και αν εις τον κόσμο δε σε βρω αλλού θα σε γυρεύω».
Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Ο ασίγαστος πόθος του Ελληνισμού για την ελευθερία δεν αποτυπώθηκε φυσικά μόνο στον εθνικό μας ύμνο, αλλά και στα έργα των περισσότερων ποιητών και λογοτεχνών μας από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας, ανάγοντάς την έτσι στην ύψιστη βαθμίδα του αξιακού συστήματος του έθνους μας.
Το παραπάνω επίγραμμα γράφτηκε
από τον Λορέντζο Μαβίλη στις 26 Απριλίου 1879 και μερικά χρόνια αργότερα, στις 29 Νοεμβρίου 1912, ο ποιητής αναζήτησε τη λευτεριά πολεμώντας τους Τούρκους στο όνομά της στην κορυφή του Δρίσκου έξω από τα Γιάννενα. Καταξιωμένος ποιητής, αλλά και βουλευτής, αρνήθηκε να δεχθεί από τον Βενιζέλο επιτελική θέση στα μετόπισθεν και κατατάχθηκε στο Τάγμα των Γαριβαλδινών στα 53 του χρόνια, βρίσκοντας εντέλει ηρωικό θάνατο στην προσπάθειά του για την απελευθέρωση της ηπειρωτικής πρωτεύουσας.
Πόσο παράταιρη, αλήθεια, αυτή η στάση ζωής με τη σημερινή πραγματικότητα! Στην προσπάθειά μας για ανίχνευση έστω ψιχίων ανιδιοτέλειας και αυταπάρνησης στον πολιτικό και πνευματικό κόσμο της πατρίδας μας, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό.
Η τρυφηλή ζωή στο αποστειρωμένο περιβάλλον των δημόσιων αξιωμάτων και των πολιτιστικών κύκλων δεν επιτρέπει την ανάπτυξη τέτοιων ευαισθησιών. Κι ας κόβει βόλτες ο Τούρκος στις θάλασσές μας. Κι ας συνεχίζεται ξεδιάντροπα το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας. Κι ας υποφέρουν ακόμη την αλβανική καταπίεση οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας. Κι ας ματώνει εδώ και 46 χρόνια ο Πενταδάκτυλος.
«Τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν» συλλογιέται μελαγχολικά ο ποιητής, βλέποντάς τους να συμβιβάζονται υποθηκεύοντας την ελευθερία τους για τη συντήρηση μιας ζωής στη φορμόλη της απραξίας. «Ζωντανοί» που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι «Τα ονείρατα της δόξας από χρόνια, σαν το χοχλό μες στο νερό που βράζει, έσκασαν…».
Κι όμως δίπλα στην ψοφιοσύνη των πολλών βλασταίνει ο σπόρος της ελπίδας. Κι αν αυτός είναι δυσδιάκριτος ακόμη σε επίπεδα ηγεσίας, τον ανιχνεύει κανείς πιο χαμηλά. Στα στελέχη του στρατού μας που δεν δίστασαν αυτοβούλως, αυτές τις κρίσιμες ώρες να επιστρέψουν στις Μονάδες τους διακόπτοντας τις θερινές άδειες τους. Στους ακρίτες μας που δεν χάνουν ευκαιρία να αποτυπώσουν με κάθε τρόπο την αποφασιστικότητά τους.
Σε νέα παιδιά που δεν δέχονται να περάσει και στη δική τους γενιά η νοοτροπία του ραγιαδισμού και της υποτέλειας και που επιζητούν αξιοπρέπεια και περηφάνια. Με καλυμμένα τα πρόσωπα πίσω από τις μάσκες της υποταγής και με μία επιβληθείσα «κοινωνική αποστασιοποίηση» είναι φανερό πια ότι δεν μπορεί να γίνει ανεκτή και μία αποστασιοποίηση εθνική. Η μεγάλη στιγμή για μια συνειδησιακή παλινόρθωση ίσως να έχει φτάσει. Στο χέρι μας είναι να μη χάσουμε την ευκαιρία…
*Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης
ΠΗΓΗ
Από το thesecretrealtruth
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου