Χρησιμοποιήθηκε πρώτα ως όρος για κάποιον που δεν έδειχνε σεβασμό στα θεία. Τον 5ο αιώνα μ.χ, η λέξη ξεκίνησε να εκφράζει πιο συγκεκριμένη έννοια, όπως «διακοπή των σχέσεων με τους θεούς» ή «άρνηση των θεών»..
Ο αθεϊσμός με τη σύγχρονη έννοια ήταν ανύπαρκτος ή εξαιρετικά σπάνιος στην Αρχαία Ελλάδα.[
Οι Αρχαίοι Ελληνες ήσαν
ιδιαιτέρως ευσεβείς και πιστοί.
O όρος άθεος, (από το γαλλικό athée-δάνειο από τα ελληνικά), με την έννοια «αυτός ο οποίος…αρνιέται την ύπαρξη του Θεού ή θεοτήτων» Προϋπάρχει του αγγλικού «atheism» στα αγγλικά, το οποίο βρίσκεται για πρώτη φορά το 1566 μ.χ.
H Karen Armstrong γράφει ότι «Κατά τη διάρκεια του 16ου και 17ου αιώνα, η λέξη «άθεος» χρησιμοποιούνταν με πολεμικό τρόπο, ο όρος ήταν υβριστικός. Κανένας δεν ήθελε να αποκαλέσει τον εαυτό του άθεο.»
O «Αθεϊσμός» ξεκίνησε να χρησιμοποιείται τον 18ο αιώνα με την σημερινή έννοια ,για να περιγράψει μια παραδοχή με συγκεκριμένο χαρακτηρισμό την άρνηση του Θεού της Αγίας Γραφής. Τον 20ο αιώνα, η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΒΟΗΘΗΣΕ στο να κυριαρχήσει η ΕΝΝΟΙΑ πως ο αθεϊσμός είναι άρνηση όλων των θεοτήτων, αν και στη Δύση περιγράφει απλώς την «αμφισβήτηση του Θεού» .
Ο Άλιστερ ΜακΓκραθ υποστηρίζει ότι ο Νεοαθεϊσμός στην εποχή μας, παρ’ ότι είναι μάλλον ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟΣ και αναπαράγει παλαιά και ενίοτε ΑΠΑΞΙΩΜΕΝΑ επιχειρήματα, διαφοροποιείται από τις παλαιότερες εκφράσεις του αθεϊσμού, ακριβώς ως προς αυτή την ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, που εκφράζεται με ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, έντονη ρητορική, ακραία απόρριψη και καλύπτει την ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ των ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ με αυξημένη ΧΡΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ (ad hominem) ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ.
Αθρησκεία (επίθετο: μη-θρησκευόμενος ή άθρησκος), είναι η απουσία, αδιαφορία, απόρριψη, ή ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ στη θρησκεία.
Όταν χαρακτηρίζεται ως εχθρότητα απέναντι στη θρησκεία, συμπεριλαμβάνει τον αντιθεϊσμό, την αντιθρησκεία και το μισοθεϊσμό..
Ο Αντιθεϊσμός χρησιμοποιείται ως ταμπέλα από αυτούς που θεωρούν τον θεϊσμό ως επικίνδυνο, καταστροφικό.
Ενίοτε καταλήγει σε μισοθεϊσμό, (μίσος κατά του θεού) και επαγωγικά σε μια μορφή του αθεϊστικού Σατανισμού .
Συμπληρωματικά, μια άλλη χρήση του όρου αντιθεϊσμός επινοήθηκε από τον Christopher New σε ένα ΠΕΙΡΑΜΑ ΣΚΕΨΗΣ που δημοσιοποίηθηκε το 1993. Στο αρθρο του, εξετάζει τι επιχειρήματα θα υπήρχαν για την ύπαρξη ενός κακού θεού:: «Οι αντιθεϊστές, όπως οι θειστές, θα πιστεύουν σε ένα παντοδύναμο, πανσοφο, πανταχού παρόν και αιώνιο δημιουργό, αλλά αντίθετα με τους θεϊστές, οι οποίοι πιστεύουν πως το ανώτερο Ον είναι απολύτως καλό, οι αντιθεϊστές ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ πως είναι απολύτως ΚΑΚΟ.».
Τι ;Πώς;Το νεοπoχίτικο πείραμα σκέψης ακόμα, μάλλον ,δεν έχει ολοκληρωθεί αλλά έχει γενικευθεί,
έαν κρίνουμε από την σημερινή παγκόσμια θολούρα ,για τον Θεό.
Στην Αρχαία θρησκευόμενη Ελλάδα η αθρησκεία,,ειδικά με την μορφή του μισοθεισμού,ήταν εκ των πραγμάτων ανύπαρκτη,
Υπάρχει λοιπόν ,στην Δύση της Δύσης,μια έλξη που έγινε μόδα και στην Ελλάδα , ένεκα της παγκοσμιοποίησης, από άθεους και άθρησκους αντί να κάτσουν ήσυχα να υπομείνουν την αθεία η την απιστία τους, να σπαταλούν τον λίγο χρόνο που τους απομένει , να έλκονται σφόδρα, στο να διατρανώνουν ,την ακράδαντη πίστη τους στην απιστία, ότι τάχα μου, είτε ο Θεός δεν υπάρχει είτε ο Θεός δεν είναι Θεός .
Είναι ,τυπικά ελεύθεροι ,ουσιαστικά σκλάβοι πρώτα, του παραλογισμού .
Γιατί του παραλογισμού;
Οι άνθρωποι αυτοί κατατασσονται , σε δυο κατηγοριες : στους ανθρωπους που ειναι άθρησκοι η άθεοι
2. στους ανθρωπους που λενε οτι ειναι άθρησκοι η άθεοι
Στην 1η περιπτωση, ο ανθρωπος λειτουργει μεσα στον κοσμο αυτονομα σε σχεση με το υπερφυσικο, του οποίου ο ιδιος δεν εχει συναισθηση ουτε και γνωριζει οτι άλλοι ανθρωποι εχουν επιγνωση του, θεωρητικη ή πραγματικη Μπορει απλα λοιπον να χαρακτηριστει ως ο φυσικος δημιουργος, που ενασχολειται μονο με τις φυσικες του δυναμεις ,την επιστήμη,την τεχνολογία και με οσα μπορει να πραξει δι΄αυτων, ο οποίος ομως ουδεποτε κάνει ιδαίτερο λογο για το θεο και κατ΄επεκταση για το υπερφυσικο,αφού δεν καθορίζει για αυτόν την ζωή του.
Στη 2η περιπτωση, ο ανθρωπος
ή δεν πιστευει ο,τι λεει αλλά το λεει, οπότε ειναι ψευτης
ή το πιστευει και το λεει
Και στις δυο περιπτωσεις ομως, ο Θεος των Χριστιανών ειναι το σύνηθες σταθερο σημειο αυτοπροσδιορισμου του, οπότε η πίστη του προσδιοριζεται απο την εννοια του Τριαδικού θεου
Τι «λεει» λοιπον ο ανθρωπος που λεει οτι ειναι αθεος η άθρησκος :
– δεν πιστευω στην υπαρξη του Τριαδικού θεου, που σημαινει του υπερφυσικου ( αυτου δηλαδη που δεν υποκειται κατα κανενα τροπο στους φυσικους νόμους ), ή … πιστευω οτι δεν υπαρχει το υπερφυσικο του οποίου θεμελιωδης «εκπροσωπος» ειναι σαφως ο Τριαδικός θεος η πιστεύω ότι το δόγμα δεν ε’ίναι από τον Θεό,διότι ο Θεός δεν είναι ο Τριαδικός Θεός.
Κατα συνεπεια, αυτοπροσδιοριζομενος ως : αθεος,η άθρησκος χαρακτηριζει τον εαυτο του ως αντιθετο και αρα πολεμιος του θεου των χριστιανών( που για αυτον , ειναι μια εννοια μη αντικειμενικα εκφραζομενη με οποιοδηποτε τροπο )
Και ειναι υποχρεωμενος να ειναι πολεμιος του θεου, διοτι δεν εχει άλλο τροπο να δειξει την αντιθεση του με ο,τι συνεπαγεται η αποδοχη της ιδεας αυτης και εννοιας
Αρα μαχεται ο,τιδηποτε εχει σχεση με το Τριαδικό θεο, νοηματικα ή πραγματικα ,στο όνομα της λογικής , που για εκείνον την στερούνται οι πιστοί,.
Και μπορει μεν να λεει οτι «μαχεται» αυτους ( ή υπερ αυτων ) που αποδεχονται την ιδεα του Τριαδικού θεου ( ως ανταποκρινομενης σε μια πραγματικοτητα της οποίας αρχικα δεν είναι ικανοί να αντιληφθούν, οι πιστοι στο θεο ,οι οποίοι με την συνεπη προσπαθεια τους ,στην ευθυγραμμιση τους πρακτικα στα δογματα ,με τα οποία αυτη η ιδεα εκφραζεται στον κοσμο ,ελπιζουν οτι θα μπουν σε αυτη την πραγματικοτητα ) στην ουσια ομως ΠΟΛΕΜΑΕΙ τον Θεο, δηλαδη «αυτο» που ΘΕΩΡΕΙ και ΠΙΣΤΕΥΕΙ οτι εκπροσωπει το ανυπαρκτο…
ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ απο το ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΕΙ καποιος πραγματικα ( που σημαινει να αφιερωνει με οποιοδηποτε τροπο χρονο και ενεργεια ) ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙ ως ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ;
Ισως να μην είναι παράλογος ,αλλά ανίκανος για διαφόρους λόγους να πιστέψει στον Θεό και ομοιάζει με μωρό που κλαίει με όλη την δύναμη της ψυχής του, για να το ακούσει η μάνα ,
Και να το αλλάξει. Στην προκειμένη ,ο Θεός ,με την άλλη έννοια,διατί δεν υποφέρεται η αθειία η απιστία του.
Η τελικά αισθάνεται ανυπόφορα μόνος και καταχρηστικά θέλει παρέα για να κοινωνήσει και να γεμίσει την ανυπαρξία του.
Ότι και να ΄ναι,πάντως,ο ευαγγελισμός ,η ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ της ΛΟΓΙΚΗΣ καταλήγει ειρωνικά,στον ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ .
ΑΣΧΕΤΟΣ ΑΔΑΗΣ
Από το katohika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου