Γράφει ο Κυανούς Ουρανός
Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου ήταν ανέκαθεν ο θάνατος. Άλλωστε η θανατική καταδίκη θεωρείτο η εσχάτη των ποινών. Το θέμα του θανάτου απασχόλησε κατά κόρον την αρχαίαν Ελληνική Φιλοσοφία.
Δεν δεχόταν με τίποτα την απώλειαν της ψυχής αλλά πίστευεν ότι η ψυχή συνεχίζει να υπάρχει μετά τον
σωματικόν θάνατον, φανταζόταν τις νήσους των μακάρων, τα Ηλύσια πεδία, χώρους δηλαδή τους οποίους αργότερα η Χριστιανική Πίστις αντικατέστησε με τον Παράδεισον, όπου πήγαιναν οι ευτυχείς, οι αναμάρτητοι, εκείνοι που κρίνονταν ως κατάλληλοι, άξιοι κι αγαθοί σύμφωνα με τον κατ’ Αριστοτέλην ορισμόν του τελείως σπουδαίου ανθρώπου («καλός κ’αγαθός»).Η Σταυρική Θυσία του Ιησού Χριστού και η Ανάστασις Αυτού, έλυσε το μυστήριον του θανάτου για τους χριστιανούς, τους αποδεχόμενους πλήρως την χριστιανικήν Πίστιν. Το άρθρον («Θανάτω θάνατον πατήσας…») αναφέρθηκε εις όλα αυτά. Το θέμα όμως είναι πως και πότε πεθαίνει ο άνθρωπος, υπό ποίες χρονικές και φυσικές συγκυρίες.
Η Ορθόδοξος Πίστις, δεχόμενη τον Τριαδικόν Θεόν ως Ζωοδότην, θα ήταν αδύνατον να δεχθεί αιτίαν θανάτου άλλην πλην του Τριαδικού Θεού. Εκείνος παρέχει την ζωήν,
Εκείνος την τερματίζει. Με την Πνοήν Του εξ άκρας συλλήψεως σηματοδοτεί την έναρξιν μίας αιωνίου ζωής και με την εντολήν προς τον Αρχάγγελον Μιχαήλ να Του φέρει πίσω την ψυχήν τερματίζει την επίγεια ζωήν, την βιοτήν του ανθρώπου.
Η επίγεια ζωή παρέχεται από τον Θεόν ως χρόνος (ευκαιρία) προκρίσεως για την θέωσιν του ανθρώπου, την αιώνια “συγχώρησιν” (~συν+χωρώ) με τον Θεόν, την ένωσιν με Αυτόν. Αλλιώς η αιώνια ζωή θα είναι ένα αιώνιο μαρτύριον, αυτό που ο κόσμος εννοεί με τον όρον “κόλασις”.
Δεν υπάρχει απολύτως καμμία περίπτωσις να “πεθάνει” (σωματικά) κάποιος από άλλην αιτία πλην του Τριαδικού Θεού. Ο ακατήχητος δυστυχώς κόσμος μπορεί να θεωρεί ότι κάποιος πέθανε από αυτοκινητιστικόν ατύχημα, από ασθένειαν ή ότι δολοφονήθηκε.
Όλα αυτά συν οποιαδήποτε άλλη δυνατότητα σωματικού θανάτου συνιστούν το “κοσμικό ντύσιμο” του θανάτου, η αιτία είναι πάντοτε η λήξις ευκαιριών διορθώσεως εκ μέρους του Χριστού.
Εις το Ευαγγέλιο ο Χριστός μας πληροφορεί ότι οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες, με άλλα λόγια ότι “και τρίχα για να πέσει, πρέπει Εκείνος ως Παντοδύναμος να δώσει την εντολή”, να το επιτρέψει.
Οι “άγιοι” πρόγονοί μας, ηρωικοί αγωνισταί του 1821 έλεγαν (κατά τον γ.Βασίλειον Καυσοκαλυβίτη) : «Θεέ μου Παντοδύναμε, Μεγάλο τ’Όνομά Σου! φύλλο δεν πέφτει απ´το δεντρί, χωρίς το Θέλημά Σου», διατρανώνοντας την βιωθείσα Παντοδυναμία του Τριαδικού Θεού.
Αν δεν ισχύουν αυτά, πως θα μπορούσε να είναι Παντοδύναμος;
Πως όμως αποφασίζει πότε θα αποστείλει τον Αρχάγγελον, ώστε να λήξει η βιοτή του ανθρώπου; Εδώ υπάρχει συνδυασμός δυο άλλων ιδιοτήτων του Θεού, της Παντογνωσίας και της Αγάπης Του προς τον άνθρωπον.
Ο Θεός επιλέγει να τερματίσει την βιοτήν του ανθρώπου, όταν αυτός φθάσει στο υψηλότερο σημείον αγαθότητος (ή το λιγότερο κακό σημείον ανομίας), ώστε να τον κρίνει κατά την Τελικήν Κρίσιν με τα πλέον ευνοϊκά κριτήρια.
Η Παντογνωσία Του, Του επιτρέπει να γνωρίζει πότε ο άνθρωπος θα ευρίσκεται στο ευνοϊκότερο σημείον και με την άπειρη Αγάπη Του επιλέγει αυτήν την συγκυρίαν.
Εμείς όμως τι κάνουμε; Προσκολλημένοι στην γήινη “κανονικότητα”, αρνούμαστε την προσφοράν αγάπης Του κι αντιδρούμε.
Κάποιοι παρομοιάζουν αυτό με την γέννα του παιδιού. Συνηθισμένο στην “κανονικότητα” του αμνιακού σάκκου, αντιδρά στην έξοδον κατά την γέννα. Ασφαλώς μετά κανείς δεν θέλει να επιστρέψει στη θαλπωρή της μητρικής κοιλίας.
Έτσι όμως αντιδρούν κι όσοι “πεθαίνουν”, τουλάχιστον από τους ευλογημένους, των οποίων έχουμε την δυνατότητα μαρτυρίας τους.
Έτσι μας πληροφορούν και κάποιοι, οι οποίοι για σύντομο διάστημα “πέθαναν” κι επέστρεψαν, περιγράφοντάς μας παραδείσιες καταστάσεις. Αυτή η εμπειρία μάλλον τους παραχωρήθηκε από τον Κύριον, ώστε να βελτιώσουν την θέσιν τους έναντι της Τελικής Κρίσεως.
Υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες αγίων, οι οποίοι πληροφορήθηκαν τον χρόνον θανάτου τους. Πρώτη από όλους η Παναγία μας (δεν θα μπορούσε αλλιώς) αλλά και τόσοι άλλοι όπως π.χ. ο Όσιος γέροντας Πορφύριος μας πληροφόρησε, ότι θα κοιμηθεί κάποιες ημέρες μετά τον Όσιον γέροντα Ιάκωβον Τσαλίκην.
Δεν είναι όμως μόνον ίδιον των αγίων αλλά και κοσμικών. Μια ανάγνωσις του ιστορικού θανάτου του Γέροντα του Μωριά το πιστοποιεί (δεν φαντάζομαι να ονομάσθηκε γι αυτόν τον λόγον Γέρων του Μωριά …).
Κάποτε συζητώντας παρεμφερή θέματα με χαρισματούχο γέροντα, από τον οποίον ευτύχησα να μάθω την διαφορά μεταξύ κοσμικής λογικής και θεωρήσεως του Θεού, άκουσα το εξής :
“οι άνθρωποι κλαίνε κι οδύρονται όταν κοιμηθεί κάποιος καλός άνθρωπος κι αντίστοιχα θεωρούν ότι ξεφορτώθηκαν κάποιον παλιάνθρωπον, που κοιμήθηκε.
Όμως θα έπρεπε να πανηγυρίζουν για την κοίμησιν του καλού, αφού του επιφυλάσσει υπέροχον αιώνιο μέλλον ο Θεός και θα έπρεπε να κλαίνε για τον παλιάνθρωπον, ο οποίος δεν μπόρεσε να βελτιώσει τα κριτήριά του για την Μέλλουσα Κρίσιν. Εμείς πάντως στα μοναστήρια ψέλλουμε αναστάσιμα, όταν κοιμηθεί ένας αδελφός!”
Νά’σαι καλά γέροντα Προκόπιε εκεί που είσαι, εις τας αγκάλας Αβραάμ.
Εμείς όμως πως αντιμετωπίζουμε τον θάνατον; Η πρόσφατη εμπειρία της “εποχής του κορωναϊού” απλά απέδειξεν ότι είμαστε μακράν των διδαχών της Πίστεως (αυτών που αναφέρω, οι οποίες δεν είναι δικές μου θέσεις αλλά αγίων πατέρων) και δυστυχώς απομακρυνόμαστε ακόμα περισσότερο, διαρκώς επιταχύνοντες κι απαξιώνοντες την ευχήν κάθε Θείας Λειτουργίας :
«Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού αιτησώμεθα» η οποία ακριβώς αποβλέπει στο να είμαστε στο βέλτιστο σημείον την ώραν του θανάτου μας, έναντι της Τελικής Κρίσεως.
Αλλά τι γράφω τώρα, εδώ δεν γνωρίζουμε την ουσία της Πίστεως, τα λειτουργικά κείμενα θα μελετήσουμε; “Κανονικότητα ρε, κανονικότητα κι απάνω τούρλα”, δεχόμενοι ότι παραπληροφόρησιν μας παρέχουν τα διαβολοκινούμενα όργανα περί θανάτου, φόβου (μάλλον τρόμου) θανάτου, με γνώμονα τον à la carte Θεόν, που οι περισσότεροι πλάθουν, ικανοποιώντας τις ψευδαισθήσεις τους.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
(ευτυχώς Ανέστη)
Από το triklopodia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου