μόνος μου...δεν ξέρω γιατί αλλά και δεν καταλαβαίνω αν τελικά αυτό με ευχαριστεί .
Πάω πάντα στις παλαιότερες ...
Μα πόσες έχω από την αυλή των θαυμάτων....με τις κυρίες της αυλής να με κρατάνε αγκαλιά....με τα άλλα παιδιά ....με τα Κυριακάτικα ρούχα....με χαμόγελα όλες....απαραίτητη προϋπόθεση.
Όλοι και όλες χαμογελούσαν αν και είχαν
τόσους λόγους να μην το κάνουν.
Για να θυμηθώ ....
Εδώ είμαι στα σκαλάκια έξω στην αυλόπορτα με την διπλανή γειτόνισα
και το κοριτσάκι της...φοράει κορδελάκι στα μαλλιά.
Πού να είναι σήμερα;
Θα έχουμε ανταμώσει στον δρόμο και θα προσπέρασε ο ένας τον άλλον.
Στο βάθος της άλλης φωτογραφίας πίσω από τους μικρούς ήρωες
της αλάνας μια γιαγιά κάθεται.
Ναι ήταν η μητέρα της σπιτονοικοκυράς....κοντά της τα βράδυα δίπλα στην ξυλόσομπα ακούγαμε τις ιστορίες της.
Άλλη τώρα....εδώ είμαστε...είμαστε...ναι σε μικρή τάξη του Γυμνασίου....
Όχι δεν είναι όλοι παρόντες σήμερα....να ένας μετέπειτα επώνυμος στον χώρο
του θεάματος....από τότε μας το έλεγε και γελούσαμε....
"...θα πληρώνετε ρε εσείς εισιτήριο για να με δείτε κάποτε...."
Έπεσε μέσα ....και πλήρωσα και πληρώνω....με στενοχώρησε όμως όταν πήγα
στο καμαρίνι να του θυμήσω...."....α ναι...πάνε χρόνια τώρα...."...δεν πειράζει
όμως εξακολουθώ να είμαι υπερήφανος γι αυτόν...το αξίζει...
Ο άλλος ...έφυγε νέος....καρδιά είπαν....ο πατέρας του είχε το καρβουνιάρικο στην γειτονιά...και κρασί και πάγο το καλοκαίρι.
Αυτός με το χαμόγελο....βέβαια...από τότε με τα πολιτικά....μαχητικός....
τον βλέπω σήμερα στην τηλεόραση να υπερασπίζεται με πάθος τις απόψεις του....
Αν δεν υπήρχαν και οι φωτογραφίες....
Από το Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου