Στο χρυσοχοείο

Η οδός Πανεπιστημίου χαμηλά προς Ομόνοια την δεκαετία του ΄50....

Κάπου εκεί υπήρχε και ένα μικρό χρυσοχοείο που χωρούσε τον χρυσοχόο και καναδυό πελάτες.

Όταν εξυπηρετούσε και έμπαινε άλλος τον παρακαλούσε να κάνει μια βόλτα και να ξαναπεράσει...έτσι απλά.

Η πελατεία του συγκεκριμμένη και ο ένας

πελάτης πήγαινε τον άλλον...

Ειδικότητα οι αρραβώνες... οι γάμοι...τα βαφτίσια....

Είχε προσιτές τιμές και έπαιρνε και κανένα γραμμάτιο.

Βέρες...δαχτυλίδια....ξενόκουμπα...καδένες....χρυσοί σταυροί του νονού κ.λ.π.

Ανάλογα με το πορτοφόλι 14ρι ή 18ρι σε καράτια...

Ήταν και καλός τεχνίτης στένευε ...και μεγάλωνε δαχτυλίδια αλλά και κολλούσε την χρυσή λίρα σε αυτά  ή το φλουρί.

Ήταν της μόδας τότε ....

Τα κειμήλια επίσης τα συντηρούσε ...

Η μάνα του γαμπρού θα έδινε στην νύφη το παλιό δαχτυλίδι που είχε από την πεθερά της και άρεσε δεν άρεσε εκείνη θα έπρεπε να το μοστράρει σε οικογενειακές συνάξεις.

Το βράδυ έκλεινε το μαγαζί αφού τακτοποιούσε το εμπόρευμα  στο παλιό χρηματοκιβώτιο.

Φαινότανε αυτό και απ΄έξω από την μικρή βιτρίνα...σήμερα ακούγεται περίεργα.

Χαρακτηριστικά τα μικρά χάρτινα κουτάκια με το χρωματιστό βαμβάκι που χρησιμοποιούσαν για συσκευασία δώρου.

 

Στις ημέρες μας υπάρχουν ελάχιστα μικρά χρυσοχοεία από τα παλιά πίσω από το Σύνταγμα στα μικρά εμπορικά στενά.

Εξακολουθούν να βάζουν στις μικρές βιτρίνες τους την πραμάτεια τους που θα την λέγαμε ρετρό.

Ηλικιωμένοι οι ιδιοκτήτες τους κάθονται πίσω από τον παλιό πάγκο με το δυνατό πορτατίφ και με τον ειδικό μεγενθυτικό στο μάτι παλεύουν κάποιο κόσμημα.

Σίγουρα στις ημέρες μας υπάρχουν και γι αυτόν πελάτες.

Από το Πίσω στα παλιά