Το ξύρισμα

 Το ξύρισμα με το ξυραφάκι εκείνα τα χρόνια απαιτούσε προσοχή γιατί διαφορετικά έκοβες φέτα και κολλούσες τσιρότο για να πάς στην δουλειά.

Ήθελε και καλή σαπουνάδα με το πινέλο για να μαλακώσουν οι τρίχες...

Έριχνες στο μπωλάκι το ειδικό  ΣΠΛΕΝΤΙΤ ...τριμμένο σαπούνι και έφιαχνες

πλούσια σαπουνάδα και πασαλιβόσουνα.

Έπρεπε να περιμένεις λίγο και άρχιζες....κράταγες το δέρμα με το ένα χέρι για να τσιτώνει και ξούριζες με το άλλο.

Ξυραφάκια υπήρχαν για όλα τα βαλάντια....τα ΖΙΛΕΤ  είχαν τα λεφτά τους οπότε πήγαινες σε άλλη κατηγορία τα ΑΣΤΟΡ ...

Μπλέ κουτί τα πρώτα...κόκκινο τα δεύτερα για τους πολλούς που δεν χαλάλιζαν φαιά ουσία για να θυμούνται μάρκες.

Στον περιπτερά ζητούσαν..κόκκινα ξυραφάκια ή μπλέ...

Τα ΑΣΤΟΡ από Ελληνικά χέρια ήταν πρώτα σε πωλήσεις και η πανέξυπνη  οικογένεια που τα είχε πέρασε αργότερα στα μιας χρήσεως ξυραφάκια...

Υπήρχαν και ακόμα φθηνότερες μάρκες αλλά ήταν σαν να ξουρίζεσε με μαχαίρι.

Άλλο μυστικό για να κρατάει το ξυραφάκι και να μην το πετάς γρήγορα ήταν να το ακονίζεις στο εσωτερικό του ποτηριού.

 

Έκοβες και μια τρίχα από το κεφάλι και την ...έσφαζες μετά για να καταλάβεις ότι κόβει.

Στην γειτονιά προτιμούσαν να μιλάνε για ξούρισμα και όχι ξύρισμα και τον κουρέα τον έλεγαν μπαρμπέρη όπως και μπαρμπέρικο το κουρείο.

Θα πήγαιναν και εκεί αργά και που για εξαιρετικές περιπτώσεις...

Αυτός θα τους ξούριζε κόντρα ...θα τους έβαζε ζεστή κομπρέσα...κρέμα ΣΠΛΕΝΤΙΤ... και φουζέρ ή λεβάντα κολώνια να μοσχοβολάνε από μακριά.

Από το Πίσω στα παλιά