Καλοκαιράκι λοιπόν...

και πίσω στην παλιά γειτονιά τότε που ήταν απλά τα πράγματα.

Δεν άνοιγες το δίπορτο ψυγείο και έκανες επιλογή...
Από εδώ τα βερύκοκα...από εκεί οι γιαρμάδες...
τα κεράσια...
Ούτε αυτό υπήρχε και φυσικά ούτε η αφθονία...

Αυτή η τελευταία λέξη ήταν η αγαπημένη των μπακάληδων και την έβαζαν
στην ταμπέλα.
Παντοπωλείον "η αφθονία"...
Η αυλή είχε την κορομηλιά της οπότε σκαρφάλωνες και έκοβες...
Άλλες αυλές είχαν άλλα οπωροφόρα ....σκαρφάλωνες και έκλεβες
ειδικά τα σύκα και τα μούρα.
Ο Βασιλιάς των φρούτων ήταν το καρπούζι ....
"Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω..."
Ήταν ο μανάβης με την σούστα...
Άρπαζε το καρπούζι το έσφιγγε και έβαζε το αυτί του να ακούσει το τρίξιμο
που θα του έλεγε ότι ήταν ...κόκκινο.
Πρίν προλάβει να πει το ναι ο πελάτης έπαιρνε το μαχαίρι και του τράβαγε
μια οριζόντια μαχαιριά .
Τώρα αν δεν ήταν και κατακόκκινο πάλι το έπαιρνες γιατί δεν σήκωνε
αντιρρήσεις ο σφάχτης.
Υπομονετικό το άλογο στην σούστα έκανε  την ανάγκη του ...
Έπαιρνε το αφεντικό του το σκουπάκι και το φαράσι και τα μάζευε
και τα έβαζε στο σακούλι.
Το καρπούζι στην συνέχεια έμπαινε στην σκάφη στην αυλή με νερό
για να κρυώσει.
Δύσκολο φυσικά αλλά δεν σε ένοιαζε είχες μάθει στο χλιαρό το κατακαλόκαιρο.
Τι να σου κάνει το ψυγείο του πάγου.

Με την φέτα το καρπούζι στο χέρι και έξω στον χωματόδρομο...

Τα ζουμιά έσταζαν στο φανελάκι. 

Άφησα για το τέλος την συκιά της γειτόνισας...

Τι τραβούσε αυτό το δέντρο...

Σκαρφάλωνε ο πρώτος και οι άλλοι ήταν τσιλιαδόροι.

Πώς να ξεχάσεις  τους ηλικιωμένους εκείνων των χρόνων που έτρωγαν

και το άσπρο της καρπουζόφλουδας και ότι έμενε από αυτή πήγαινε

στις κότες στο κοτέτσι.

Από το pisostapalia

loading...