Γιατί οι αρχαίοι φιλόσοφοι κοσμούν ορθόδοξους ναούς και μοναστήρια;

Διαβάστε τι αποκαλύπτουμε μέσα στο βιβλίο μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», για τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους οι οποίοι κοσμούν πολλές ορθόδοξες εκκλησίες μας, ως "προ Χριστού χριστιανοί" ΄και πρόδρομοι του Χριστιανισμού με όλα όσα κατά καιρούς φιλοσοφούσαν και προέβλεπαν!..
ΕΑΝ επισκεφτεί κάποιος την Ιερά Μονή Φιλανθρωπηνών που βρίσκεται πάνω σε ένα νησάκι, εις την λίμνην των Ιωαννίνων, με έκπληξή του θα διαπιστώσει ότι ορισμένες αγιογραφίες είναι
αφιερωμένες εις τους προ Χριστού Έλληνες… Χριστιανούς αγίους, όπως ο Πλάτων, ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, ο Σόλων, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος, ο Θουκυδίδης και ο Χείλων ο Λακεδαιμόνιος!
Επί πλέον εις την Μονήν Παντελεήμονος του Αγίου Όρους ο επισκέπτης θα δει μετ’ εκπλήξεως εικόνες της αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας και Ιστορίας όπως:
• Της Ρέας ,που δίνει εις τον Κρόνον να καταπιεί τον λίθον μετά την γέννηση του Διός.
• Τον Δία, ως βρέφος περιβαλλόμενο υπό Κορυβάντων, καθώς και την λατρεία της Ρέας και της Κυβέλης.
• Την γέννηση του Διονύσου και την λατρεία της Σεμέλης.
• Την λατρεία της Αφροδίτης και την λατρεία της Αρτέμιδος.
• Την κρεουργίαν του Πέλοπος και τους Αιγυπτίους θεούς.
• Την αστρολογίαν των Χαλδαίων και τον Ορφέα να παίζει κιθάρα. Στη σκηνή αυτήν ο Ορφεύς, περιέργως φορεί φωτοστέφανο!…
• Την λατρείαν του Ηλίου του Μίθρα και την δέηση ανδρών με ποδήρεις χιτώνες προς τους τράγους των Μενδησίων.

Εις την Μονήν Εσφιγμένου του Αγίου Όρους ο ευσεβής επισκέπτης θα μείνει εμβρόντητος βλέποντας εικόνες όπως:
• Τον θάνατο του Κασσάνδρου
• Την Δωριάδα, πιθανώτατα αδελφή του Κασσάνδρου, σύζυγο του Πυλάδου και την δολοφονία του τελευταίου.
• Τον φόνο του Αττάλου.
• Τον Φίλιππο, αδελφό του Αττάλου, να φθάνει εις την χώρα των Αχαιών.
• Την Δωριάδα να δέχεται αντιπροσωπεία εθνών.
• Τους Αχαιούς ν’ αποστέλλουν πρεσβείαν για να λάβουν χρησμό από τους Δελφούς!
• Τους απεσταλμένους να λαμβάνουν τον χρησμόν περί του πολέμου εκ του μαντείου των Δελφών!
• Την ιέρεια Ξανθίππη να προφητεύει περί της Γεννήσεως του Χριστού και τους απεσταλμένους εις τον ναόν της Αθηνάς!
• Την λογομαχίαν των απεσταλμένων και της ιερείας Ξανθίππης διότι εισήλθαν εις ακατάλληλον χρόνον εις τον ναό!
• Την προφητεία της ιερείας Ξανθίππης για την έλευση του Σωτήρος!
• Τους απεσταλμένους εις τον ναόν του Απόλλωνος, όπου και η ιέρειά του.
• Την προφητείαν της ιερείας του Απόλλωνος το ιερό της Ήρας και το ανάθημα του βασιλέως Κύρου.
• Τον βασιλέα Κύρον και τον ιερέα προ του ναού της Ήρας, όπως και τον ιερέα με τα αγάλματα να χορεύουν!
• Τον αστέρα επί της στήλης της Πηγής, μία παράσταση εις την οποίαν εικονίζεται ο ναός της Ήρας, όπου οι ακτίνες του αστέρος πίπτουν επί της κεφαλής της!
• Την πτώση των αγαλμάτων εντός του ναού της Ήρας. (Σύμφωνα με την παράδοσιν, τα αγάλματα όταν ακούουν τον αστέρα να ομιλεί «πίπτουν επί το πρόσωπον»).
• Τους σοφούς και τους σημειολύτες προ του βασιλέως Κύρου.
• Τον βασιλέα Κύρον και τους τρεις Μάγους, καθώς και την πορείαν τους!

Δεν είναι δε τυχαίο το γεγονός ότι εις την Μονήν Βατοπεδίου του Αγίου Όρους, μεταξύ άλλων, ο πιστός χριστιανός θα δει έκπληκτος και τα ... Ζώδια των 12 Μηνών ( Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου, Νοεμβρίου, Δεκεμβρίου, Ιανουαρίου, Φεβρουαρίου, Μαρτίου, Απριλίου, Μαίου, Ιουνίου, Ιουλίου και Αυγούστου)!

Μάλιστα, Στο βιβλίο του Κυριάκου Δ. Κάσση : «Αληθινή και «εκ των ένδον» Ιστορία του Ελληνισμού της Αρχαίας Ελλάδας» (Εκδόσεις «ΙΧΩΡ», Αθήνα 1998, σελίδα 307), φιλοξενείται η εικόνα ενός ψηφιδωτού, όπου παρουσιάζει αρχαίες ελληνικές θεότητες με φωτοστέφανο!

Δράττομαι εδώ της ευκαιρίας να καταχωρίσω το κείμενο του ως άνω συγγραφέως, που φέρει τον τίτλον: «Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία: Μύηση στην Ποίηση και Σοφία- Γνώση και στις διάφορες επί μέρους όψεις της», με τις όποιες επιφυλάξεις μπορεί να έχη ο αναγνώστης για τις επισημάνσεις του ως άνω συγγραφέως:

«Ένα ψεύδος που παγιώθηκε κυρίως μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, είναι ότι η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν ειδωλολατρική. Η αλήθεια όμως είναι έντονα διαφορετική: Ουδέποτε οι Έλληνες λάτρεψαν τα είδωλα. Αγαπούσαν την απεικόνιση του θείου στις διάφορες εκφάνσεις του (θεοί- θεές) με ανθρωπόμορφα (συνήθως) αγάλματα, που όμως δεν πίστευαν ότι αυτό το υλικό σώμα των αγαλμάτων ήταν θεός. Η λέξη «είδωλο» ή «ειδώλιον» δεν σημαίνει άλλο από «εικόνα» ή «εικονίτσα», «απείκασμα της μορφής», απεικόνιση αντίστοιχα. Δεν πίστευαν ότι το «είδωλο» (αγαλματίδιο ή εικόνα) ήταν θεός. Του απέδιδαν τιμή σαν «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του Θεού». Όχι όμως ότι είναι τίποτα θεϊκό το ίδιο, αφού έβλεπαν τα εργαστήρια των ζωγράφων – αγγειογράφων – γλυπτών – ξυλογλυπτών και τις προθήκες των καταστημάτων στην αγορά να είναι γεμάτα από είδωλα.
Με λίγα λόγια συμπεριφέρονταν προς τα είδωλα όπως οι σημερινοί χριστιανοί στις απεικονίσεις του Θεού- Αγίων: οι σοφότεροι τα έβλεπαν σαν αντικείμενα – όργανα θρησκευτικά, οι αφελέστεροι σαν «θεϊκά».Οι σημερινοί πιστοί όλων των θρησκειών που δεν έχουν προκατάληψη με την απεικόνιση, όμοια συμπεριφέρονται.
Επί του προκειμένου μάλιστα οι Έλληνες, που είναι ευφυέστατος λαός, είτε γραμματισμένοι και μορφωμένοι, είτε αγράμματοι είτε χριστιανοί, είτε όχι, ποτέ δεν πίστεψαν ότι η απεικόνιση είναι ο θεός, ούτε στους παλαιούς ούτε στους νεώτερους χρόνους, εκτός από μερικούς θρησκευόμενους πέρα από τα κοινά μέτρα ή όσους έχουν ψυχική ανάγκη (υπέργηροι, αφελείς) από φόβο του Θείου, ή άγνοια, να συνδέονται με την θρησκεία υπερβολικά. Ο ελεύθερος Έλληνας ποτέ δεν υπήρξε θρησκόληπτος, όσο και αν σε μεγάλο ή μικρό ποσοστό πίστευε στο Θείον. Ποτέ δεν υπήρξε υπερβολικά ανόητος ή φοβητσιάρης να λατρεύει ξύλα ή πέτρες για …θεούς.
Δεν ήταν λοιπόν ειδωλολάτρες οι Αρχαίοι Έλληνες περισσότερο από τους σημερινούς Χριστιανούς.
Οι ίδιες οι ιδέες της θρησκείας του Χριστιανισμού και στο δογματικό και στο τυπικό μέρος του δεν είναι παρά ένα κράμα από τις ελληνιστικές προχριστιανικές λατρείες και δόγματα. Στοιχεία ζωροαστρικά, μιθραϊκά, ινδουϊστικά, παγανιστικά που συσσωματώθηκαν στην προχριστιανική θρησκεία, επιβίωσαν στην χριστιανική με διάφορες «συμπυκνωμένες» μορφές.
Η χριστιανική θρησκεία είναι κατά μέγιστο ποσοστό ελληνική (δηλαδή ελληνική, συν τις προεκτάσεις – συγκερασμούς των γύρω θρησκειών, είτε στην Ρώμη, είτε στην Αλεξάνδρεια κ.λ.π.)
Στην δομή έχει πάρει στοιχεία από τα ορφικά, πυθαγόρεια και μυθολογικά μέρη της αρχαίας θρησκείας:
Κόλαση- Παράδεισος, Νήσοι Μακάρων- Τάρταρος, Μονοθεϊσμός – Ενισμός, Αθανασία της ψυχής – Μετεμψύχωση – Μετενσάρκωση, Θεός (δύναμη καλού) – Διάβολος (δύναμη κακού).
Η ύπαρξη μιας θεότητας είναι ελληνική παλαιοτάτη άποψη και ο «πολυχασμός» σε πολλές υποδεέστερες θεότητες δεν δείχνει άλλο παρά την ποιητικότερη «μορφοποίηση» της φιλοσοφίας της διαίρεσης του Ένα σε άπειρους Αριθμούς.44
Είναι δε το ίδιο πράγμα περίπου με την δημιουργία και την παρουσία απείρων Αγίων στην χριστιανική θρησκεία. Μάλιστα η ταύτιση Αγίου και μικρότερου Θεού- Ήρωα της αρχαιότητας με κάποια φυσική δύναμη είναι πανάρχαια, ξεπηδά από την ίδια μήτρα και συναντιέται όχι μόνο σε όλες τις μυθολογίες της λευκής φυλής, αλλά και όλων σχεδόν των ανθρώπων από καταβολής πολιτισμού. Η θεοποίηση των εννοιών όμως (εκτός της δυνάμεως της φύσεως) είναι μάλλον ελληνική «προχωρημένη» άποψη: η Θύελλα – Καταιγίδα και η Εκδίκηση να γίνει θεά Αθηνά που εκφράζει τη Σοφία και γεννήθηκε από το κεφάλι του Θεού Πατέρα, αυτό είναι ένα δείγμα της διαδρομής που κάνει μια θεότητα από την βαθειά ελληνική αρχαιότητα, για να γίνει – από τους Χριστιανούς – η Αειπάρθενος μεγάλη γυναικεία θεότητα και στις πολλαπλές εκφάνσεις της (Αθηνά- Άρτεμις, Δήμητρα – Γαία), αρχικά συγχωνεύεται στην μία (Αειπάρθενος Θεομήτωρ Παναγία) ή στις πολλές αγίες. Ο Χριστός – Ποιμήν – ΄Οσιρις - Ορφεύς – Υιός Θεού- Απόλλων – Άδωνις – Διόνυσος που ανασταίνεται (Ανάσταση) είναι εξ’ ίσου πανάρχαιος.
Οι ταυτίσεις «αγίων» και «θεών- ηρώων» είναι οφθαλμοφανώς πολλές: Προστάτης των ναυτικών: Αη- Νικόλας- Ποσειδών. Προστάτιδα των ναυτικών: Ινώ Λευκοθέα και μικρός γιος της (στην αρχαία θρησκεία), Αγία Ιουλίτη και μικρός γιος της Κήρυκος (στη νέα θρησκεία). Όλοι σχεδόν οι Άγιοι έχουν το αρχαίο αντίστοιχό τους και το πεδίο δράσης – προστασίας των ανθρώπων. Όπως υπάρχουν θεοί-ές προστάτες των ποιμένων, των γεωργών, των πολεμιστών (ειδικώς για κάθε… είδος πολεμιστή), των γραμμάτων, των ποιητών, των επαγγελματιών κ.λ.π., έτσι υπάρχουν και αντίστοιχοι ΄Αγιοί τους στην χριστιανική θρησκεία.
Αλλά και το τυπικό τους δεν διαφέρει. Ο Επιτάφιος – Ανάσταση των Χριστιανών, όπως και η εν σπηλαίω Γέννησις δεν είναι παρά πανάρχαιες ποικιλόμορφες «διηγήσεις» των ίδιων πραγμάτων (Ανάσταση του ΄Οσιρι- Άδωνι – Βάκχου κατά την Άνοιξη), που καμιά φορά επιβιώνουν παράλληλα στη συγχώνευση των θρησκειών (Βακχείες – Καρναβάλι, Στολισμός του Ζαφείρη στην Ήπειρο – Πελοπόννησο, Αναστενάρια κ.α.)
Και σύμβολα ελληνικά παρουσιάζονται σαν Άγιοι: Βαρβαροκτόνος (απεικόνιση πανάρχαια όμοια με του Αγίου Δημητρίου), Δρακοντοκτόνος (Περσέας, Ηρακλής, Βελλερεφόντης, απεικόνιση Αγίου Γεωργίου).
Τα φωτοστέφανα των Θεών και των Αγίων είναι αρχαία ελληνικά (βλ. εικόνα). Η «άλως» των Ελλήνων γίνεται φωτοστέφανο των χριστιανών και βουδιστών.
Οι καμπάνες των εκκλησιών υπάρχουν σε όλες τις ασιατικές θρησκείες. Ακόμη και μικρές τυπικές ή μυστηριακές πράξεις λατρείας προϋπήρχαν του Χριστιανισμού: Αγία Μετάληψη, Σώμα και Αίμα του Θεού (κρασί- ψωμί- σπονδές), Υμέναια, Ταφικά έθιμα κ.λ.π., κ.λ.π. υπάρχουν παρόμοια ή ακριβώς όμοια στον Μιθραϊσμό κ.λ.π.

Η χριστιανική θρησκεία είναι καθ’ όλες τις εκφάνσεις της 90% (συμβατικό, αλλά εμφαντικό ποσοστό) προχριστιανική – ελληνιστική, με κύριο σώμα (δογματικό, θεωρητικό, φιλοσοφικό, τυπικό, τελετουργικό) την ελληνική. Σε μικρό ποσοστό ιουδαϊκή ή μιθραϊκή ή αιγυπτιακή.

Άλλωστε η ίδια η «διδασκαλία» του Ιησού έχει κυρίως ελληνιστική- νεοπλατωνική προέλευση.

Ακόμη και η Χριστιανική Εκκλησιαστική Τέχνη δεν είναι άλλο ( τι φυσικότερο;) από προέκταση της ελληνικής «ελληνιστικής» τέχνης: όποιος μελετήσει τις πρωτοχριστιανικές εικόνες δεν θα δει παρά συνέχεια των ελληνικών «φαγιούμ» της Αλεξάνδρειας, των τοιχογραφιών της Κάτω Ιταλίας, της Πομπηίας και βέβαια της Νότιας Ελλάδας. …».

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

loading...