Σε περασμένες δεκαετίες, λοιπόν, στην Αθήνα συγκεκριμένα, πολλές φορές είχαν συμβεί παρόμοια μυστηριώδη περιστατικά, που είχαν δώσει αφορμή στον
Πρόεδρο της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, Άγγελο Τανάγρα, να επέμβει, όπως για παράδειγμα στην Καλλιθέα, στον Πειραιά και αλλού.
Εν τούτοις, παρ’ όλες τις απλές εξηγήσεις, που έδιναν οι ψυχοφυσιολόγοι, τα φαινόμενα αυτά, όποτε συνέβαιναν, ανησυχούσαν πάντοτε στον μέγιστο βαθμό τον κόσμο, όπως γινόταν, άλλωστε, και το 1933, με τα περίεργα φαινόμενα που διαδραματίζονταν στο σπίτι μιας μοναχής στην Αγία Βαρβάρα.
Το ταπεινό σπιτάκι, στο οποίο παρατηρήθηκαν τα ανορθόδοξα αυτά γεγονότα, βρισκόταν πολύ κοντά στο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, ήταν ισόγειο και αποτελούνταν από τρία δωμάτια συνολικά, τα οποία είχαν χτιστεί στη μέση του οικοπέδου, που περιστοιχιζόταν από μια μάντρα.
Στο σπίτι αυτό κατοικούσε για αρκετά χρόνια μια νεαρή καλόγρια, η Θεονύμφη Κοκόρη από τη Λέσβο, ηλικίας μόλις 26 ετών, η οποία διηγήθηκε καταπληκτικές ιστορίες στον Διοικητή του Αστυνομικού Σταθμού Πυριτιδοποιείου.
Τον Οκτώβριο του 1933, η νεαρή μοναχή παρουσιάστηκε κατατρομαγμένη και σχεδόν αλλόφρων από τον φόβο της στον Αστυνομικό Σταθμάρχη κύριο Δρίτσα και άρχισε να του εξιστορεί τα μυστηριώδη περιστατικά, τα οποία, κατά τα λεγόμενά της, προκαλούσαν στο σπίτι της πονηρά πνεύματα της Κόλασης και τα οποία λυσσομανούσαν για περίπου είκοσι ημέρες με έναν εξωφρενικό τρόπο!
Τα φαινόμενα συνήθιζαν να λαμβάνουν χώρα μια ώρα πριν τα μεσάνυχτα και διαρκούσαν καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας, τις περισσότερες φορές. Άλλοτε, πάλι, διακόπτονταν για λίγα λεπτά και ξανάρχιζαν τρομερότερα.
Αρχικά, πέτρες διαφόρων μεγεθών έπεφταν πάνω στη σκεπή και στα πορτοπαράθυρα του σπιτιού της μοναχής. Μάλιστα, εξακοντίζονταν μεγάλοι βράχοι, που θεωρούνταν βέβαιο ότι ήταν αδύνατο να τους εκσφενδονίσει άνθρωπος από μακρινή απόσταση, αλλά και πετραδάκια μικρά, που καμιά φορά έπεφταν τόσο πυκνά, ώστε έκαναν τον ήχο που κάνουν οι σταλαγματιές της ραγδαίας βροχής πάνω στο τζάμι. Το φαινόμενο διακοπτόταν απότομα και λίγο αργότερα, επαναλαμβανόταν δριμύτερο.
Η μοναχή Θεονύμφη, στις περιπτώσεις αυτές, προκειμένου να αντιδράσει στις διαβολικές δυνάμεις, όπως ισχυριζόταν η ίδια, προσέφευγε στην προστασία μιας εικόνας της Παναγίας, την οποία είχε στο σπίτι της και που θεωρούσε ότι είχε τη χάρη να κατασιγάζει και να κατευνάζει τα μυστηριώδη πνεύματα. Προσευχόταν, λοιπόν, στο εικόνισμα και αν έβλεπε ότι τα κακόβουλα πνεύματα δε σταματούσαν και ότι ο λιθοβολισμός εξακολουθούσε αμείωτος, τότε η μοναχή άρπαζε το εικόνισμα, το έσφιγγε στην αγκαλιά της και κρυβόταν κάτω από το κρεβάτι της, απ’ όπου και παρακολουθούσε τρέμοντας τη φοβερή συνέχεια των συνταρακτικών φαινομένων.
Μόλις έπαυε το άγριο πετροβόλημα, αμέσως ακούγονταν δυνατοί κρότοι στην πόρτα του δωματίου της, ενώ στη στέγη μετακινούνταν τα κεραμίδια, τα οποία την επόμενη ημέρα βρίσκονταν πάντοτε στη θέση τους. Επιπλέον, τα πονηρά πνεύματα του Διαβόλου, όπως τα αποκαλούσε η μοναχή Θεονύμφη, άρχιζαν να σκούζουν και να κλαίνε γοερά, ενώ συγχρόνως μιμούνταν τη φωνή βρέφους, το οποίο φώναζε δυνατά!
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα ανατριχιαστικά, τα πνεύματα εξαπέλυαν διαπεραστικές, οξύτατες κραυγές, ενώ βίαια πριονίσματα ακούγονταν πάνω από την πόρτα του δωματίου της. Εκείνη σωριαζόταν στο πάτωμα, παραλυμένη από τον τρόμο και σταυροκοπιόταν ευλαβικά.
Όταν όλα σταματούσαν και επικρατούσε ξανά γαλήνη και ηρεμία, είτε έβρισκε την πόρτα της ανέπαφη, είτε ανακάλυπτε ίχνη βαθιών γρατζουνισμάτων.
Η εξήγηση, που μπορούσε να δοθεί, ήταν τριπλή. Ή επρόκειτο περί ασυνείδητων φαρσέρ, οι οποίοι είχαν σκοπό να διασκεδάσουν εις βάρος της εύπιστης νεαρής μοναχής.
Ή επρόκειτο περί τηλεκινητικών φαινόμενων, όπως είχε υποδείξει ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, Άγγελος Τανάγρας. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε είτε η νεαρή μοναχή, είτε κάποιο άλλο πρόσωπο, το οποίο ίσως βρισκόταν κοντά στο σπίτι της την ώρα της εκδήλωσης των φαινομένων, να είναι τηλεκινητικό μέντιουμ. Δηλαδή, να έχει τέτοιες ψυχικές ιδιότητες, ώστε, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, να μετακινεί αντικείμενα που βρίσκονται σε απόσταση και με τα οποία δεν ερχόταν σε επαφή.
Ή, τέλος, η Θεονύμφη να ήταν ψυχοπαθής και να τα φανταζόταν όλα όσα καταμαρτυρούσε, ενώ στην πραγματικότητα δε συνέβησαν ποτέ.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στις 21/10/1933…
Από το strangepres
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου