Πόσο πιο χαμηλά θα πέσεις ρε Πάνο;

Πόσο πιο χαμηλά θα πέσεις ρε Πάνο;
Αυτός ο κατήφορος που επέλεξες δεν έχει επιτέλους πάτο;
Αλήθεια, σε πόσους ακόμα θα αφιερώσω αυτό το στιχούργημα μου, που γράφτηκε σε ανύποπτο χρόνο;

ΔΕΙΛΟΣ ΚΙ ΑΣΠΟΝΔΥΛΟΣ
Ψάχνεις σημαίες ευκαιρίας, να πιαστείς,
μέσα σε όρια και ψεύτικες συμβάσεις.
Άβουλο θύμα, περιμένεις να υποστείς,
λοβοτομές και χειρουργείων επεμβάσεις.

Στων υποσχέσεων, δεσμώτης, τις κραυγές,
προσκυνητής, ξένων κι αλλότριων ονείρων.
Τυφλός να δεις της Άνοιξης , το λυκαυγές,
τα ξυλοκέρατα ορέγεσαι, των χοίρων.

Σε μιάν εξέδρα, παθιασμένος οπαδός,
των δολοφόνων οραμάτων και ελπίδων.
Μίζερη, πάντα και θλιμμένη επωδός,
στις νικηφόρες ιαχές, των Σταυρωτήδων.

Στυγνός προδότης, ιδεών κι ιδανικών,
δειλός κι ασπόνδυλος, της μάχης αποστάτης.
Σκυφτός πληρώνεις, τοκολύσια δανεικών,
μικρών κι ασήμαντων λαβάρων, παραστάτης
Φτωχός κομπάρσος, ξωφλημένος ουραγός,
εκτελεστής δεινός, του πάθους σου του πρώτου.
Αφού, δεν είχες τη μαγκιά, γιά οδηγός,
να’ χες, τουλάχιστον, το θάρρος του Ασώτου!