή της, εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς πληροφορικῆς καί τῆς νέας γενιᾶς τῶν ἐξελιγμένων ὑπολογιστῶν, διότι μόνο σ´ αὐτήν δέν ὑπάρχουν ὅρια.»

• Εἶναι γνωστή ἡ ἔκφραση πού χρησιμοποιοῦν οἱ Ἀγγλοαμερικάνοι ὅταν ψάχνουν νά βροῦν τήν κατάλληλη λέξη γιά κάποια ἔννοια «Οἱ Ἕλληνες θά ἔχουν μιά λέξη γιά αὐτό».

Τό παρόν ἄρθρο ἀποτελεῖ μιά μικρή προσφορά πρός τήν ἀρτιότερη γλῶσσα τοῦ κόσμου. Τήν ἀδίκησα καί ἐπιφυλάσσομαι εἰς τό μέλλον.....

Μυργιώτης  Παναγιώτης

Μαθηματικός

Από το orthodoxia-ellhnismos