Ευχάριστες εικόνες από την Αθήνα...του άλλοτε.........

 Ένας φίλος της ιστοσελίδας μου έγραψε να ψάξω να βρώ μια ωραία εικόνα της Αθήνας.....οι εικόνες που περιγράφω είναι άσχημες..... θέλει περισσότερη αισιοδοξία.

Δεν έχει άδικο αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να δω τέτοιες εικόνες.

Τις βλέπω μόνο γυρίζοντας πίσω στα παλιά με την μηχανή του χρόνου όσο ακόμα αυτή λειτουργεί και δεν έχει χτυπηθεί με αυτοάνοσο νόσημα όπως οι γιατροί λένε

χαριτωμένα την νόσο του Γερμανού.....

Και θυμάμαι την κάμαρά μας σε αυλή κοντά στην Ομόνοια και την μάνα να βγαίνει στο μικρό παράθυρο που έβλεπε στον χωματόδρομο.

"Πού είσαι;

Συνέχεια παιχνίδι.....κοίτα να έρθεις με ματωμένα γόνατα πάλι κακομοίρη μου και θα δείς...."

"Λίγο ακόμα ρε μάνα...εδώ στα Αρχαία είμαστε με τα παιδιά...."

Και γυρίζαμε πάντα με ματωμένα γόνατα από το τόπι.

Το γήπεδο ήταν ο Αρχαιολογικός Χώρος....περισσότερο καθαρός όμως από ότι σήμερα....

Το τόπι ήταν  η λαστιχένια μπάλα της εποχής που από την χρήση είχε γίνει σαν πεπόνι μακρόστενο και αλλού κλώτσαγες και αλλού πήγαινε.

Τα κεφτεδάκια της γειτόνισας που πήδαγαν μέσα στο τηγάνι με την γκαζιέρα στο φούλ....μοσχομύριζαν

και πάντοτε ήταν περισσότερα για να φτουράνε για τα παιδιά της αυλής.

Το τηλέφωνο του ΕΒΓΑΤΖΗ  απέναντι ΔΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ......

"Κα Μαρία...τηλέφωνοοοοο!!!!"

Το υπόγειο ταβερνάκι με τα βαρέλια και τα τσίγκινα τραπεζάκια....

Πηγαίναμε με το μπουκάλι στο διχτάκι ....

"Μια οκά από το γιοματάρι...μου είπε ο πατέρας μου...."

"Έγινεεεε....και πρόσεχε στον δρόμο καϋμένε μη το τσακίσεις..."

Και δεν το τσάκιζα....

Βλέπαμε τον Ιερό Βράχο αλλά δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί τον θεωρούσαμε προέκταση του σπιτιού μας....κάτι δικό μας ....αυτόν αντικρύσαμε από την αρχή της ζωής μας....

 

Σήμερα στέκομαι αρκετή ώρα και τον θαυμάζω στις βόλτες μου....μόνον αυτόν βλέπω.... τίποτα άλλο εκείνη την ώρα...είναι ο μόνος που αντέχει και αντιστέκεται στο μαύρο σημερινό Αθηναϊκό τοπίο.

Αρκετά όμως γιατί μπορεί να είναι ευχάριστες εικόνες μιας άλλης εποχής...μιας άλλης Αθήνας αλλά φέρνουν πολύ νοσταλγία που δεν αργεί να μετατραπεί σε θλίψη!

Από το Πίσω στα παλιά