Τα εγκαταλείμματα

Μια βέρα χρυσή ή ασημένια ....ένα δαχτυλίδι ...ένα βραχιόλι όχι σημαντικής αξίας
αλλά αμύθητης συναισθηματικής για αυτόν που το είχε και έφυγε από την ζωή
φορώντας το ή έχοντάς το δίπλα του στα  προσωπικά του αντικείμενα.
Έφευγαν από την ζωή μοναχικοί άνθρωποι άλλοι που ξεχάστηκαν
από τις οικογένειές τους λόγω του προβλήματός τους και φυσικά γιατί
δεν θα είχαν και
πόρους οπότε θα ήταν βάρος γι αυτούς και μάλιστα
χωρίς κέρδος.
Έτσι έμειναν αυτά τα εγκαταλείμματα όπως τα έλεγαν και βρίσκονται σε κάποια
ιδρύματα .Πόσες ιστορίες να κρύβουν ;
Άσχημες ...καλές....
Συνήθιζαν τότε οι γυναίκες που έχαναν τους συζύγους τους να φορούν
και την δική τους βέρα.
Έτσι έβλεπες δύο και δεν ήταν δύσκολο να καταλάβεις τον λόγο....

Παλιά στα μικρά βιτρινάκια με ρόδες των σαράφηδων στην Σοφοκλέους
και στην Αθηνάς έβλεπες πολλές βέρες και δαχτυλίδια που κάποιοι
είχαν πουλήσει για ελάχιστα χρήματα λόγω ανάγκης.
Από εκεί θα αγοράζανε και νέα ζευγάρια σε χαμηλή τιμή....
Ο σαράφης θα τους έλεγε και πού θα πάνε για να σβήσουν τα παλιά ονόματα
και να γράψουν τα δικά τους αλλά και να τις φιάξουν στα μέτρα τους.
Στο χάρτινο κουτάκι με το χρωματισμό βαμβάκι στην συνέχεια
και ένα Σαββατόβραδο θα τις περνούσαν όπως έλεγαν τα αρραβωνιάσματα.
Καλεσμένη φυσικά η γειτονιά...με τα φαγητά της.

Τα δώρα θα πήγαιναν στον γάμο ....

Γνώριζαν τις ανάγκες και ο δοσάς έτριβε τα χέρια του...θα φούσκωναν

τα τεφτέρια αυτής της γειτονιάς.

Αλήθεια πόσο κοντά είναι οι χαρές και οι λύπες αλλά και η ζωή και ο θάνατος !

Από το pisostapalia