Τα παγωτά φτιάχνονται είτε από γάλα ή σκόνη γάλακτος είτε είναι παγωτά φρούτων - γρανίτες.
Το γραφικό ξυλάκι με γεύση βανίλιας ή το παγωτό χωνάκι, έχουν μείνει στην μνήμη όλων των ανθρώπων που στην παιδική ηλικία τα γεύτηκαν και τα απόλαυσαν με ευχαρίστηση.
Ο παγωτατζής με το άσπρο καπελάκι και την λευκή ποδιά του ήταν παραδοσιακός, ευχάριστος, και ο πιο αγαπημένος μικροπωλητής για τα παιδιά.
Με το τρίτροχο ποδήλατο ή το
μηχανοκίνητο καροτσάκι έκανε την
εμφάνισή του στα συνηθισμένα σημεία, και πουλούσε το παγωτό του,
στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές και τις γιορτές,
στους γάμους και στα πανηγύρια, στις πλατείες, στα παζάρια,
στις εκδρομές, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες και όπου αλλού είχε
πολυκοσμία.
Την πρώτη εμφάνισή του την έκανε την Άνοιξη, τις μέρες του Πάσχα και σταματούσε το φθινόπωρο με την εμφάνιση των καστανάδων, αν και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν οι ίδιοι, διότι έκαναν παράλληλα και δεύτερο εποχιακό επάγγελμα.Μέσα στην καλοκαιριάτικη λαύρα ξαφνικά η φωνή του Παγωτατζή ακούγονταν. «Ο παγωτατζής! Στο χωνάκι το'χω! Φρέσκα και Δροσερά παγωτά!»
Το παλιό καροτσάκι του παγωτατζή ήταν σωστό κομψοτέχνημα , με το ωραίο σκέπαστρο, τις παραστατικές λαΪκές ζωγραφιές και τα διάφορα σχέδια που κοσμούσαν τις πλευρές του.Το παγωτό παλαιότερα ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Τους καλοκαιρινούς μήνες ήταν πραγματικά κουραστικό να εξασφαλίσει ο παγωτατζής την ψύξη του παγωτού.
Το γραφικό ξυλάκι με γεύση βανίλιας ή το παγωτό χωνάκι, έχουν μείνει στην μνήμη όλων των ανθρώπων που στην παιδική ηλικία τα γεύτηκαν και τα απόλαυσαν με ευχαρίστηση.
Ο παγωτατζής με το άσπρο καπελάκι και την λευκή ποδιά του ήταν παραδοσιακός, ευχάριστος, και ο πιο αγαπημένος μικροπωλητής για τα παιδιά.
Με το τρίτροχο ποδήλατο ή το
μηχανοκίνητο καροτσάκι έκανε την
εμφάνισή του στα συνηθισμένα σημεία, και πουλούσε το παγωτό του,
στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές και τις γιορτές,
στους γάμους και στα πανηγύρια, στις πλατείες, στα παζάρια,
στις εκδρομές, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες και όπου αλλού είχε
πολυκοσμία.
Την πρώτη εμφάνισή του την έκανε την Άνοιξη, τις μέρες του Πάσχα και σταματούσε το φθινόπωρο με την εμφάνιση των καστανάδων, αν και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν οι ίδιοι, διότι έκαναν παράλληλα και δεύτερο εποχιακό επάγγελμα.Μέσα στην καλοκαιριάτικη λαύρα ξαφνικά η φωνή του Παγωτατζή ακούγονταν. «Ο παγωτατζής! Στο χωνάκι το'χω! Φρέσκα και Δροσερά παγωτά!»
Το παλιό καροτσάκι του παγωτατζή ήταν σωστό κομψοτέχνημα , με το ωραίο σκέπαστρο, τις παραστατικές λαΪκές ζωγραφιές και τα διάφορα σχέδια που κοσμούσαν τις πλευρές του.Το παγωτό παλαιότερα ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Τους καλοκαιρινούς μήνες ήταν πραγματικά κουραστικό να εξασφαλίσει ο παγωτατζής την ψύξη του παγωτού.
Μέσα στον ξύλινο κάδο του καροτσιού υπήρχε ένα πολύ πιο μικρό εσωτερικό μεταλλικό δοχείο, όπου υπήρχαν τα αγαπημένα μας παγωτά. Ανάμεσα στο κενό, μεταξύ του μεταλλικού και ξύλινου κάδου έβαζαν χιόνι και αργότερα διάφορα μικρά κομμάτια πάγου μαζί με χοντρό αλάτι για να διατηρούν παγωμένα τα παγωτά.
Ο Παγωτατζής γνώριζε τη συνταγή, τα υλικά και τις αναλογίες.Μέσα στον μεταλλικό κάδο έβαζε το γάλα, το σιμιγδάλι, τη ζάχαρη, τα αυγά, τη βανίλια κλπ. Σκέπαζε τον κάδο και άρχιζε να τον περιστρέφει μέχρι να πήξει το παγωτό. Στη συνέχεια το πάγωνε και ξεκινούσε με το καροτσάκι του για τη δουλειά.
Σήμερα το τυποποιημένο παγωτό έχει κυριαρχήσει στην αγορά,
ο πλανόδιος πωλητής δεν γυρίζει πια στις γειτονιές και το παραδοσιακό Πολίτικο καϊμάκι ανήκει μάλλον στο παρελθόν.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ Τ., ΧΡΗΣΤΟΣ Β.
http://gnosi2dim.blogspot.gr
Από το pisostapalia
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου