Τι έτρωγε, λέει, ο Λούκουλος στο τραπέζι του;

Όταν μια φορά επρόκειτο να καθίσει να φάει μόνος του και γι᾽ αυτό του έστρωσαν τραπέζι και του ετοίμασαν ένα δείπνο μέτριο, αγανάκτησε και φώναξε τον υπηρέτη. Εκείνος του αποκρίθηκε πως νόμισε ότι δεν χρειαζόταν πολυτέλεια στο τραπέζι αφού δεν είχε κανένα προσκεκλημένο. Ο Λούκουλος τότε του είπε: --Τι λες; Δεν ξέρεις ότι σήμερα στου Λούκουλου τρώει ο Λούκουλος;

ΕΙΝΑΙ αλήθεια, ότι ο Λεύκιος Λεκίνος (117-58/56 π.Χ..) ήταν ένας Ρωμαίος στρατηγός που πολέμησε τον Μιθριδάτη Ευπάτορα του Πόντου από το 74 έως το 66. Από τον εξαιρετικά πλούσιο τρόπο ζωής του όταν γύρισε στη Ρώμη και από τα πολυτελή γεύματά του, πηγάζει η λέξη λουκούλλειος.
Ο ίδιος, παρότι είχε μεγάλες ελπίδες, εγκατέλειψε και απαρνήθηκε την πολιτική. Μερικοί επαινούσαν αυτή την αλλαγή του, αλλά οι άνθρωποι του Κράσσου και του Πομπήιου τον κορόιδευαν και έλεγαν πως ρίχτηκε σε ηδονές και πολυτέλειες.
Ο Λούκουλλος είχε χτίσει πολυτελείς κατοικίες και τις άλλαζε σύμφωνα με τις εποχές. Όταν ο Πομπήιος πήγε να τον επισκεφτεί στην εξοχική κατοικία του, κατηγόρησε τον Λούκουλλο πως ενώ είχε φτιάξει την έπαυλή του άριστα για το καλοκαίρι, την έκανε ακατοίκητη για τον χειμώνα. Ο Λούκουλλος τότε γέλασε και είπε: «Σου φαίνομαι πως έχω λιγότερο μυαλό από τους γερανούς και τους πελαργούς, ώστε κατά τις εποχές του χρόνου να μην αλλάζω και τις κατοικίες μου;» (Πλουτάρχου, Λούκουλλος 39).
Τα καθημερινά δείπνα του Λούκουλλου ήταν αφάνταστης πολυτέλειας και με μεγάλη ποικιλία φαγητών. Ο Λούκουλλος όχι μόνον έμενε ευχαριστημένος αλλά επίσης καυχιόταν για τη ζωή που έκανε. Ενδιαφέροντα είναι και όσα αναφέρονται για τη συλλογή των βιβλίων που συγκέντρωνε. Οι βιβλιοθήκες του ήταν ανοιχτές για όλους καθώς και οι περίπατοι γύρω σε αυτές. Δεχόταν ανεμπόδιστα τους Έλληνες που σύχναζαν εκεί και πολλές φορές περνούσε κι ο ίδιος μαζί τους τον καιρό του.
Αγαπούσε τη φιλοσοφία και ήταν ευνοϊκά διατεθειμένος και εξοικειωμένος σε κάθε φιλοσοφική εκδήλωση. Στην Αγορά κατέβαινε μόνο για τους φίλους του και στη Σύγκλητο, αν ήταν ανάγκη για να ανατρέψει κάποια προσπάθεια ή φιλοδοξία του Πομπηίου.
Ο Πομπήιος, στηριζόμενος στη φιλία του Κράσσου και του Καίσαρα, έδιωξε από την Αγορά τους οπαδούς του Κάτωνα και του Λούκουλλου. Όλα αυτά απομάκρυναν τον Λούκουλλο ακόμη περισσότερο από την πολιτική και όταν ο Κικέρωνας εξορίστηκε από την πόλη και ο Κάτωνας εστάλη στην Κύπρο, παραιτήθηκε εντελώς.
Λίγο πριν από τον θάνατό του, το μυαλό του είχε εξασθενήσει. Ο Κορνήλιος Νέπως λέει πως ο Λούκουλλος θανατώθηκε με φάρμακα από κάποιον απελεύθερο Καλλισθένη και ότι τα φάρμακα του τα έδωσε ο Καλλισθένης για να αγαπηθεί περισσότερο απ' αυτόν, επειδή νόμισε πως έχουν τέτοια δύναμη.
Αυτά όμως κατάστρεψαν το λογικό του τόσο ώστε ενώ ζούσε ακόμη, την περιουσία του τη διαχειριζόταν ο αδελφός του. Όταν πέθανε, ο δήμος λυπήθηκε βαθιά και τον τίμησε πολύ, σαν να ήταν στην ακμή της στρατηγίας του. Ο Λούκουλλος έγραψε μια ιστορία του Μαρσικού πολέμου στην ελληνική γλώσσα.

Ερώτημα, λοιπόν: Τι έτρωγε ο Λούκουλος στο τραπέζι του;
Στ’ αλήθεια η ζωή του Λούκουλου μοιάζει με αρχαία κωμωδία γιατί στο πρώτο μέρος της μπορεί να βρει κανείς πολιτική δράση και εκστρατείες, στα γεράματα του όμως συμπόσια, γεύματα ακόμη και ξεφαντώματα και λαμπαδηφορίες και κάθε λογής απολαύσεις.
Γιατί σαν απολαύσεις λογαριάζω και τις πολυτελείς οικοδομές και τα πάρκα και τις ζωγραφιές και τα αγάλματα και την ασχολία του με όλα αυτά τα έργα τέχνης που τα συγκέντρωνε με μεγάλες δαπάνες, σπαταλώντας ασυλλόγιστα τα πλούτη που τόσο άφθονα μάζεψε από τις εκστρατείες του...
Μα προπαντός το καθημερινό φαγητό του Λούκουλου φανέρωνε το νεόπλουτο που εντυπωσίαζε τους ακαλλιέργητους ανθρώπους, όχι μόνο για τα βυσσινιά στρωσίδια του και τα λιθοκόλλητα ποτήρια και τους χορούς και τις ποικιλίες των φαγητών και για τα εξαιρετικής ποιότητας γλυκίσματά του.
Είναι νόστιμο εκείνο που λένε πως έγινε με τον Πομπήιο• κάποτε που ήταν άρρωστος και του όρισε ο γιατρός να φάει τσίχλα, οι υπηρέτες του είπαν ότι μέσ’ το καλοκαίρι είναι αδύνατον να βρεθεί αλλού τσίχλα, εκτός από τα ορνιθοτροφεία του Λούκουλου. Μα ο Πομπήιος δεν άφησε να πάρουν από κει λέγοντας στο γιατρό:
--Ώστε λοιπόν, αν ο Λούκουλος δεν ήταν καλοζωϊστής, θα πέθαινε ο Πομπήιος;

2. Και όταν μια φορά επρόκειτο να καθίσει να φάει μόνος του και γι᾽ αυτό του έστρωσαν τραπέζι και του ετοίμασαν ένα δείπνο μέτριο, αγανάκτησε και φώναξε τον υπηρέτη. Εκείνος του αποκρίθηκε πως νόμισε ότι δεν χρειαζόταν πολυτέλεια στο τραπέζι αφού δεν είχε κανένα προσκεκλημένο. Ο Λούκουλος τότε του είπε:
--Τι λες; Δεν ξέρεις ότι σήμερα στου Λούκουλου τρώει ο Λούκουλος;...
=========
Πλούταρχος
[Λούκουλος κεφ. 139 - 41 Αποσπάσματα].

Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