“Σαράντα χρόνια πριν, δηλαδή το 1884, η οικογένεια ενός Αθηναίου φωτογράφου, καθόταν μια χειμωνιάτικη νύχτα στη σάλα που υποδεχόταν τους ξένους.
Στο δωμάτιο αυτό, λοιπόν, υπήρχε κρεμασμένο στον τοίχο ένα παλαιό ρολόι, σταματημένο για πάνω από είκοσι χρόνια στη
12η ώρα.
Έξαφνα, η οικογένεια άκουσε το χαλασμένο από δεκαετίες ρολόι να χτυπά δυνατά δώδεκα φορές και να σταματά και πάλι. Όπως ήταν φυσικό, το αιφνίδιο και ανεξήγητο γεγονός τους συντάραξε όλους.
Μα, μεγαλύτερη ακόμα υπήρξε η αναστάτωσή τους, όταν την επομένη κιόλας ημέρα έλαβαν τηλεγράφημα, το οποίο τους ανήγγειλε ότι η γιαγιά τους, η οποία βρισκόταν μακριά από την Αθήνα, απεβίωσε στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα της προηγούμενης νύχτας, την ώρα δηλαδή ακριβώς που σήμανε το χαλασμένο ρολόι”.
Ωσαύτως, ο Ε.Π. είχε στείλει κι αυτός μια παρόμοια επιστολή στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, διηγούμενος τα παρακάτω:
“Το 1922, βρισκόμουν στην Κρήτη, φοιτητής ακόμη, όταν τη νύχτα της 13ης προς την 14η Σεπτεμβρίου, γυρίζοντας από την εξοχή, είχα σταθεί μπροστά από ένα μικρό άλσος που απλωνόταν πλάι στο σπίτι μου και θαύμαζα την ομορφιά της φεγγαρόλουστης νύχτας.
Όλως αναπάντεχα, άκουσα βήματα να πλησιάζουν και υπέθεσα πως θα είναι κάποιος γνωστός γείτονάς μας κυνηγός, που επέστρεφε από το κυνήγι. Συγχρόνως, όμως, τα βήματα μετατράπηκαν σε βαρύ και γοργό ποδοβολητό, σαν να είχαν συμπλακεί εκεί κοντά πολλοί άνθρωποι.
Τρομαγμένος ειλικρινά, τρύπωσα στο σπίτι, ειδοποίησα τον πατέρα μου και βγήκαμε αμέσως πάλι μαζί έξω, αλλά δεν είδαμε ψυχή. Μονάχα, όμως, ο σκύλος μας ούρλιαζε πένθιμα. Κοιταχτήκαμε και ένα ρίγος διαπέρασε τα κορμιά μας, κάνοντας τις τρίχες μας να ανασηκωθούν…
Αργότερα, η μητέρα μου με πληροφόρησε πως εκείνη τη νύχτα που άκουσα το παράδοξο ποδοβολητό, ο κυνηγός γείτονάς μας έχασε τη ζωή του”.
Φρικώδης και απαίσια ήταν επίσης και η ιστορία που είχε αποστείλει στο εν λόγω περιοδικό και ο Αχιλλέας Κωνσταντινίδης:
“Τρία χρόνια πριν, στις αρχές Νοεμβρίου του 1921, υπηρετούσα ως νοσοκόμος στο Α’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Σμύρνης. Τη νύχτα της 7ης προς την 8η του ίδιου μήνα, μια νύχτα που θα μου μείνει αλησμόνητη μέχρι να σφαλίσω τα μάτια μου, διατάχθηκα από τον Αρχινοσοκόμο να αναλάβω υπηρεσία νυχτοσκοπού στον θάλαμο των νευρολογικών νοσημάτων, στον οποίον νοσηλεύονταν και στρατιώτες, οι οποίοι υπνοβατούσαν.
Θα ήταν περίπου η ώρα μία μετά τα μεσάνυχτα. Είχα αποκοιμηθεί στη θέση μου για κανένα δεκάλεπτο, όταν ξύπνησα ξαφνικά και παρατήρησα πως ένας από τους νοσηλευόμενους υπνοβάτες είχε εξέλθει του θαλάμου.
Έτρεξα ανήσυχος να τον αναζητήσω στους διαδρόμους του Νοσοκομείου, αλλά δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά. Τρελάθηκα! Αναγκάστηκα τότε να μεταβώ και στον περίβολο. Για να κατέβω, όμως, μέχρι τον κήπο, έπρεπε προηγουμένως να περάσω μπροστά από το Νεκροτομείο, μέσα στο οποίο είχαν τοποθετήσει το ίδιο βράδυ έναν νεκρό.
Είχα πια φτάσει έξω από την είσοδο του Νεκροτομείου, όταν άκουσα να τρίζει το πάτωμά του δυνατά, σαν να είχε προηγηθεί σεισμός. Δεν έδωσα και τόση προσοχή σ’ αυτό, όταν αίφνης είδα την πόρτα να ανοίγει αργά και να παρουσιάζεται ενώπιόν μου ένας άνθρωπος σκελετωμένος.
Αρχικά, πίστεψα πως ήταν μια οφθαλμαπάτη. Κοίταξα, όμως, καλύτερα, πιο προσεχτικά, σταματώντας το βήμα μου και είδα βεβαιωμένα ότι δε με γελούσαν διόλου τα μάτια μου!
Πράγματι, ελάχιστα μόλις βήματα μπροστά μου, δυο-τρία δηλαδή, στεκόταν, αγριωπός στην όψη, ένας αποκρουστικός σκελετωμένος άνθρωπος, ειδεχθής και απαίσιος στη θέα. Από τον τρόμο μου λιποθύμησα…
Κατόπιν, οι συνάδελφοί μου με βρήκαν καταγής, αναίσθητο και με μετέφεραν στον θάλαμο, προκειμένου να αναρρώσω. Το φάντασμα είχε ήδη εξαφανιστεί”.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 09/11/1924…
Από strangepress, ΦΩΤΟ UNSPLASH
Από το el.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου