Ο Δρ. Νικίτιν, σε αποστολές που διεξήγαγε για το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της πόλης Χάρμπιν, το οποίο διηύθυνε από το 1932 μέχρι το 1945, είχε συναντήσει
τρεις φορές
σε δασώδεις περιοχές της Μαντζουρίας και της Ανατολικής Μογγολίας, γυμνούς, τριχωτούς ανθρώπους, οι οποίοι ανέβαιναν στα δέντρα σαν πίθηκοι.
Όπως ανέφερε ο Νικίτιν, το 1933, κατά την διάρκεια μίας αποστολής στις δασώδεις περιοχές της Μαντζουρίας, συνάντησε για πρώτη φορά έναν πιθηκάνθρωπο.
“Καθόμουν μπροστά από την φωτιά, ύστερα από μία κοπιαστική ημέρα, όταν ένιωσα ξαφνικά ένα παράξενο συναίσθημα, σαν κάποιος να με παρατηρούσε. Έστρεψα το κεφάλι μου και σε απόσταση μόλις πέντε μέτρων αντίκρυσα έναν πιθηκάνθρωπο. Μακριά μαλλιά κάλυπταν το μέτωπό του. Το πρόσωπό του, κάτω από τα μάγουλα και γύρω από το στόμα, ήταν τριχωτό. Το στήθος του και οι βραχίονές του καλύπτονταν, επίσης, από δασύ τρίχωμα. Μόλις με αντιλήφθηκε ο πιθηκάνθρωπος, έκανε μεταβολή και εξαφανίστηκε στο δάσος.”
Η δεύτερη φορά που συνάντησε πιθηκάνθρωπο, ο Δρ. Νικίτιν, ήταν το 1940. Ο Δρ. Νικίτιν συνοδευόταν από έναν κυνηγό. Ο κυνηγός πυροβόλησε ένα ζαρκάδι και το πληγωμένο ζώο ετράπη σε φυγή, ακολουθώντας μία λωρίδα γης, η οποία κατέληγε στη συμβολή δύο ποταμών.
“Το ακολουθήσαμε γνωρίζοντας ότι δεν ήταν δυνατόν να μας διαφύγει. Πράγματι, το είδαμε να πίνει νερό από τον χείμαρρο. Ο κυνηγός ετοιμαζόταν να πυροβολήσει, όταν
ξαφνικά ένας πιθηκάνθρωπος πήδηξε από ένα δέντρο επάνω στο ζαρκάδι, το άρπαξε από το κεφάλι και σφίγγοντάς το με τα χέρια του το άνοιξε στα δύο. Όταν, όμως, άκουσε τα επιφωνήματά μας, που δε μπορέσαμε να συγκρατήσουμε, έστριψε προς το μέρος μας και μόλις μας είδε σκαρφάλωσε πάλι στο δέντρο, εγκαταλείποντας το ζαρκάδι.”
Η τρίτη φορά που ο Δρ. Νικίτιν συνάντησε έναν πιθηκάνθρωπο, ήταν το 1943, στην περιοχή των “Τριών ποταμών”, στα δάση της Μαντζουρίας.
“Το βλέμμα μου έπεσε τυχαία σε ένα δέντρο και εκεί καθισμένος σε ένα κλαδί, σε ύψος 10 μέτρων από το έδαφος, ήταν ένας πιθηκάνθρωπος. Κι αυτός καλυπτόταν από ένα
στρώμα κόκκινου και μαύρου τριχώματος. Ήταν γυμνός και μόνο στους ώμους του είχε ριγμένο το δέρμα ενός ζώου. Όταν ο πιθηκάνθρωπος αντιλήφθηκε ότι τον κοιτάζουμε,
γλίστρησε σε μία κουφάλα του δέντρου που τον έκρυβε τελείως από τα μάτια μας.”
Όπως, επίσης, πρόσθεσε ο Δρ. Νικίτιν, οι κάτοικοι της περιοχής γνώριζαν την ύπαρξη των πλασμάτων και, σαν να υπήρχε κάποιου είδους συμφωνία, δεν τους πείραζαν.
Σύμφωνα, επίσης, με τον Δρ. Νικίτιν, οι πιθηκάνθρωποι είναι ένα παράξενο υπόλειμμα παλαιών εποχών, που διατηρήθηκε λόγω του απομακρυσμένου της περιοχής. Ορισμένα τμήματα της Ανατολικής Ασίας, όπως η Μαντζουρία, η ρωσική Άπω Ανατολή (οι περιοχές του Άμουρ και του Ουσούρι) και οι ανατολικές εκτάσεις της Μογγολίας (οι ανατολικές πλαγιές της οροσειράς Χινγκάν), ελάχιστα επηρεάσθηκαν από την περίοδο των παγετώνων. Κατά συνέπεια, ορισμένες μορφές ζωής της τριτογενούς περιόδου, η οποία προηγήθηκε της εποχής των παγετώνων, μπόρεσαν να επιζήσουν.
Οι πρωτόγονες αυτές μορφές, εξακολουθούν και υπάρχουν, όπως το γνωστό “δέντρο του Αμούρ”, το γιγαντιαίο νούφαρο και η τίγρη με το μακρύ τρίχωμα, η οποία είναι απόγονος της παλαιάς τίγρεως των σπηλαίων.
Πολλά τμήματα των πρωτόγονων αυτών δασών έχουν παραμείνει, σχεδόν, τελείως ανεξερεύνητα. Εκεί ζουν οι πιθηκάνθρωποι. Η καταγωγή τους είναι αβέβαιη, αλλά πιθανότατα είναι επιζώντες της, προ των παγετώνων, περιόδου…
Το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 16/09/1958
Από το strangepress
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου