Η μαύρη γάτα που γρατζούναγε
Όταν ήμουν πέντε ετών μερικές φορές ξυπνούσα από ένα επαναλαμβανόμενο εφιάλτη. Μια μαύρη γάτα γρατζούνιζε το δεξί πόδι στη περιοχή της κνήμης.
Ξυπνούσα και ένιωθα τον πόνο, έπιανα το πόδι για να καταπραΰνω τον πόνο, ξεσκεπαζόμουν και κοίταγα αν είχα αίμα. Έβλεπα ότι δεν είχα αίμα, ηρεμούσα και ο πόνος έφευγε. Μετά από κάποιο διάστημα ο εφιάλτης αυτός σταμάτησε και
δεν επαναλήφθηκε έκτοτε.
Το ερώτημα ήταν ο φόβος από την μαύρη γάτα και ο πόνος που υπήρχε μετά το ξύπνημα που τον θυμάμαι ακόμη. Ήταν αποτέλεσμα των υποσυνειδήτων φόβων ή κάτι άλλο; Για μελέτη και προβληματισμό αναφέρω μια αξιόλογη παρόμοια αναφορά του Πάρι Κατσίβελου από το βιβλίο του με πυξίδα το φως, εκδόσεις Λιβάνη. Η αναφορά έγινε από μια φίλη του γιατρό που τρομαγμένη ζήτησε να τον δει επειγόντος αργά το βράδυ, για να μοιραστεί την εμπειρία της και να της δοθεί μια πιθανή εξήγηση. Ακολουθεί η διήγηση της γιατρού.
Ένα αόρατο χαστούκι
«Τελείωσα με τον τελευταίο μου ασθενή, τακτοποιούσα τα πράγματά μου από το ένα γραφείο στο άλλο και μάζευα φακέλους, ατζέντα και τα τελευταία που πάντα βάζω στην τσάντα μου. Αναλογιζόμουν πόσο όμορφα κύλησε η μέρα με τη βοήθεια του Θεού. Για μια ολόκληρη εβδομάδα σκεφτόμουν θετικά, ήμουν ευτυχισμένη. Καναδυό ώρες πριν τελειώσω το ιατρείο μου, ήρθε στη μνήμη μου ένα γεγονός που σου είχα πει, με τον επιμελητή στο νοσοκομείο και τη συμπεριφορά του πριν από καμιά δεκαπενταριά μέρες.
Είχα τότε αγανακτήσει και εκραγεί δικαίως και φυσικά τον είχα στείλει στο διάολο, από τα βάθη της καρδιάς μου, ουρλιάζοντας. Μας άκουσαν δύο όροφοι. Γιατί, ρε Πάρι, είχε πολλά χρόνια να με κάνει κάποιος να κλάψω. Μετά από καναδυό μέρες μετάνιωσα για την έκρηξή μου και κυρίως γι’ αυτό που είπα. Θυμήθηκα και τον γέροντα που με είχες πάει τον Σεπτέμβρη και όλα αυτά που διαβάζουμε και συζητάμε και να…, δε θέλω δοσοληψίες μ’ αυτόν (το διάολο), δε θέλω, ρε παιδί μου, να τον αναφέρω. Είχες δίκιο, να μη δημιουργώ γέφυρες και πάρε-δώσε χρησιμοποιώντας το όνομά του και φυσικά όχι να του στέλνω πελατεία και μποναμάδες.
Προτιμώ τον Θεούλη».«Και καλά κάνεις».«Ναι. Προτιμώ, όπως λέγαμε, να το κάνω πράξη, να πορεύομαι με συνείδηση και αυτοπαρατήρηση και να συντονίζομαι μόνο με το Καλό, τον άλλο δεν τον γουστάρω, θέλω να τον βγάλω απ’ τη ζωή μου. Δηλαδή, τι να τον βγάλω, απλά κάποιες σπάνιες φορές τον ανέφερα. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα, λοιπόν, είχα καλά συντονιστεί με το Φως του Θεού και τη θετική σκέψη, ένιωθα πολύ όμορφα, προσπαθούσα να σβήσω τη σκηνή στο νοσοκομείο με τον επιμελητή και φυσικά να σβήσω και να ακυρώσω το «ξιδάτα που τον έστειλα στον οξαποδώ. Σκεφτόμουν συνεχώς ότι ποτέ, αλλά ποτέ δε θα ξαναπώ “άει στο… ”, ποτέ, έλεγα στον εαυτό μου.
Σήμερα, λοιπόν, καναδυό ώρες πριν τελειώσω το ιατρείο, ένιωθα πάλι πολύ γεμάτη και χαρούμενη, η μέρα μου είχε κυλίσει ζάχαρη, ευχαριστούσα νοερά τον Θεό όσο εξέταζα, ευγνωμονούσα και χαιρόμουν. Σκεφτόμουν έντονα και συνόδευα τις σκέψεις μου και με δυνατά συναισθήματα ότι τέρμα, τελείωσαν τα πάρε-δώσε. Από τώρα ό,τι καλό ή κακό μου συμβαίνει απλά θα αναφέρω τον Θεό και φυσικά ό,τι και να μου κάνουν δε θα στείλω κανέναν στον “άλλον”.
Μόλις έφυγε και ο τελευταίος ασθενής μου, μάζεψα τα πράγματά μου, κοντοστάθηκα και άρχισα να λέω στον εαυτό μου έντονα, συνειδητά, βαθιά και με την πεποίθηση ότι έγινε κιόλας, πότε νοερά και πότε μεγαλόφωνα πως δε θα ξαναπώ ποτέ, μα ποτέ, αλλά ποτέ, ό,τι και να μου συμβεί “άει στο διάολο”. Αλλά ποτέ, ήταν κάτι σαν να ορκιζόμουν και όχι μόνο σαν να υποσχόμουν.
Τη δεύτερη φορά που το επανέλαβα είχα ήδη σβήσει το φως του ιατρείου και στο σκοτάδι κατευθυνόμουν προς σαλόνι.
Ακαριαία και άμεσα, μα μόλις τελείωσα τη δεύτερη φράση μου, τρώω μια χαστούκα… που κόντεψα να γυρίσω δέκα τούμπες και συγχρόνως είδα αστράκια, δε νόμιζα ότι είδα, είδα λάμψεις τεράστιες και έχασα τον κόσμο.
Χρειάστηκα κάποια δευτερόλεπτα για να καταλάβω τι έγινε κι ακόμη δεν έχω καταλάβει, ήταν σαν να με χτύπησε όχι μόνο ένα πολύ δυνατό χέρι αλλά και κεραυνός μαζί. Προσπάθησα να φτάσω στο διακόπτη ν’ ανάψω το φως. Το άναψα, αλλά δεν έβλεπα ακόμα καθαρά, αστράκια, αστράκια παντού, λάμψεις κι ένα μούδιασμα στο σώμα σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα μεγάλης ισχύος.
Κατάφερα να φτάσω στον καναπέ όπου άρχισα τα κλάματα. Δεν έβλεπα να σχηματίσω κάποιον αριθμό στο τηλέφωνο, ήθελα να τηλεφωνήσω στο 100, αλλά τι να τους έλεγα; Το ιατρείο ήταν άδειο, εγώ χαιρέτησα τον τελευταίο ασθενή και κλείδωσα. Με πολλή προσπάθεια κινήθηκα και έριξα άφθονο κρύο νερό στο πρόσωπό μου, άναψα όλα τα φώτα κρατώντας ένα σταυρό και τον αγιασμό κι έψαξα όλο το ιατρείο, ακόμα και στις ντουλάπες, στα ντουλάπια της κουζίνας και κάτω απ’ το γραφείο. Ήξερα ότι ήμουν μόνη μου, αλλά να, δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι δέχτηκα επίθεση. Τώρα δες, δες τα χάλια μου».
Εδώ έστριψε το δεξιό της μάγουλο να ξαναδώ τη μελανιά και το αποτύπωμα του χεριού και μου πρόβαλε τα χέρια της που ακόμα έτρεμαν. Καθίσαμε μέχρι το χάραμα και συζητάγαμε. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε γιατί η αρνητική δύναμη αντέδρασε τόσο δυναμικά κι αν είχε ποτέ στο παρελθόν σκεφτεί ή υποσχεθεί οτιδήποτε ή αν ακόμη είχε περάσει από το νου της μπροστά σε κάποια δυσκολία ότι μάλλον δε θα έπρεπε να ανήκει στο στρατόπεδο του Φωτός. Και να ο άλλος ή ο δείνα, που είναι αρνητικός άνθρωπος και όλα του πάνε καλά και γιατί αυτή που προσπαθεί τόσο για το Καλό… και άλλα πολλά. Ρωτούσα, απαντούσε, ξαναρωτούσα και ξανά απαντούσε.
Το χέρι που δέρνει
Μια παρόμοια εμπειρία μου διηγήθηκε η μητέρα μου για μια γειτόνισσα που θα την ονομάσω Ελένη.
«Το πρωί είδα την Ελένη που ήταν κατατρομαγμένη, μου έδειξε το κορμί της που ήταν γεμάτο μελανιές παντού. Μου είπε ότι το βράδυ όσο απίστευτο και αν φαίνεται ένα ασώματο χέρι από τον αγκώνα και κάτω άρχισε να την κτυπά. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και άρχισε να φωνάζει ως ότου από το φόβο και το πόνο έχασε τις αισθήσεις της. Σε λίγο ήρθε η μητέρα της από το άλλο δωμάτιο να δει τι συμβαίνει, τη βρήκε αναίσθητη. Την έβρεξε στο πρόσωπο και σε λίγο συνήλθε. Η μητέρα της δεν την πίστεψε. Άρχισαν να ψάχνουν κάθε γωνιά του σπιτιού, δεν βρήκαν τίποτα και οι πόρτες ήταν κλειστές. Κάθισαν ως το πρωί ξύπνιες τρέμοντας από το φόβο».
Εκείνη τη εποχή λόγω της μικρής μου ηλικίας, δεκαπέντε ετών περίπου, δεν το πήρα στα σοβαρά και το έβλεπα με χιουμοριστική διάθεση. Χρησιμοποιούσα το γεγονός συχνά με χιούμορ λέγοντας προσέχετε το βράδυ να μην έρθει το χέρι και σας δείρει. Τώρα το βλέπω σαν ένα παραψυχολογικό φαινόμενο και θα προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις.
Η μόρα ή βραχνάς
Ένα άλλο παρόμοιο φαινόμενο είναι ο βραχνάς, ή μόρα η υπνική παράλυση επιστημονικά. Το έχω βιώσει μερικές φορές και έχω αρκετές αναφορές από διάφορους φίλους. Στη διάρκεια αυτού του φαινομένου που συμβαίνει κατά το νυχτερινό ύπνο και σε κατάσταση ονειρική, παραλύει το σώμα, θέλεις να κινήσεις τα μέλη σου και δεν μπορείς, μερικές φορές νιώθεις σαν κάτι βαρύ να πιέζει το στήθος σου, ταυτόχρονα βλέπεις ένα εφιάλτη. Μόλις καταφέρεις να κινήσεις τα μέλη σου ή να φωνάξεις συνέρχεσαι από τη παράλυση, το βάρος στο στήθος και σταματάει ο εφιάλτης.
Η επιστήμη το αναφέρει σαν ανωμαλία του ύπνου που σχετίζεται με ψυχολογικά και σωματικά αίτια. Το πρόβλημα είναι τα όνειρα που πλαισιώνουν το φαινόμενο. Η αίσθηση των ονείρων μπορεί να περιγραφεί από το χαρακτηριστικό «ένας βρώμικος φόβος».
Είναι απερίγραπτη αίσθηση του χειρότερου, του φόβου, της αΐδιας, της κατάληψης, ότι πιο άσχημο μπορείς να νιώσεις. Συνήθως εμφανίζεται το φαινόμενο όταν είσαι ψυχοσωματικά πεσμένος ή απλά όταν οι ψυχοσωματικές σου συχνότητες είναι στο κατώτατο σημείο από διάφορα αίτια.
Πιθανές εξηγήσεις
Όσο αφορά τις επιστημονικές αποδείξεις δείτε το άρθρο Αόρατα, μη υπαρκτά και μη αποδείξιμα πράγματα που συνθέτουν την πραγματικότητα .
Ο Niels Bohr μας υπενθυμίζει ότι κάθε τι που το θεωρούμε πραγματικό αποτελείτε από στοιχεία που δεν είναι πραγματικά. Δεν μπορούμε να αποδείξουμε το υπερφυσικό με κάτι φυσικό.
Απλά μπορούμε να έχουμε ενδείξεις, όχι αποδείξεις. Η αντίληψη για κάτι που είναι υπερφυσικό γίνεται από το υπερφυσικό κομμάτι μας και είναι εντελώς προσωπικό. Δεν είναι δυνατόν να το αποδεχθεί κάποιος άλλος, παρά μόνο να το βιώσει. Ό,τι διαβάζεται λοιπόν παρακάτω, δεν είναι επιστημονικώς αποδεκτά.
Όλα αυτά τα φαινόμενα δεν προκαλούνται τυχαία. Οι ψυχοσυναισθηματικές συχνότητες των ανθρώπων που βιώνουν αυτά τα φαινόμενα είναι για διάφορους λόγους χαμηλές. Είτε από ψυχολογικούς λόγους είτε από σωματικούς λόγους, ασθένεια, κούραση πολυφαγία, οινοποσία κλ.
Το φαινόμενο του γρατζουνίσματος της γάτας φαίνεται ότι πηγάζει από υποσυνείδητες φοβίες. Ο φόβος είναι αρνητική ενέργεια και από αυτό τρέφονται οι αρνητικές οντότητες και σκεπτομορφές.
Τα άτομα που δεν πιστεύουν και δεν φοβούνται τέτοια φαινόμενα έχουν ελάχιστη πιθανότητα να τα βιώσουν. Το φαινόμενο του χαστουκιού της ιατρού αν παρατηρήσατε ενέχει το φόβο για τον διάολο. Ο φόβος και η πίστη σε κάτι, έστω και ανύπαρκτο, είναι μια νοητική ενέργεια εμπλουτισμένη με συναίσθημα και σίγουρα θα προκαλέσει αρνητικά φαινόμενα.
Στο άρθρο Η επίδραση της σκέψης στο χωροχρονικό συνεχές αναφέρω ότι «Στοχευμένη προσανατολισμένη εγκεφαλική δραστηριότητα, με έντονα συναισθήματα, σημαίνει αύξηση της πυκνότητας ενέργειας, άρα και της καμπυλότητας του χώρου, δηλαδή δημιουργία υλικής πραγματικότητας».
Είναι ένας γενικός νόμος που εξηγούνται τα περισσότερα υλικοψυχικά φαινόμενα. Η γιατρός προσπαθούσε να μην αναφέρει το όνομα του διαόλου και να είναι στο φως. Μόνο που όταν σκέφτεσαι ότι δεν πρέπει να κάνω αυτό είναι σαν να το κάνεις. Είναι πάλι εστιασμένη σκέψη. Το σύμπαν δεν γνωρίζει άρνηση ή δεν πρέπει. Αν κάτι δεν θέλεις να γίνει απλά δεν το σκέφτεσαι.
Τώρα είναι παραψυχολογικό ή ψυχολογικά φαινόμενο. Όλα αυτά το έχω πει πολλές φορές, έχουν διπλή εξήγηση, μπορεί να είναι έτσι και αλλιώς. Γνωρίζουμε το φαινόμενο της δερμογραφίας.
Το φαινόμενο στίγματα, οι πληγές του Ιησού σε ανθρώπινα σώματα όπου κάποιοι ισχυρίζονται ότι βιώνουν έναν δυσβάστακτο πόνο στα χέρια και τα πόδια, δηλαδή στα σημεία εκείνα όπου ο Χριστός είχε τα καρφιά κατά τη Σταύρωσή Του. Άλλοι πάλι, εκτός από τον πόνο φέρουν και ουλές στο σώμα τους, οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις αιμορραγούν, στα ίδια σημεία όπου ο Ιησούς είχε τα σημάδια από τα καρφιά.
Δεν νομίζω αυτά τα φαινόμενα να τα προκαλούν πνεύματα. Πολύ πιθανώς να είναι ψυχολογικά φαινόμενα.
Το ίδιο πιθανώς να συναίβει και στην γιατρό. Δεν αποκλείεται όμως να εκμεταλλεύτηκε την ενέργεια του φόβου μια χαμηλή οντότητα η οποία μετά το φαινόμενο κέρδισε ακόμα περισσότερη ενέργεια.
Για το χέρι που έδερνε δεν μπορώ να κάνω καμία ανάλυση διότι είναι από διήγηση. Λόγω της μικρής ηλικίας μου δεν συνέλεξα πληροφορίες για τη ψυχολογική κατάσταση της Ελένης για να γνωρίζω τα αίτια που το προκάλεσαν.
Τα φαινόμενα του βραχνά ή υπνικής παράλυση έχουν επιστημονική εξήγηση. Δεν δίνει όμως εξήγηση η επιστήμη για τα απίθανα όνειρα φόβου που δημιουργούνται και τα απαίσια συναισθήματα. Πολύ πιθανόν εκείνη τη στιγμή να γίνεται επαφή με τα κατώτερα αστρικά πεδία και τις οντότητες του.
Από το diadrastika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου