Έπιανε σφαίρες με τα γυμνά χέρια της και ήταν η Βασίλισσα της Μαγείας

Η Adelaide Herrmann - πηγή

Όταν πέθανε ο σύζυγός της και την άφησε απένταρη, η θαρραλέα Adelaide Hermann μεταμορφώθηκε από απλή βοηθός στην "βασίλισσα της μαγείας".
Το 1878, μια σιωπή είχε πέσει στο κοινό στο Ford’s Grand Opera House στην Βαλτιμόρη. Το ζωηρό χειροκρότημα -για το κουνέλι που είχε βγάλει από το καπέλο του και την ανύψωση μιας υπνωτισμένης γυναίκας- στον Χέρμαν τον Μέγα (Herrmann the Great), τον ντυμένο με μαύρο,
βελούδινο κοστούμι μάγο, σταμάτησε απότομα. Ένα δίχτυ απλώθηκε στην απέναντι πλευρά του θεάτρου. Το κοινό ήξερε ότι έφτασε η ώρα για το αποκορύφωμα της βραδιάς. Η παράσταση του κανονιού.
Μια νεαρή γυναίκα, ντυμένη με κόκκινο κολάν με πούλιες, έφτασε εκεί που βρισκόταν το κανόνι. Την βοήθησαν να μπει μέσα του. Όταν χάθηκε πλήρως, ο Χέρμαν φώναξε:

"Είσαι έτοιμη;"
"Ναι", είπε εκείνη σιγανά. "Πάμε!"
Και τότε έγινε η έκρηξη.
Μια λάμψη πυρίτιδας.
Και πέταξε 15 μέτρα στον αέρα.
Όταν προσγειώθηκε με ασφάλεια στο δίχτυ και καθάρισε ο καπνός, το ακροατήριο ξέσπασε σε παρατεταμένες ζητωκραυγές προς τον Χέρμαν και την ατρόμητη νεαρή γυναίκα, οι οποίοι υποκλίνονταν ενώ έπεφτε η αυλαία.

Παρόλο που το κοινό του 19ου αιώνα ίσως δεν το είχε καταλάβει, αυτή η νεαρή γυναίκα ήταν η ίδια που αιωρούνταν υπνωτισμένη, η ποδηλάτισσα που είχε ένα κορίτσι στους ώμους της και η χορεύτρια που στροβιλίστηκε σε μια κόκκινη μεταξένια κολόνα. Το όνομά της ήταν Adelaide Herrmann, η σύζυγος και ατρόμητη βοηθός του Μέγα Χέρμαν. Υποτίθεται όμως ότι δε θα έπρεπε να είναι και η ανθρώπινη βολίδα.
Είχε αναλάβει και αυτό το ρόλο στο Καράκας της Βενεζουέλας, όταν οι καλλιτέχνες τους παραιτήθηκαν κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στη Νότια Αμερική. Περιέγραψε την ανησυχία της την πρώτη νύχτα "όπως θα αισθάνεται ο καταδικασμένος καθώς πλησιάζει η μοιραία ώρα". Όμως, όταν μπήκε στο κανόνι, δεν έδειξε κανένα φόβο.

Ο Alexander Herrmann - πηγή

Το 1896, ο Μέγας Χέρμαν -ο Alexander Herrmann, όπως ήταν το κανονικό του όνομα- πέθανε, αφήνοντας τη σύζυγό του υπεύθυνη μιας περιοδεύουσας εταιρείας, ενός κοπαδιού ζώων παραστάσεων και ενός μεγάλου χρέους. Αν φοβόταν, ή αν ήταν κουρασμένη, το έκρυψε τόσο καλά όσο εκείνη τη νύχτα όταν μπήκε για πρώτη φορά στο κανόνι. Η Adelaide δεν είχε άλλη επιλογή από το να γίνει από βοηθός πρωταγωνίστρια και το επίκεντρο.
"Οι καρδιές μπορεί να έχουν ραγίσει, μπορεί να χύνουμε πικρά δάκρυα, αλλά στη σκηνή έχουμε έναν ζηλιάρη ερωμένο στο κοινό, που απαιτεί την ψυχή μας", έγραφε.
Θα γινόταν η Βασίλισσα της Μαγείας, μια από τους πιο διάσημους μάγους στον κόσμο.

Γεννημένη στην Αγγλία το 1853, η Adele Scarsez έσπρωξε τα όρια της γυναικείας φύσης στην Βικτωριανή εποχή από μικρή ηλικία, κάνοντας εναέρια ακροβατικά και χορεύοντας. Σαν έφηβη, αφού έμεινε για λίγο με την χορευτικό ομάδα της οικογένειας Kiralfy, έμαθε να ποδηλατεί το "velocipede", ένα ποδήλατο του 19ου αιώνα, και ταξίδεψε ως ακροβάτης με έναν θίασο.
Ο Alexander Herrmann μπήκε στη ζωή της θεατρικά. Ο άτακτος Γάλλος, με την αύρα του Μεφιστοφελής γύρω του, γοήτευσε την Adelaide από την πρώτη στιγμή. Ήταν αρραβωνιασμένη με κάποιον άλλο, όταν ένας φίλος της την προσκάλεσε στην παράστασή του στο Egyptian Hall του Λονδίνου. Όταν ο μάγος ζήτησε από τις γυναίκες στο κοινό να του δανείσουν ένα δαχτυλίδι, η Adelaide σήκωσε το χέρι της.
"Χωρίς δεύτερη σκέψη, του έδωσα το δαχτυλίδι των αρραβώνων μου. Προφανώς το έκαψε. Όμως, λίγα λεπτά αργότερα μου το επέστρεψε σε μια κορδέλα δεμένη γύρω από το λαιμό ενός πανέμορφου λευκού περιστεριού", είχε γράψει.

Το 1874, συναντήθηκαν ξανά σε ένα πλοίο που πήγαινε από το Λίβερπουλ στη Νέα Υόρκη. Μετά από δύο εβδομάδες φλερτ στη θάλασσα, η Adelaide δέχτηκε να τον παντρευτεί. Στο γάμο τους, υπό την παρουσία του δήμαρχου της Νέας Υόρκης, ο Alexander ανακοίνωσε ότι δεν είχε χρήματα για να πληρώσει για την τελετή. Όταν αντέδρασε το πλήθος, έπιασε την μακριά γενειάδα του δημάρχου -ή κατ' άλλους, τις τσέπες του- και παρουσίασε ένα μάτσο με χαρτονομίσματα. Τα πέταξε στον αέρα και εξαφανίστηκαν.
Όλα αυτά αναφέρονται στα απομνημονεύματα της Adelaide. Όμως, εκεί δεν αναφέρονται οι πιο σκοτεινές στιγμές και τα σκάνδαλά της -όπως η σύλληψή της το 1895 επειδή χτύπησε έναν αστυνομικό που επιχείρησε να ελέγξει την τσάντα της- αλλά οι τότε εφημερίδες επιβεβαιώνουν το μαγικό κόλπο στη γαμήλια τελετή -και το γεγονός ότι ο Alexander πλήρωσε τελικά τα έξοδα του γάμου με τα ταχυδακτυλουργικά του.
Στο αποκορύφωμα της επιτυχίας τους, μετακόμισαν σε μια έπαυλη στο Κουίνς. Ο Alexander αγόρασε ένα ατμοκίνητο γιότ, πολλά κάρα -ένα το έσερναν έξι άλογα- και ιδιωτικό βαγόνι σιδηροδρόμου. Υπήρχε βεβαίως και το συνεχώς αυξανόμενο θηριοτροφείο από γάτες, σκυλιά, πουλιά, κατσίκες, ακόμη και με δύο στρουθοκαμήλους για λίγο. Οι λογαριασμοί φούσκωναν γρήγορα.

Από την αρχή της συνεργασίας τους, η Adelaide πρωταγωνιστούσε στα θεάματα του Alexander. Τις πρώτες μέρες ντυνόταν με αντρικά ρούχα και ήταν γνωστή ως κύριος Alexander. Δουλειά της ήταν δίνει διάφορα αντικείμενα για τα κόλπα στον σύζυγό της. Μια νύχτα όμως, καθώς εκείνη του έδινε έξι μαντήλια που είχε μαζέψει από το πλήθος, εκείνος είπε: "ο Mr. Alexander θα κάνει τώρα το κόλπο". Η Adelaide έτρεξε από τη σκηνή μέσα σε πανικό. Μετά από λίγο -και με κάμποση κολακεία- επέστρεψε και εκτέλεσε το κόλπο επιτυχημένα. Από εκείνη την ημέρα και μετά, ήταν και αυτή στο πρόγραμμά τους.

Αργότερα, σταμάτησε να είναι βοηθός του συζύγου της και μεταμορφώθηκε σε μια σειρά από θηλυκούς χαρακτήρες. Σε ένα κόλπο που αποκαλούνταν "Slave Girl’s Dream" (το όνειρο μιας σκλάβας) φορούσε μια λευκή ρόμπα, στεκόταν σε ένα σκαμνί και προσποιούνταν ότι κοιμόταν. Τότε, ο Alexander μετακινούσε το σκαμπό και χρησιμοποιούσε τέσσερις ιστούς για να μετακινήσει το σώμα της, με μια σειρά στάσεων, έως ότου εκείνη βρισκόταν εντελώς οριζόντια στον αέρα. Σε ένα άλλο κόλπο, υποδύθηκε ένα μέντιουμ και κάλεσε πνεύματα στο σκοτεινό θέατρο. Αποκαλύφτηκε όμως όταν ο Alexander φώναξε να ανάψουν τα φώτα και και εξέθεσε τα πνεύματα ως ανθρώπους με μαριονέτες -ότι δηλαδή έκαναν οι πνευματιστές της εποχής.
Καθώς μεγάλωνε η δημοτικότητά τους, το ζευγάρι γινόταν όλο και πιο καινοτόμο. Ένα βράδυ στην Βοστώνη, σε μια παράσταση παρουσίασαν το κόλπο "Cremation" (αποτέφρσωη). Η σκηνή στήθηκε έτσι ώστε να μοιάζει με μια κατακόμβη. Υπήρχε ένας σωρός από βράχους και στην κορυφή του υπήρχε ένας σταυρός. Άντρες με δαδιά έσυραν την Adelaide στη σκηνή, η οποία ούρλιαζε για έλεος, και την έβαλαν σε ένα φέρετρο, το οποίο κάλυψαν με ένα σεντόνι βουτηγμένο σε αλκοόλ. Ο Alexander, ψυχρά, πήρε ένα δαδί και έβαλε φωτιά στο ύφασμα. Φλόγες κατάπιαν το κορμί της Adelaide. Όταν παρέμεινε μόνο σκελετός, ο Alexander κατέρρευσε σε ένα κοντινό παγκάκι, όπου τον βασάνιζαν φαντάσματα και δαίμονες της Adelaide, που τελικά έσυρε τον ένοχο μάγο στο θάνατό του.

Χρησιμοποιώντας μουσική, φώτα, κοστούμια και έντονη αίσθηση του δράματος, οι Herrmann διακρίθηκαν στο να μετατρέπουν τα θέατρα σε φαντασμαγορικούς κόσμους όπου μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε. Ο χορός ήταν ειδικότητα της Adelaide.
Με ένα συνεχώς αυξανόμενο ρεπερτόριο, οι Herrmann περιόδευσαν στις ΗΠΑ, το Μεξικό, τη Νότια Αμερική και την Ευρώπη. Στο Σικάγο, την Κυριακή του Πάσχα το 1887, ο Alexander έβγαλε από το καπέλο ενός εθελοντή ένα αυγό για κάθε άτομο στο κοινό. Το 1896 στις περιβόητες φυλακές Sing Sing της Νέας Υόρκης, έβγαλε κουνέλια από τα κολάρα των κρατουμένων. Όμως η υγεία του Alexander δεν πήγαινε καλά. Πίσω από το λαμπερό θέαμα, οι κρίσεις του ήταν όλο και πιο τακτικές. Όπως έγραψε η Adelaide, ένας γιατρός στο Σικάγο τον διέγνωσε με "το χειρότερο είδος καρδιακών προβλημάτων λόγω του καπνού, και αν δεν σταματούσε το υπερβολικό κάπνισμα, δε θα μπορούσε να ζήσει περισσότερο από δύο χρόνια". Τον πίεσε να κόψει τη συνήθειά του, αλλά "δεν το έκανε ή δεν μπορούσε να το κάνει".

Στις 14 Δεκεμβρίου του 1896, έφθασαν με το τρένο στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, όπου είχε προγραμματιστεί μια παράσταση στο State Industrial School. Χωρίς να θέλουν να απογοητεύσουν τις εκατοντάδες των αγοριών που είχαν συγκεντρωθεί ήδη, ο Alexander έκανε μερικά απλά κόλπα πριν κουραστεί και τα καλέσει στην απογευματινή παράσταση της Τετάρτης. Εκεί, είχε πολύ καλή διάθεση, γράφει η Adelaide. Η παράσταση εκείνης της νύχτας ήταν πολύ ζωντανή και ακολούθησε δείπνο με τοπικούς πολιτικούς. Σύμφωνα με την Adelaide, όταν ο κόσμος έφυγε, της είπε ήρεμα, "Πρέπει να απολαμβάνουμε αυτά τα πράγματα ενώ ζούμε, γιατί όταν πεθαίνουμε, θα μας ξεχάσουν σύντομα".

Το επόμενο πρωί, η Adelaide λουζόταν όταν άκουσε κάποιον να μπαίνει στο δωμάτιό της. Ήταν ο Alexander, χλωμός και ανίκανος να αναπνεύσει. Κατέρρευσε στο κρεβάτι της. Βλέποντάς τον έτσι, προσπάθησε να του δώσει λίγο ουίσκι με νερό, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να καταπιεί. Τον βοήθησε να πάει στο δωμάτιό του. Μετά από μια τελευταία προσπάθεια να πιει λίγο νερό, τα χέρια του έπεσαν στα πλάγια του και τα βλέμμα του καρφώθηκε.
"Τότε ήξερα ότι έφυγε", έγραψε. "Έκλεισα τα μάτια του και τον έβαλα σε φυσική θέση. Αυτό ήταν το τέλος".

Η κηδεία του Alexander Herrmann, στις 20 Δεκεμβρίου, στο Masonic Hall στην 23rd Street του Μανχάταν, είχε τόσο κόσμο που είχαν μπλοκάρει οι δρόμοι. Μετά από την κηδεία, η Adelaide ήταν μόνη, με την παράσταση και τα χρέη. Όπως ανέφερε η Chicago Tribune στις 22 Δεκεμβρίου, πήγε στο δικαστήριο της κομητείας Κουίνς και "δήλωσε ότι η περιουσία που άφησε ο μάγος δεν αξίζει περισσότερα από 2.000 δολάρια", και ότι "τα χρέη του νεκρού υπερέβαιναν κατά πολύ την ακίνητη περιουσία που άφησε".
Μέσα στο πένθος της, 16 άτομα, μια παράσταση και κάμποσα ζώα περίμεναν να αποφασίσει τη μοίρα τους.
"Έλαβα μια άμεση προσφορά [να πουλήσω την παράσταση]. Αλλά αν το δεχόμουν ήταν σαν να πετούσα για ό,τι είχαμε δουλέψει τόσο καιρό", έγραφε.

Για να κρατήσει το όνομα Herrmann ζωντανό, τηλεγράφησε στον ανιψιό του Alexander, τον Leon, τον οποίο ο Alexander έβλεπε για διάδοχό του. Με την λιτή φιγούρα του και με την ομοιότητά τους, ήταν ο τέλειος σωσίας του θείου του, αλλά δεν είχε την εμπειρία και τη φινέτσα του. Στις 28 Ιανουαρίου του 1897, μόλις λίγο μετά από ένα μήνα από την κηδεία του Alexander, ο Leon έκανε το επίσημο ντεμπούτο του στο Metropolitan Opera House της Νέας Υόρκης. Ήταν ο πρωταγωνιστής, αλλά την παράσταση διεύθυνε η Adelaide και ήξερε ότι ήθελαν κάτι παραπάνω. Αποφάσισε να κάνει ένα από τα πιο επικίνδυνα κόλπα στη μαγεία: το Bullet Catch.

Αφίσα για τον Leon - πηγή

Εκείνη τη νύχτα το 1897, όταν ολοκλήρωσε τον ρόλο της ως βοηθός του Leon, η Adelaide επέστρεψε στη σκηνή ντυμένη με παντελόνι και λευκή μπλούζα, τη στολή ενός μάγου, όχι του βοηθού.
"Άρχισα να αισθάνομαι ότι θα λιποθυμήσω. Τα συναισθήματά μου ήταν σχεδόν πολλά για μένα", έγραψε.
Δεν υπήρχε χρόνος για αναπόληση. Είχε ραντεβού με μια ομάδα που θα πυροβολούσε. Μερικοί τυφεκιοφόροι ήταν ήδη στη σκηνή, καθώς η Adelaide ζήτησε από το πλήθος να επιθεωρήσει τις σφαίρες τους, κάθε μια από τις οποίες είχε ένα ειδικό σημάδι. Τα όπλα γέμισαν και στόχευσαν την Adelaide. Το κοινό κράτησε την ανάσα του. Τα όπλα έβαλλαν. Ο καπνός καθάρισε και η Adelaide ήταν εκεί, όρθια. Οι σημαδεμένες σφαίρες, ακόμα ζεστές, ήταν στα χέρια της. Το πλήθος τινάχτηκε όρθιο και άρχισε να κραυγάζει.

Στα απομνημονεύματά της, η Adelaide αποκάλυψε το κόλπο. Σε έναν δίσκο που ήταν για το κόλπο αλλάχτηκαν οι σημαδεμένες σφαίρες με άσφαιρες. Οι πραγματικές σφαίρες κάηκαν στο παρασκήνιο και της δόθηκαν κρυφά. Ήταν ένα κόλπο που εύκολα θα μπορούσε να πάει στραβά. Ένας από τους πρώην συνεργάτες του Alexander, ο William Ellsworth Robinson, ο οποίος ερμήνευε ως Chung Ling Soo (ένας από τους πολλούς λευκούς μάγους με εξωτικό όνομα και ασιατική ταυτότητα), πέθανε το 1918 όταν μια κανονική σφαίρα μπερδεύτηκε τυχαία με τις άσφαιρες. Η θέα μιας γυναίκας να κάνει αυτό το επικίνδυνο κόλπο, έκανε την Adelaide διάσημη και εξασφάλισε ότι το όνομα Herrmann δε θα χανόταν σύντομα.
Το δίδυμο της Adelaide και του Leon ήταν βραχύβιο. Οι προσωπικότητές τους συγκρούονταν τόσο έντονα που, μετά από μόνο τρεις σεζόν, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Η Adelaide Herrmann, η ερμηνεύτρια που άλλαζε μορφές, που μπορούσε να χορεύει αλλά και να εκτοξεύετε από κανόνι, ξαναγεννήθηκε ως η σόλο Βασίλισσα της Μαγείας.

Η ψυχαγωγία, στα τέλη της δεκαετίας του 1890, άλλαζε, καθώς αναλάμβαναν τα βαριετέ, που επικεντρώνονταν στην κωμωδία και το θέαμα. Η Adelaide ήξερε τι θα γοήτευε τα πλήθη.
Η αγαπημένη της παράσταση ήταν το "Phantom Bride" (η Φανταστική Νύφη), στην οποία υπήρχε η απώλεια και ο γάμος. Μέσω του "υπνωτισμού", έκανε το σώμα της νύφης, ντυμένη στα λευκά, να ανεβαίνει σε μια φωτεινή σκηνή. Περνούσε μια στεφάνη πάνω από την αιωρούμενη νύφη, δείχνοντας ότι δεν υπήρχαν σχοινιά, και τραβούσε το λευκό ύφασμα. Η νύφη είχε χαθεί.
Όπως είναι φυσικό, η Adelaide χόρευε. Στην "Μάγισσα", σκόνταφτε στη σκηνή σαν γριά, προσπαθώντας να φτάσει μια πυρκαγιά που έκαιγε στο σκοτάδι. Όταν τελικά έφτανε, έπεφτε κατευθείαν στις φλόγες. Σε αντίθεση με την παράσταση "Αποτέφρωση", όταν επέστρεφε σαν φάντασμα, εμφανιζόταν αναγεννημένη και νέα.

Η Βασίλισσα της Μαγείας περιόδευσε για 25 χρόνια ως πρωταγωνίστρια. Καθώς μεγάλωνε, και δεν ήταν πλέον τόσο σπινθηροβόλα όσο στα νιάτα της, μάγευε με παραστάσεις που παρουσίαζε τα αγαπημένα της κατοικίδια. Η παράστασή της "Noah’s Ark" (Κιβωτός του Νώε) ήταν το καλύτερο βαριετέ της. Αρχικά, φαινόταν μια άδεια κιβωτός στην οποία άδειαζαν κουβάδες με νερό, από την καμινάδα της, για να δείξουν την πλημμύρα. Σύντομα, δύο γάτες, μια μαύρη και μια λευκή, ανέβαιναν από την καμινάδα, ενώ έβγαινε και μια ράμπα από την οποία παρέλαζαν πουλιά, λεοπαρδάλεις, λιοντάρια, τίγρεις, ζέβρες και ελέφαντες. Βέβαια, όλα αυτά τα ζώα ήταν σκυλιά με ανάλογα κοστούμια. Ένα σμήνος από λευκά περιστέρια πετούσε από τα παράθυρα και η βιβλική βάρκα άνοιγε για να αποκαλυφτεί μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά.
Αν και πλέον ήταν επιτυχής, εγκατέλειψε το αρχοντικό στο Whitestone και κρατούσε όλα τα εργαλεία της δουλειάς της και τα ζώα σε μια θεατρική αποθήκη στην West 46th Street στο Μανχάταν. Στις 7 Σεπτεμβρίου, ενώ έπαιρνε το πρωινό της, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα. Η αποθήκη είχε πάρει φωτιά.
Άρπαξε ένα ταξί και πήγε επιτόπου. Οι πυροσβέστες είχαν ρίξει τόσο πολύ νερό που ο δρόμος ήταν σαν ποτάμι. Είπαν στην Adelaide ότι όλα τα ζώα της είχαν χαθεί. Και τότε άκουσε κάποιον να φωνάζει, "Κοιτάξτε!", δείχνοντας σε ένα παράθυρο στον τέταρτο όροφο. Εκεί βρισκόταν ένα μικρό άσπρο γούνινο πλάσμα, η γάτα της, η Magic. Όταν την φώναξε, η γάτα κατέβηκε στον πλυμμηρισμένο δρόμο ασφαλής.
Ένας από τους πυροσβέστες μάζεψε την Magic από το νερό, και η Adelaide την πήρε στην αγκαλιά της. Αργότερα, σε μια έρευνα στα συντρίμμια, βρέθηκαν ζωντανά ένα λευκό κανίς, η Mamie, και ένα φοξ τεριέ, η Nellie. Εκτός από αυτά τα τρία, η Adelaide δήλωσε ότι πάνω από 60 από τα ζώα της είχαν χαθεί.

Οι New York Times ανέφεραν ότι αιτία της πυρκαγιάς ήταν μια έκρηξη, πιθανώς από λαθρέμπορους. Η λύπη της Adelaide ήταν απερίγραπτη. Ιδιαίτερα για την απώλεια αυτού που αποκάλεσε "το καλύτερο ταλέντο ανάμεσα στα ζώα", καθώς και έναν συνάδελφό της, τον Thomas Collins, ο οποίος βρέθηκε "στην αγκαλιά του διάσημου καγκουρό του". Μαζί είχαν χαθεί 200 κιβώτια κοστουμιών, εργαλείων και 50 χρόνια ζωής της με τον Alexander.

Ακόμα και στα 73 της, δεν είχε τελειώσει.
Σύντομα ανέκαμψε, με μια παράσταση με τίτλο "Magic, Grace and Music" (Μαγεία, Χάρη και Μουσική). Αποσύρθηκε το 1928, με ελάχιστα στην κατοχή, αλλά με μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις.


 

Στις 19 Φεβρουαρίου του 1932, η Adelaide Herrmann πέθανε από πνευμονία. Στο κοιμητήριο Woodlawn στο Μπρονξ, ένα μεγαλοπρεπές μνημείο από γρανίτη σηματοδοτεί τον τάφο των Herrmann. Ο Alexander και η Adelaide έχουν μια ταφόπλακα ο καθένας με τα ονόματά τους. Στον δικό του γράφει "Χέρμαν ο Μέγας". Στον δικό της απλά "Σύζυγος".

πηγή

Για τρεις δεκαετίες μετά το θάνατο του Alexander, η Adelaide δεν ήταν απλώς μια πρωτοπόρος γυναίκα στη μαγεία. Ήταν μια μεγάλη καλλιτέχνις που προσαρμόστηκε στο μεταβαλλόμενο κοινό και ξεπέρασε την απώλεια. Έδινε παραστάσεις μέχρι τα 74 της.

από: narratively

Από το 3otiko