Την είδηση είχε δεχθεί ο ευρωπαϊκός Τύπος με ειρωνικά σχόλια. Όλοι θεώρησαν ότι επρόκειτο περί κάποιας ευφάνταστης απάτης, προκειμένου να εξάψουν οι Αμερικανοί το ενδιαφέρον του κοινού.
Όμως, τελικά δημοσιεύθηκε
σε αξιόπιστο αμερικανικό περιοδικό η επίσημη έκθεση της επιστημονικής αποστολής, η οποία κατόρθωσε να εισχωρήσει μέσα στα βάθη της ζούγκλας της Βενεζουέλας. Δημοσιεύθηκαν, επίσης, και οι φωτογραφίες του πιθηκανθρώπου, που προκάλεσαν μεγάλη κατάπληξη.
Στο κέντρο της Βενεζουέλας, λοιπόν, υπάρχει μια κατάφυτη ορεινή έκταση, εντελώς απρόσιτη και απάτητη, ακόμα και από τους ιθαγενείς, γνωστή συνήθως με το όνομα του ποταμού Ρίο Νέγκρο, ο οποίος κατέρχεται ορμητικός από τα ύψη της.
Πρόκειται για μια αδιάβατη και εξαιρετικά επικίνδυνη ζούγκλα, την οποία ποτέ δεν πάτησε άνθρωπος. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε πολλούς και διάφορους λόγους.
Πρώτον, η συγκεκριμένη έκταση σχηματίζεται από μια τεράστια ορεινή κοιλάδα, περιστοιχισμένη από φοβερά απόκρημνα βουνά, που κάνει την είσοδο στην περιοχή αυτή αδύνατη.
Δεύτερον, τα δέντρα και οι θάμνοι είναι ουσιαστικά κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο, με αποτέλεσμα ο χώρος να είναι απροσπέλαστος, ενώ ο προσανατολισμός είναι αδιανόητος.
Τρίτον, η ζούγκλα αυτή είναι κατάμεστη από άγρια θηρία και από αιμοβόρα και ενοχλητικά σμήνη εντόμων και τέλος, το αφάνταστα υγρό κλίμα κάνει τη διαβίωση εκεί αφόρητη.
Επομένως, η αμερικανική επιστημονική αποστολή φρόντισε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα και εξοπλισμό, προκειμένου να ολοκληρώσουν τον άθλο τους. Συνοδεία τους είχαν και μερικούς ιθαγενείς ως ιχνηλάτες και αχθοφόρους.
Σκοπός της αποστολής ήταν η μελέτη των κλιματολογικών συνθηκών της παρθένου αυτής περιοχής, αλλά και όλων των ειδών της πολυποίκιλης χλωρίδας και πανίδας. Κανείς, όμως, από τους τολμηρούς επιστήμονες δε φανταζόταν ότι εκεί μέσα μπορούσαν να υπάρχουν πίθηκοι και μάλιστα, πιθηκάνθρωποι!
Από τις πρώτες κιόλας ημέρες, τα μέλη της αποστολής άκουγαν κάθε χαραυγή συνταρακτικούς αλαλαγμούς, οι οποίοι, όσο εισχωρούσαν στο εσωτερικό, γίνονταν δυνατότεροι και ευκρινέστεροι.
Τελικά, ένας ειδικός ανθρωπολόγος διαπίστωσε ότι δεν επρόκειτο περί μυκηθμών θηρίων, αλλά περί ήχων προερχόμενων από ανθρώπινα φωνητικά όργανα. Υπέθεσε ότι θα συναντούσαν κάποια στιγμή τα μέλη μιας πρωτόγονης φυλής, που δεν ήταν σε θέση ακόμα να προφέρουν γλωσσικούς φθόγγους, αλλά συνεννοούνταν μεταξύ τους απλώς με μεταλλαγές του τόνου της φωνής, με βραχείες ή μακριές διακοπές.
Αφού έλαβαν όλα τα προφυλακτικά μέτρα, προχώρησαν αποφασιστικά, ώστε να κατορθώσουν να εντοπίσουν την άγνωστη αυτή φυλή. Έφτασαν σε ένα σημείο, όπου ανακάλυψαν ένα είδος σπηλιάς–κατοικίας. Κρύφτηκαν τότε και παραμόνευαν σε θέση μάχης, για παν ενδεχόμενο.
Μετά από λίγες ώρες βγήκε από τη σπηλιά ένας πελώριος τριχωτός άνθρωπος–φάντασμα, έχοντας στο πλάι του ένα μικρό, προφανώς το παιδί του.
Προσέλκυσαν την εμπιστοσύνη του πετώντας του γλυκά, τα οποία τα καταβρόχθιζε με πελώρια ευχαρίστηση, δίνοντας πάντα ένα μερίδιο στο παιδί του και κρατώντας ένα άλλο μερίδιο προφανώς για να το δώσει στο ταίρι του.
Τα πράγματα εξελίσσονταν καλά, μέχρι τη στιγμή που ένας από την αποστολή είχε την ατυχή έμπνευση να σκεφτεί την αρπαγή του μικρού, με σκοπό να το μεταφέρει στο Ανθρωπολογικό Ινστιτούτο της Νέας Υόρκης για περαιτέρω μελέτη.
Το μέλος αυτό της αποστολής πλησίασε με δύο ιθαγενείς ιχνηλάτες, που τους συνόδευαν στην κατάφυτη ζούγκλα και απέσπασε την προσοχή της μητέρας (όπως αποδείχτηκε κατόπιν επρόκειτο για τη μητέρα και το μικρό της). Έδωσε στα καλοκάγαθα πλάσματα γλυκά και κουδουνάκια και ξαφνικά, άρπαξε το παιδί της, τη στιγμή που είχε χτιστεί μια σχέση εμπιστοσύνης.
Τότε, βρέθηκαν μάρτυρες ενός τρομακτικού, αλλά απολύτως “ανθρώπινου” θεάματος. Το μητρικό ένστικτο ξέσπασε σε αληθινή λαίλαπα. Η μητέρα όρμησε με λύσσα πάνω στους δύο ιχνηλάτες, τους οποίους πέταξε κάτω ημιθανείς και απελευθέρωσε το μικρό της.
Τα μέλη της αποστολής έσπευσαν να πυροβολήσουν. Αλλά και πληγωμένος ακόμα ο πιθηκάνθρωπος αμυνόταν με μανία, πετώντας πέτρες και ξύλα και προστατεύοντας πάντα με το στήθος το παιδί του. Συγχρόνως, εξέβαλε τρομακτικές κραυγές, οι οποίες δεν ήταν μόνο κραυγές πόνου, αλλά και κάλεσμα σε βοήθεια.
Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και εμφανίστηκε ένας άλλος φοβερός πιθηκάνθρωπος, ακόμα μεγαλύτερος, ο οποίος με μια αστραπιαία κίνηση άρπαξε το μικρό στην αγκαλιά του και κατόπιν, τον κατάπιαν οι πυκνές φυλλωσιές των δέντρων. Και η μητέρα προσπάθησε να ακολουθήσει την οικογένειά της, αλλά δυστυχώς ήταν βαριά λαβωμένη και τελικά, τη βρήκαν την άλλη μέρα νεκρή σε μικρή απόσταση από το σημείο.
Η αποστολή φρόντισε να μεταφερθεί το δύστυχο πλάσμα στο Ανθρωπολογικό Ινστιτούτο της Νέας Υόρκης. Για πρώτη φορά, λοιπόν, ανακαλύφθηκε πιθηκάνθρωπος τόσο καταπληκτικής ομοιότητας με τον άνθρωπο. Δεν είχε ουρά και εκτός από τα πόδια, τα οποία ήταν σχεδόν όμοια με τα χέρια, η διάπλαση του υπόλοιπου σώματος, ακόμη και του κρανίου, ήταν σχεδόν πανομοιότυπη με την ανθρώπινη.
Ο μυστηριώδης πιθηκάνθρωπος της Βενεζουέλας ήταν πολύ περισσότερο άνθρωπος παρά πίθηκος! Οι επιστήμονες φρονούσαν ότι με την κατάλληλη εξάσκηση θα ήταν σε θέση και να μιλήσει ακόμα.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 04/11/1933
strangepress.gr
Από το diadrastika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου