Όταν η επιστήμη παύει να υπηρετεί την Αλήθεια, και εξυπηρετεί την ευκολία της αδράνειας, την προσωπολατρεία σε κάποιον επιστήμονα, το καπιταλιστικό κέρδος και εν γένει καταντά να εκφυλίζεται, γίνεται δόγμα.
Τέτοια δόγματα υπήρξαν και υπάρχουν παντού, στην Φυσική, την Βιολογία, την Οικονομία. Θέσφατα που θεωρούνται de facto αλήθειες και δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση. Καθορίζουν πολιτικές πρακτικές ολόκληρων χωρών με περίσια αυτοπεποίθηση από
μεριάς των ιθυνόντων.Ακόμα και αν φτάσει η σύγχρονη μορφή της δαρβινικής εξέλιξης ή της αϊνστάνιας σχετικότητας για παράδειγμα, να είναι τελείως παραμορφωμένη από το πρωτότυπο, οι “ιερές αγελάδες” του συστήματος μένουν ανέπαφες, και κάθε νέα ανακάλυψη που γίνεται, υποκύπτει στο βάρος του “χρέους της”, να τις επιβεβαιώση.
Ένα τέτοιο δόγμα είναι και η αρχική θεωρία του Παστέρ για τις μολύνσεις στον ανθρώπινο οργανισμό, η θεωρία του μικροβίου (germ theory), που έμελε να γίνει ιατρικό δόγμα και να καθορίσει τις υγειονομικές μοίρες της ανθρωπότητας για αιώνες.
Τέτοια δόγματα είναι δυσδιάκριτα, γιατί έχουν τόσο ταυτιστεί με το κοινωνικό συνειδητό που η αμφισβήτηση τους καθίσταται αδιανόητη, και η επιχείρηση μιας τέτοιας, εγείρει στο ίδιο το άτομο μηχανισμούς άμυνας υπέρ του status quo.
Τι υποστηρίζει λοιπόν αυτή η θεωρία της βιολογίας; Ότι όταν ένας μικροοργανισμός μπει στο σώμα πρέπει να τον καταπολεμήσουμε, γιατί εξυπονοείται εδώ ότι το σώμα μόνο του είναι πολύ ανήμπορο και ανόητο να το αναλάβει. Χημικά, φάρμακα, ακτινοβολίες, ότι χρειάζεται για να νικηθεί ο “εχθρός”.
Αυτό εξηγεί την διαλεκτική της πολεμικής και της μικροβιοφοβίας που καταμαστίζει τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης και κάθε ενημέρωση γύρω μας. Πατάνε πάνω σε αυτή την πίστη, γιατί περί πίστης πρόκειται, μίας θρησκείας της υγείας, και βασίζουν όλη την διαλεκτική τους. “Είμαστε σε πόλεμο, να νικήσουμε, να το εξολοθρεύσουμε κλπ κλπ”.
Είναι όμως αυτή η μόνη θεωρία; Φυσικά και όχι, άλλοι κύριοι όπως ο Antoine Bechamp (1816-1908) [δεξιά φωτογραφία], έχουν μία τελείως άλλη άποψη για τις ασθένειες. Όπως λέει και η λέξη το άτομο έγινε α-σθενής, αδύναμος. Δεν είναι το μικρόβιο αυτό που πρέπει να εστιάζουμε όλη την προσοχή μας, αλλά το “terrain”, το έδαφος δηλαδή.
Αν οι ανθρώπινοι ιστοί και τα κύτταρα νοσούν, και τελούν υπό αδυναμία, έλλειψη θρεπτικών στοιχείων, κακή ενδοκυτταρική επικοινωνία, τα όργανα του ανθρώπου έχουν χημική ή ηλεκτρομαγνητική αστάθεια κλπ, τότε τα εκάστοτε μικρόβια και ιοί της φύσης, ως άλλοι φυσικοί αποδομητές, έρχονται συνεργιστικά να εποικίσουν στους ανθρώπινους ιστούς.
Αν το “έδαφος” ήταν υγιές και το ανοσοποιητικό τελούσε υπό τις υψηλότερες προδιαγραφές των δυνατοτήτων του, το ίδιο το μικρόβιο θα έφευγε από το αφιλόξενο περιβάλλον που δεν προσφέρεται για αποδόμηση και παρασιτική συμβίωση.
Ακόμα και ο ίδιος ο Pasteur, επαναπροσδιόρισε την θεωρία του στο τέλος και αντιλήφθηκε ότι ο οργανισμός και το υγιές περιβάλλον στο οποίο διαβιεί είναι το παν.
Μην πάτε μακριά, μπορούμε να το δούμε και στην φυσική κηπουρική. Αν το έδαφος τελεί υπό ιδανική καθαρότητα και ύπαρξη θρεπτικών συστατικών και συνεργιστικών μυκοριζικών συστημάτων, το φυτό αναπτύσει τέτοια ανοσοδυνατότητα, που δεν χρειάζεται καν εντομοκτόνα και παρασιτοκτόνα. Μόνα τους τα ζωύφια αποστρέφονται τις υψηλές άμυνες του φυτού και αυτό διατηρείται όμορφο και πολύκαρπο.
Οπότε τώρα υπηρετεί όλος ο πλανήτης μία θεωρία που και ο ίδιος ο δημιουργός της ακόμα την αναθεώρησε στο τέλος του. Έλα που όμως εξυπηρετεί άλλους σκοπούς. Την δυτική ιατρική των τρισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, που βλέπει τον άνθρωπο σαν μία σειρά από απομωνομένα συστήματα (reductionism), την φαρμακοβιομηχανία (big pharma), και όσους θέλουν να κρατούν την ανθρωπότητα σε μία υγειονομική σκλαβιά του φόβου, και της μέτριας εώς κακής υγείας. Για να σε έχουν μία ζωή στην συντήρηση συμπτωμάτων και στην εξάρτηση από τις υπηρεσίες και τα φάρμακα τους. Γιαυτό σου λένε στις χρόνιες παθήσεις και τα αυτοάνοσα ότι η διατροφή και το Lifestyle δεν παίζουν κανένα ρόλο. Γιατί 1) δεν έχουν εκπαιδευτεί οι ίδιοι οι γιατροί σε αυτή την κοσμοθεώρηση, και 2)δεν συμφέρει το εδραιωμένο σύστημα.
Από το katohika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου