Στις 21 Μαΐου 1067 μ.Χ. "εφυγε" από την ζωή ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Ι Δούκας, αφήνοντας ως διάδοχο, τον ανήλικο γιό του Μιχαήλ και την όμορφη-νεαρή σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα.
Η Ευδοκία ασκούσε την αντιβασιλεία στην θέση του
ανήλικου γιού της.
Όμως η Αυγούστα αισθανόταν πλέον ανασφαλής, για να κυβερνήσει την παγκόσμια αυτοκρατορία, της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από βαρβαρικές Τουρκικές επιδρομές. Παράλληλα ήταν περικυκλωμένη από μία ομάδα δολοπλόκων αλλοδαπών πολιτικών.Στο πρόσωπο του ανδρείου Ρωμανού Διογένη, η Ευδοκiα βρήκε έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος ανέλαβε με σθένος τα διοικητικά, στρατιωτικά καθήκοντα*. Ο Αυτοκρατορικός στρατός λάτρευε τον Ρωμανό, διότι πολεμούσε γενναία στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης-πολέμου.
Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι σε μια μάχη περικυκλώθηκε από δεκάδες στρατιώτες του εχθρού. Εκείνη την χρονική στιγμή έσπευσε σε βοήθεια ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος, ο οποίος έσωσε την ζωή του Ρωμανού , καθώς ήταν σοβαρά τραυματισμένος.
Στους ώμους του μετέφερε τον Ρωμανό, ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος. Όλοι οι Έλληνες αυτοκράτορες-στρατηγοί και οι αξιωματικοί πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου σε κάθε μάχη και πόλεμο. Την πρωτοχρονιά του 1068 μ.Χ,, όταν ο Ρωμανός ο Δ Διογένης εστέφθη αυτοκράτωρ Ρωμαίων, σχεδλιαζε να απαλλάξει τα θέματα της Μ. Ασίας από τις επιδρομές των Σελτζούκων Τούρκων.
Ο βασιλιάς χωρίς να διαθέτει τα αξιόμαχα στρατεύματα των προηγούμενων στρατηγών-αυτοκρατόρων, επέτυχε σημαντικές νίκες. Το χειρότερο ήταν, ότι οι αλλοδαποί σημίτες πολιτικοί, σχεδίαζαν να τον εκθρονίσουν.
Ο νέος αυτοκράτορας αντιπαθούσε τον σάπιο πολιτικό κόσμο της Βασιλεύουσας ο οποίος σπαταλούσε άσκοπα τα χρήματα του κρατικού θησαυροφυλακίου, την iδια στιγμή που οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα σύνορα.
Αυτά τα χρήματα προέρχονταν από φόρους των φτωχών Ελλήνων υπηκόων, που έβλεπαν τα σπίτια τους να πυρπολούνται, ενώ παράλληλα τα παιδιά και οι γυναίκες τους οδηγούνταν αλυσοδεμένοι στα Τουρκικά σκλαβοπάζαρα. Ο Ρωμανός συνειδητοποιούσε άμεσα την κρισιμότητα της καταστάσεως εξαιτίας της Σελτζουκικής απειλής.
Εργαζόταν σκληρά για την πολιτική-στρατιωτική εξυγίανση του κράτους και δεν είχε καμία πρόθεση να μετατραπεί σε συνεργό τής παρακμής, που προκαλούσε η πολιτική αριστοκρατία.
Μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄, μια σειρά εννέα αυτοκρατόρων, είχε κατορθώσει μέσα σε 42 χρόνια να διαλύσει την αυτοκρατορία.
Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας, μαζί με τους εξωτερικούς, εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς εχθρούς.
Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι, της πολιτικής "αριστοκρατίας" της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν, ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαική αυτοκρατορία. Ήθελαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι, να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί. μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι, στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι Ήρωες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες.
Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνον
που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες ήταν να
καταστρέψουν ολοσχερώς το Ελληνικό έθνος, μαζί με την αυτοκρατορία του. Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία. Παράλληλα οι πολιτικοί αριστοκράτες, εδραίωσαν δια παντός την εξουσία τους. Έκτοτε δεν επέτυχε να τους εκτοπίσει η Ελληνική στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, καθώς η παγκόσμια Ελληνική- Ρωμαική αυτοκρατορία, με βάσεις τον Πλάτωνα, τον Χριστό και την ηθική ζωή, διαλύθηκε ολοσχερώς μέσα σε 42 χρόνια. Αριθμός ρεκόρ.
Αναλογιστείτε ότι 42 χρόνια πρίν από τον θάνατο του Βασίλειου του Β., η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παραράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική "αριστοκρατία", είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.
Έφτασαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης, βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό.
Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές.
Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαικού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς.
Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη, και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία την Μακρεμβολλίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλεύρες,
Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατωτικοί, παντρευόταν, μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαικού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία.
Η οριστική επισφράγιση, της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαικού κράτους.
Εκείνη την εποχή ο μόνος που τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της γενικής παραλυσίας και εναντιώθηκε στους ριψάσπιδες πολιτικούς ήταν ο Ρωμανός. Ο αγώνας του ήταν αιματηρός, Ηρωικός και μοναχικός.
Για τον αυτοκράτορα Ρωμανό Διογένη η σωτηρία της αυτοκρατορίας και τής Ορθοδοξίας ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Ο Ρωμανός είχε αυξημένη την αίσθηση της προσωπικής του αξίας, όπως και όλοι οι Έλληνες στρατιωτικοί. Hταν γενναίος στρατηγός και ικανός ηγέτης. Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαικής αυτοκρατορίας υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν.
Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δέν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν.
Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν.
Όποιος δεν πολεμούσε εκείνους τους αιώνες με το σπαθί στο χέρι δεν τον θεωρούσαν Έλληνα και άνδρα αλλά γυναίκα. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ατίμωση και προσβολή για έναν γνήσιο Έλληνα άνδρα από το να τον διώξουν από τον Ελληνικό-Ρωμαικό στρατό για οποιαδήποτε αιτία. Αμέσως έχανε την κοινωνική του θέση και υπόσταση. Ο Ιωάννης Κουρκουάς-Τζιμισκής συναίνεσε στην δολοφονία του Αγίου Νικηφόρου Φωκά, ο οποίος ήταν και θείος του διότι όχι μόνον του αφαίρεσε όλα τα στρατιωτικά του αξιώματα, αλλά τον έκανε απλό πολίτη και τον έθεσε σε κατ οίκον περιορισμό.
Δεν του επέτρεψε ο Άγιος Νικηφόρος να πολεμά ούτε ως απλός στρατιώτης. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να μήν πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαική αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό καθώς και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.
Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.
Τι σήμαινε εκείνους τους αιώνες να πολεμά κάποιος γενναία σε καθημερινή βάση μας το έδειξε η μεγαλύτερη Ελληνίδα Χριστιανή Φιλόσοφος.
Ενδεικτική είναι η ενέργεια της μεγαλύτερης Ελληνίδας φιλοσόφου μαζί με την Υπατία, της Πριγκίπισσας Άννας, η οποία μεσολάβησε στον πατέρα της, τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, να μην τιμωρήσει τον αξιωματικό Αρμενικής καταγωγής τον Αλέξιο Μουσελέ, διότι ηταν γεναίος στα πεδία των μαχών.
Ο Ρωμανός ως αυτκράτορας, είχε ως στόχο, ένα δίκαιο, φορολογικό σύστημα, με σκοπό την ενίσχυση του στρατού, που έφτασε να βασίζεται σε ξένους μισθοφόρους, λόγω της παραμέλησης των εθνικών στρατιωτικών δυνάμεων, και παράλληλα, επιθυμούσε,την κατάργηση των δουλοπάροικων.
O Έλληνας Βασιλέας, δημιούργησε στο μέτρο του εφικτού, ένα αξιόμαχο στράτευμα/ Αρχικά χωρίς να πετύχει κάποια αποφασιστική νίκη, μέχρι εκείνη την στιγμή κατάφερε να αναχαιτίσει την ορμή των Σελτζούκων. Ενδεικτικό της καταστάσεως, ήταν ότι οι Σελτζούκοι είχαν φτάσει μέχρι την Καισάρεια, όπου μεταξύ άλλων, είχαν αφαιρέσει τα Άγια δισκοπότηρα και τις πόρτες, από τον ναό του Αγίου Βασιλείου. !!!
Στις μάχες που ακολούθησαν ηγείτο ο ίδιος και οι εχθροί τρέπονταν σε φυγή, ενώ η ανακατάληψη των πόλεων της Ιεραπόλεως και του Αρτάχ έφεραν κάποια ανακούφιση στους κατοίκους της Κιλικίας και της Αντιοχείας. Ο σουλτάνος εκμεταλλευόμενος τις καταστάσεις, δεν άφησε χρονικά περιθώρια για ανάπαυλα στο Ρωμανό.
Τον Δεκέμβριο του 1070, ο Άλπ Αρσλάν. κατέλαβε τις πόλεις Μάντζικερτ και Άρτσε της Αρμενίας.
Επόμενος στόχος του Αρσλάν ήταν η Έδεσσα, αλλά ο Βασιλέας είχε ήδη αποφασίσει να κτυπήσει τον εχθρό στα εδάφη του αντί να τον καταδιώκει σε Ρωμαικό έδαφος. Στις αρχές Μαΐου 1071, έφθασε στην Καισάρεια όπου κάλεσε πολεμικό συμβούλιο.
Τον Ιούνιο του 1071, ξεκινούν οι Έλληνες. από τήν Θεοδοσιούπολη με προορισμό το Μαντζικέρτ και το Χλιάτ. Ο Ρωμανός, όταν έφτασε μπροστά από την πόλη του Μαντζικέρτ, στις 15 Αυγούστου, χώρισε την στρατιά του και απέστειλε ως εμπροσθοφυλακή τον αλλοδαπό Σημιτικής καταγωγής, Ιωσηφ Τραχωνειάτη για να πολιορκήσει και να καταλάβει το Χλιάτ. Οι δύο πόλεις ήταν τόσο κοντά μεταξύ καi ο Τραχωνειάτης είχε εντολή να να επιστρέψει με την εμφάνιση του Αλπ Αρσλάν. Η φρουρά του Χλιάτ, έντρομη απέστειλε αγγελιοφόρους στο στρατόπεδο του Αρσλάν στην Ιεράπολη για να του αναγγείλουν το τρομερό νέο.
Ο Σουλτάνος αιφνιδιάστηκε από την έξοχη στρατηγική κίνηση του Ρωμανού και κατάλαβε ότι αν έχανε τα Αρμενικά εδάφη, την στιγμή πού αυτός ήταν στην Συρία, θα διαλυόταν τελείως η δύναμή του, το κύρος του και το κράτος του δεν θα είχε μέλλον.
Στις 20 Αυγούστου με ξαφνική έφοδο, ο Ρωμανός κατέλαβε το Μαντζικέρτ ενώ την ίδια ώρα ο Τραχωνειάτης, προδοτικά εγκατέλειπε τον άτυχο αυτοκράτορα, ο οποίος αγνοούσε την προδοσία του.
Η αριστοκρατία της πρωτεύουσας έκανε καλά την δουλειά της, έχοντας πλέον ως μοναδικό σκοπό της, την εξόντωση όχι των εισβολέων Σελτζούκων αλλά εκείνου τού Έλληνα πού προσπαθούσε να σώσει την πατρίδα του. Στις 21 Αυγούστου, ο ηγέτης των Ελλήνων, χωρίς να γνωρίζει ότι ο σουλτάνος είχε καλύψει την τεράστια απόσταση από την Ιεράπολη μέχρι το Χλιάτ, απέστειλε μοίρα ιππικού για ανίχνευση, υπό τις οδηγίες του Δούκα του Δυρραχίου Νικηφόρου Βρυέννιου.
Το επόμενο πρωί στiς 22 Αυγούστου 1071, ο Ρωμανός σύμφωνα με την πάγια τακτική του, όταν βρισκόταν περικυκλωμένος, εξαπέλυσε ξαφνική έξοδο και επίθεση κατά των Αγαρηνών. Εξερχόμενο το πεζικό σχημάτισε τετράγωνα, μέσα στα οποία είχαν τοποθετηθεί τοξότες, οι οποίοι ενώ τόξευαν τούς ιππείς του εχθρού, οι ίδιοι προστατεύονταν από τις ασπίδες και τις αιχμές των δοράτων.
