Πρόσφατα δημοσιεύτηκε η έκθεση του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων για την άσκηση βίας στους θρησκευτικούς χώρους στην Ελλάδα για τα τελευταία πέντε χρόνια. Ρίχνοντας μία πρόχειρη ματιά στα στοιχεία προβληματίστηκα και ομολογώ ότι μου ήταν πολύ δύσκολο να βγάλω συμπεράσματα από την συνολική εικόνα της έκθεσης. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν -λόγω του φωτογραφικού υλικού που
παρατίθεται στην έκθεση- οι βιαιότητες στους Ορθόδοξους ναούς και στις Εβραϊκές Συναγωγές γιατί αποτυπώνουν με ακρίβεια το μένος των δραστών.
Το μεγαλύτερο μέγεθος της βίας παρατηρείται σε βάρος Ορθόδοξων Ναών σε ποσοστό 96,18% με 504 περιστατικά στην επικράτεια, κυρίως από Έλληνες –το καταλαβαίνει κανείς με την πρώτη ματιά από την γραφή και το νόημα των συνθημάτων– και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα που είναι κατά 95% Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τουλάχιστον, όπως προκύπτει από τα αρχεία των βαπτισθέντων, ενώ δεν με αφήνουν αδιάφορο και οι επιθέσεις σε ναούς άλλων θρησκειών που όμως δεν ξεπερνούν το 1%.
Εάν αξιολογήσει κανείς τα νούμερα θα δει ότι η βία σε Ορθόδοξους Ναούς αυξήθηκε με γεωμετρική πρόοδο, αφού από το 2015 έως το 2019 τα περιστατικά βίας σε βάρος των ορθόδοξων εκκλησιών έχουν αυξηθεί 270%, από 137 σε 504 περιστατικά σε όλη την επικράτεια.
Στο χάρτη της Επικράτειας που εικονίζονται τα περιστατικά ανά περιοχή, η Κρήτη κατέχει περίπου το 10%, ποσοστό πολύ μεγάλο εν σχέσει με την κουλτούρα και τον σεβασμό που έχει η κοινωνία της απέναντι στην Ορθοδοξία.
Αν υπολογίσει κανείς και τις ενέργειες που δεν καταγράφονται, όπως για παράδειγμα πρόσφατα η βεβήλωση της εικόνας της Παναγίας από διαδηλωτές υπέρ των αιτημάτων του Κουφοντίνα, τότε το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο σύνθετο.
Όλοι αυτοί οι «λεβέντες» θα το έκαναν αυτό σε μία εικόνα του Μωάμεθ; Θα πήγαιναν σε μία μουσουλμανική χώρα να προκαλέσουν τέτοιες ζημιές σε ένα τέμενος; Όχι βέβαια. Αυτά γίνονται μόνο στην προοδευτική Ορθόδοξη Ελλάδα που λειτουργεί ως μία θερμοκοιτίδα προστασίας για να μπορούν με ασφάλεια να δρουν τέτοια «παλικάρια». Όταν πατούσαν την εικόνα της Παναγίας όλοι οι υπόλοιποι παριστάμενοι ήταν θεατές, ενώ εάν αυτό γινόταν, σε ένα σύμβολο του Ισλάμ κάπου στις συνοικίες των μεταναστών στην Αθήνα, το πιο πιθανόν θα ήταν ότι οι ιερόσυλοι θα είχαν λιντσαριστεί από τους κατοίκους της γύρω περιοχής.
Προσπαθώντας να κατανοήσω τι άνθρωποι κατοικούν σε αυτόν τον τόπο, μου ήρθε στο μυαλό η αγανάκτηση που άφησε ως «κύκνειο άσμα» ένας μεγάλος αγωνιστής της Δημοκρατίας όταν έβλεπε την κατάντια του πολιτικού συστήματος με την έναρξη του μνημονιακού Γολγοθά για την χώρα. Σε ένα σημείωμα ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης στις 5 του Σεπτέμβρη έγραφε πριν να φύγει από αυτόν τον μάταιο κόσμο: «Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτός που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ‘στε όλοι καλά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου