Με τους Μικρασιάτες

 Έβλεπα ένα ντοκυμαντέρ στην Δημόσια τηλεόραση για την καταστροφή της Σμύρνης... άγριες εικόνες που με πήγαν πίσω στα παλιά τότε που ο παππούς θυμότανε και διηγότανε και δάκρυζε.

Είχαμε ακούσει αυτές τις ιστορίες τόσες φορές που τις είχαμε μάθει απ΄έξω.

Βλέποντας τις εικόνες της άφιξης των προσφύγων στην Ελλάδα και τον αγώνα  επιβίωσης αυτών των ανθρώπων μου φάνηκαν τόσο γνωστά.

Τα είχα ακούσει

τόσες φορές αλλά και είδα πολλά...

Την παράγκα του παππού σε γειτονιά της Αθήνας την πρόλαβα και την χαρακτηριστική μυρουδιά του πισόχαρτου...

την υπαίθρια "κουζίνα"...το βρυσάκι που νιβόντουσαν (όπως έλεγε) και δίπλα το πινέλο και το ξυράφι για το ξύρισμα.

Δεν υπήρχε περίπτωση να βγεί από την παράγκα του το πρωϊ αξύριστος...

Στον ίδιο δρόμο υπήρχαν και άλλες παράγκες που σιγά σιγά έχτιζαν δίπλα ένα δωμάτιο όπως όπως φυσικά ανορθόδοξα.

Συζητούσαν τα απογεύματα οι ηλικιωμένοι Μικρασιάτες καθισμένοι στα σκαλιά έξω στο πεζοδρόμιο (ας το πούμε) και μπροστά ο χωματόδρομος που τον έβρεχαν πρώτα.

Σμυρνιοί οι περισσότεροι κατάφεραν να βρεθούν στην ίδια γειτονιά...

Βγαίνοντας από τα καράβια που τους έφεραν στον Πειραιά φρόντισαν να ακολουθούν  ο ένας τον άλλον φοβισμένοι.

Άλλοι είχαν τα μωρά αγκαλιά...

Ένοιωθαν μια ασφάλεια...

Συζητώντας δεν μπορούσαν με τίποτα να εξηγήσουν όταν έπεφταν στην θάλασσα στην Σμύρνη για να γλυτώσουν από τους Τσέτες (Τούρκοι άναρχοι που έσφαζαν Έλληνες και Αρμένηδες με την ευλογία του τακτικού Τούρκικου στρατού)....οι "σύμμαχοι" από τα πλοία που ήταν στο λιμάνι τους έριχναν βραστό νερό.

 

Και τι δεν άκουγες....όλοι είχαν αφήσει δικούς τους ανθρώπους πίσω χωρίς να γνωρίζουν την τύχη τους που ήταν γνωστή όμως...κανένας δεν επέζησε από αυτούς που έμειναν πίσω γιατί δεν φανταζόντουσαν τι θα επακολουθούσε.

Οι παράγκες των προσφύγων ήταν πάντα καθαρές ...όμορφα στολισμένες με ότι πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους.

Αυτό όμως που δεν ξεχνάω είναι οι μυρουδιές από τις πρόχειρες κουζίνες τους και φυσικά τις γεύσεις και την ποικιλία.

Από το Πίσω στα παλιά