Στην συνοικία των Θεών

Μετά την Μικρασιατική καταστροφή και οι πρόσφυγες μοιραζόντουσαν
σε συνοικίες της Αθήνας.
Όπου γής και πατρίς...έλεγε με πικρό χαμόγελο ο παππούς.
Και φυσικά πρόσφυγες και στην συνοικία των Θεών...στο ίδιο στύλ
πρόχειρα σπιτάκια με τσίγκο για σκεπή και πέτρες για τους αέρηδες.
Από πάνω ο Παρθενώνας τους
κοιτούσε με συμπάθεια να προσπαθούν
να στήσουν το σπιτικό τους.
Χωματόδρομοι...
Ποιός ήξερε για την αρχαία κληρονομιά που όπου έσκαβαν για να μπήξουν
κανένα πάσαλο...να βάλουν κανένα λουλούδι που θα τους έφιαχνε
την διάθεση...θα εύρισκαν και κάτι μαρμάρινο.
Το έβαζαν στην άκρη...δεν το πείραζαν.
Το ένα σπιτάκι κολλητά στο άλλο πολλές φορές με κοινή είσοδο
για αρκετά χρόνια μέχρι να σουλουπωθούν να γίνουν αυλές μάντρες
αλλά πάντα με συγκατοίκηση.
Είχαν συνηθίσει ο ένας τον άλλον ήταν περισσότερο από συγγενείς
και δεν άργησαν να ενσωματωθούν με τους γκάγκαρους όπως έλεγαν
τους Αθηναίους.
Είπαμε ότι στην αρχή οι Μικρασιάτες είχαν αρκετά προβλήματα
με την ενσωμάτωση.
Τα σουλουπωμένα σπίτια τα πρόλαβα σε μικρή ηλικία λόγω
επισκέψεων σε συγγενείς.
Πολλές οι επισκέψεις εκείνα τα χρόνια ....πήγαινες ερχόντουσαν
άνοιγες το σπίτι σου όπως έλεγαν και το φρόντιζαν όσο φτωχικό
να ήταν.
Έστρωναν τα σεμεδάκια στον μπουφέ στις εταζέρες έβαζαν ζουμπούλια
στο βάζο που ήταν στην ανθοστήλη και γαρύφαλα στο άλλο το μεγάλο
που ήταν πάνω στο τραπέζι το καλό με τα λιονταρίσια πόδια.
Έτσι πάνω κάτω και το σπιτικό των Μικρασιατών στην Πλάκα
που οι μικροί αγαπούσαμε λόγω του Παρθενώνα και των μεζέδων της θείας.
Χτυπούσαμε το ρόπτρο της μεταλλικής πόρτας της αυλής και οι μεγάλοι
θα έκοβαν ένα γιασεμί από την μάντρα και μερικά φυλαράκια
από τον βασιλικό στην γλάστρα.
Τα καλωσορίσματα και φυσικά οι μυρουδιές από την κουζίνα
έσπαγαν την μύτη.
Αυτή η θεία είχε ειδικότητα στα μπουρεκάκια.

Περνούσαμε από το χώλ όπου μια κουρτίνα χώριζε το εξ αδιαιρέτου

διπλανό και φυσικά θα έβγαιναν και αυτοί να μας καλωσορίσουν

αλλά και να καθίσουν μαζί μας το μεσημέρι στο τραπέζι φέρνοντας

το φαγητό τους.

" ...και πάνω από το κάστρο της, τον Παρθενώνα έχει για άστρο της

και το ξέρει η ανθρωπότης πως ο Θεός είναι Πλακιώτης

κι όταν σιγοψιχαλίζει ...ωχ ! τα βασιλικά ποτίζει..."

Από το pisostapalia