Τα "δουλικά"στον εμφύλιο

Υπήρχαν στην Αθήνα πολλά κορίτσια που δούλευαν σε σπίτια ευκατάστατων Αθηναίων ως υπηρέτριες.
Κυρίως από χωριά και με συστάσεις γνωστών ....
Από την φτώχεια του σπιτιού τους πήγαιναν στην χλιδή ...
Το δωμάτιο υπηρεσίας ήταν έτοιμο και άρχιζε η εκπαίδευση αμέσως πρώτα με την συμπεριφορά και την
ατομική καθαριότητα...
Ο οικογενειακός γιατρός θα έδινε και αυτός το οκέϋ.
Το θέμα του μισθού είχε κανονιστεί με τον πατέρα της κοπέλας ή του μεγάλου αδελφού της που θα ήταν και αυτοί  που θα τον εισέπρατταν...για το καλό της
για την προίκα της !
Ωράριο δεν υπήρχε ...απλά περίμενε την κυρία να της ανακοινώσει
ότι δεν την χρειάζεται άλλο.
Με εσωτερικό κουδούνι συνδεδεμένο με το δωμάτιο υπηρεσίας
και την κουζίνα την ειδοποιούσαν.
Δεν ήταν όλοι όμως οι εργοδότες των κοριτσιών αυτών ίδιοι...
Κάποιοι τα θεωρούσαν οικογένειά τους με τα χρόνια και φρόντιζαν
να τα αποκαταστήσουν δίνοντάς τους και προίκα.
Άλλη περίπτωση ήταν να μείνει ανύπαντρη η κοπέλα και να μείνει για πάντα κοντά στα αφεντικά  και αργότερα στα παιδιά τους που είχαν εντολή από τους γονείς τους να την προσέχουν εφ΄όρου ζωής.
Στα χρόνια του εμφυλίου στην Αθήνα οι αριστεροί θεωρώντας
τους εαυτούς τους απελευθερωτές έμπαιναν σε σπίτια πλουσίων και έδιναν εντολές...."από εδώ τα δουλικά από εκεί τα αφεντικά...."


Όταν μαζευόντουσαν απευθυνόμενοι στα "δουλικά"με ύφος τους έλεγαν...
"....είστε ελεύθερες μπορείτε να φύγετε...."
"...εδώ είναι το σπίτι μας  πού να πάμε...οι άνθρωποι αυτοί
 είναι οικογένειά μας είμαστε χρόνια εδώ...δεν φεύγουμε...."
Και αποχωρούσαν οι "απελευθερωτές".

Από το Πίσω στα παλιά