Αυγούστους 1071 μ.Χ.
Ο Ρωμανός αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο παρατάσοντας την στρατιά του, στο Μαντζικέρτ, βορείως της λίμνης Βαν.
Σύμφωνα με την πάγια Ελληνική-Ρωμαική τακτική, ο στρατός χωρίστηκε σε δύο παράλληλες γραμμές, πού απείχαν η μία από την άλλη μερικές εκατοντάδες μέτρα.
Η πρώτη γραμμή αποτελούσε την εμπροσθοφυλακή και το κέντρο της κατείχε ο ίδιος ο Ρωμανός, με 15.000 στρατεύματα. Από αυτούς 5.000 ήταν η περίφημη αυτοκρατορική φρουρά πού αποτελείτο από 3.000 κατάφρακτους ιππότες και 2.000 ιππείς, 4.000 ήταν οι Σκανδιναβοί, πιο γνωστοί ως Βαράγγοι και οι υπόλοιποι 6.000 ήταν οι πιστοί στον βασιλιά Καππαδόκες. Η αριστερή πτέρυγα περιελάμβανε Μακεδόνες, Θράκες, Θεσσαλούς και Σλάβους, ενώ η δεξιά πτέρυγα είχε, Αρμένιους και Ίβηρες. Η οπισθοφυλακή της δεύτερης γραμμής είχε τις εφεδρείες και περιελάμβανε Γερμανούς μισθοφόρους, Χαζάρους, Τούρκους, Γότθους από την Κριμαία, Αλανούς του Καυκάσου, Σύρους, Κουμάνους, Πατζινάκες και μεγάλο μέρος της αριστοκρατίας της πρωτευούσης, η οποία "πολεμούσε" για πρώτη φορα, στα παγκόσμια χρονικά. από την φυσική της θέση.
Την θέση των άνανδρων, δειλών, όπως όλοι, αυτοί που κάθονται στο πίσω μέρος κάθε στρατεύματος. Διοικητής της δεξιάς πτέρυγας ήταν ο Θεόδωρος Αλυάτης, στην αριστερή πτέρυγα ο Νικηφόρος Βρυέννιος και στην οπισθοφυλακή ο Ανδρόνικος Δούκας, γιός του Ιωάννη Δούκα εκπροσώπου του Πολιτικού κόμματος και της αριστοκρατίας της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Αυτοκράτορας όπως πάντα, πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, εκθέτοντας τον εαυτό του, σε θανάσιμους κινδυνούς, ενώ ο Άλπ Αρσλάν είχε εγκατασταθεί στην κορυφή ενός λόφου και από εκεί κατηύθυνε την μάχη. Όλους έκεινους τους αίωνες, το ίδιο έκαναν όλοι οι αρχηγοί των λαών που πιστεύουν, στον εωσφόρο. Πήγαναν σε κάθε άχη-πόλεμο στα υψώματα, και έδιναν διαταγές.
Ενώ έχει φτάσει η ώρα τής μάχης οι Έλληνες βλέπουν έκπληκτοι να καταφθάνει αιφνιδίως στις γραμμές τους, πρεσβεία εκ μέρους του σουλτάνου με προτάσεις για ειρήνη. Ακολούθησε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο επικράτησαν δύο αντίθετες απόψεις.
O Ρωμανός βρέθηκε στο τρομερό δίλημμα, να δεχτεί έναν ειρηνικό συμβιβασμό με τον Σουλτάνο ή να ξεκινήσει την πολεμική σύρραξη. Κατά την ώρα των διαπραγματεύσεων και μέχρι να αποφασίσουν, κάποιοι θερμόαιμοι Έλληνες, ξεκίνησαν τις εχθροπραξίες
Τότε ο τρομερός πολεμιστής Ρωμανός, αντί απάντησης, φόρεσε μία απλή στρατιωτική πανοπλία γύμνωσε το ξίφος του, και κάλπασε εναντίον των Σαρακηνών.
Το μεσημέρι η αυτοκρατορική στρατιά εφορμούσε κατά του αντιπάλου. Η μάχη πού ακολούθησε ήταν σκληρή, και το απόγεμα, παρατηρήθηκε αθρόα διαρροή από μισθοφόρους Σαρακηνούς, στην Τουρκική πλευρά.
Εν τούτοις ο Έλληνας Ρωμανός προελαύνει ακάθεκτος στην καρδιά του εχθρικού στρατεύματος, σκορπίζοντας τον θάνατο στους εχθρούς πού υποχωρούσαν πανικόβλητοι.
Για να μην παρασυρθεί όμως σε παγίδα, ο Έλληνας Αυτοκράτορας, σταμάτησε την καταδίωξη και η εμπροσθοφυλακή με άψογο τρόπο, άρχισε να επιστρέφει προς τα μετόπισθεν. Όμως η οπισθοφυλακή πού είχε μείνει αρκετά πίσω από τούς προελαύνοντες, δεν γνώριζε για ποιό λόγο επέστρεφαν τα στρατεύματα.
Τότε συνέβη ίσως η χειρότερη προδοσία στα χρόνια του Ελληνισμού.
Ο Ανδρόνικος Δούκας και η εχθρική προς τον Ρωμανό εβραική πολιτική αριστοκρατία, άρχισαν να διαδίδουν με ταχύτητα ότι η εμπροσθοφυλακή οπισθοχωρούσε.
Στρέφοντας τα νώτα τους ενημέρωναν τους υπόλοιπους, για την δήθεν υποχώρηση. Άρχιζαν να καλπάζουν προς το στρατόπεδο, σκορπώντας τον πανικό σε ολόκληρη την οπισθοφυλακή και τις εφεδρείες.
Ο Αλπ Αρσλάν από το παρατηρητήριο του, έκπληκτος είδε την Ελληνική στρατιά να διαλύεται, να χάνει την συνοχή της, και η επέλαση να μετατρέπεται σε άτακτη φυγή, ενώ ο αυτοκράτορας με τα στρατεύματά του να απομονώνεται από το κυρίως στράτευμα. Επακολούθησε άνιση μάχη η οποία κατέληξε σε γενική σφαγή των πιό γενναίων και πιστών στρατιωτών του Ρωμανού, των Καππαδοκών και των Αρμενίων.
Ο βασιλιάς χτυπημένος από βέλος συνέχισε να μάχεται με την ίδια μανία μέχρι πού έπεσε. Την άλλη μέρα οι νικητές ανέσυραν τον τραυματισμένο Αυτοκράτορα και τον έφεραν ενώπιον του Σουλτάνου.
Ο Άλπ Αρσλάν φέρθηκε με άψογο τρόπο στον Ρωμανό, τον περιποιήθηκε με ευγένεια και χωρίς υπεροψία και συζήτησαν επανειλημμένα για την μάχη.
Ενώ τα δεδομένα μετά την μάχη, ήταν θετικά, για το Ελληνικό-Ρωμαικό κράτος, καθώς ο αυτοκράτορας, επέτυχε ευνοϊκούς όρους, και επέστρεφε ελεύθερος στην Κωνσταντινούπολη παρά την προδοσiα, η σύγκλητος και οί Πολιτικoί συνέχιζαν τις πλεκτάνες !!!
Έπρεπε να ολοκληρώσουν τα εγκληματικά τους σχέδια, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αν ο Ρωμανός έφευγε από την μέση οι Τούρκοι δεν θα δεσμεύονταν από συνθήκες και θα επαναλάμβαναν τις επιδρομές τους προς τα ανατολικά θέματα.
Με εισήγηση του υποχθόνιου, σιχαμερού προδότη Ψελλού, αποκηρύχτηκε ο Ρωμανός και σε συνεργασία με τον Καίσαρα Ιωάννη Δούκα και τούς γιούς του Ανδρόνικο και Κωνσταντίνο, αναγόρευσαν τον γιό της Ευδοκίας Μιχαήλ Ζ’ Δούκα, ως αυτοκράτορα, ενώ την ίδια την εξανάγκασαν να ασπαστεί το μοναχικό σχήμα.
Αμέσως τότε απέστειλαν διάταγμα προς όλες τις ανατολικές επαρχίες με το οποίο τις καλούσαν να συλλάβουν τον Ρωμανό, ενώ συγκρότησαν μία άνευ προηγουμένου, να στρατιωτική δύναμη προκειμένου να τον αντιμετωπίσουν. Ουδέποτε είχαν δείξει παρόμοιο, ζήλο όταν επρόκειτο να αντιμετωπίσουν τούς ξένους εισβολείς. Η συνέχεια έμελλε να είναι οδυνηρή για τον Ήρωα Ρωμανό. Η μοίρα τον καταδίωκε αλύπητα.
Ο Ρωμανός παραδόθηκε στους διώκτες του, και παρά την αρχική συμφωνία πού είχε γίνει για την σωματική του ακεραιότητα, τον τύφλωσαν, τον μετέφεραν στη νήσο Πρώτη της Προποντίδος, όπου και πέθανε τον Αύγουστο του 1072, μέσα σε αφόρητους πόνους πού είχαν προκαλέσει οι πληγές του.
Η έκφυλη άρχουσα τάξη, της αλλοδαπής πολιτικής αριστοκρατίας και των πλουσίων αλλοδαπών, άνοιξε τις πύλες προς τούς Τούρκους πού έμελλε να κυριαρχήσουν, δια παντός, στην Μικρά Ασία, να την ερημώσουν και να σβήσουν όλα τα σημάδια προηγούμενων πολιτισμών πού είχαν φωτίσει με τα φώτα τους ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η καρδιά της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας και των επιστημών.
Η πνευματική επανάσταση των προγόνων μας, ενάντια στην τυραννία, του ξενόφερτου Δωδεκαθέου, ξεκίνησε
στην αρχαία Ιωνία, εξαιτίας του ευνοϊκού πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που επικρατούσε εκεί τον 6ο π.Χ. αιώνα.
Μακριά από τα Φοινικικά-σκοταδιστικά ιερατεία της μητροπολιτικής Ελλάδος και τον φανατισμό των μαζών, επέτυχαν οι Ίωνες φιλόσοφοι να ξεφύγουν από τα δεσμά του δωδεκαθέου και να σκεφτούν ελεύθερα, με οδηγό την λογική, την μελέτη και την εξερεύνηση. Η γενέτειρα του Ηράκλειτου, του Αναξαγόρα. του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη, του Θαλή, του Ηροδότου, Του Ηράκλειου, του Αγίου Νικηφόρου του Β Φωκά, του Ρωμανού Διογένη, και των τριών Ιεράρχών, έμελλε να χάθει για πάντα.
Κλείνοντας να αναφέρω, ότι συνυπεύθυνος για την Εθνική προδοσία ήταν και ο Μιχαήλ Ψελλός, ο αποκαλούμενος και ως "Ύπατος των φιλοσόφων".
Ο Ψελλός ήταν ένας ευφυέστατος άνθρωπος. Είχε μελετήσει πολύ την αρχαία Ελληνική γραμματεία, και γνώριζε καλά, τις ανθρώπινες ικανότητες και αδυναμίες. Με συμμάχους του, την κολακεία και την ραδιουργία, είχε ξεκινήσει από αυλοκόλακας για να εξελιχθεί σε έναν αισχίστου είδους χειραγωγό, από αλλοδαπούς προδότες της αυτοκρατορικής εξουσίας.
Γνώριζε καλά τους ανθρώπους σαν τον Βασιλιά Ρωμανό, οι οποίοι κέρδιζαν με το αίμα τους, και με θανάσιμους κινδύνους
, τα αξιώματα και τις δόξες, καθώς όλους εκείνους τους αιώνες, οι Έλληνες, στρατωτικοί αριστοκράτες, της Μικρας Ασίας, υπήρξαν οι σωτήρες της Αυτοκρατορίας και του Χριστιανισμού,
Όμως σύμφωνα με τον Ψελλό, και την Εβραική πολιτική αριστοκρατία, αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα, οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν "άσκοπους" πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιοματούχων, οι Τούρκοι αποτελούσαν, εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. Μόνον οι στρατιωτικοί, μέσα στα "άρρωστα-πατρωτικά" μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των ατνιπάλων, και την "αρχομανία" τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαική αυτοκρατορία..
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι
Γράφει ο Άγγελος Ευάγγελος Γιαννόπουλος
Από το ksipnistere
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου