Ποιος πάει να οργανωθεί σε πολιτικό κόμμα τα τελευταία χρόνια; Και συμπληρωματικά ποιοι γίνονται δεκτοί ως δημοσιογράφοι από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ; Θα απαντήσω πρώτα μεταφορικά, άρα συνοπτικά: και στις δύο περιπτώσεις η συντριπτική πλειονότητα προέρχεται από τα πολιτιστικά έγκατα της ελληνικής κοινωνίας.
Όσοι και όσες δεν διαθέτουν αυτό το πολιτιστικό προφίλ, όσοι διαθέτουν έστω
στοιχειώδη αυτοσεβασμό και καλλιέργεια, απλώς σπανίζουν εντός των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων, ή είναι περιθωριοποιημένοι κάπου –ανεξαρτήτως της πολιτικής τους ιδεολογίας. Πρόκειται όμως για μια απάντηση που δείχνει το αποτέλεσμα, την κατάληξη του εν λόγω προσωπικού σήμερα. Ας ξεκινήσω, λοιπόν, από την αρχή.
Πρώτη επιδημία
Για τους δημοσιογράφους η εξήγηση είναι κάπως απλούστερη. Στον βαθμό κατά τον οποίο τα ΜΜΕ, παντού στον κόσμο, άρχισαν να ελέγχονται από κεφαλαιούχους κάθε είδους, ανώνυμους υπό την μορφή των γιγαντιαίων επιχειρήσεων ή επώνυμους υπό την μορφή των μεγιστάνων του κεφαλαίου, αποκτούσαν την λειτουργία του σκέτου εργαλείου προπαγάνδας αυτής της οικονομικής ισχύος.
Στη χώρα μας αυτή η εκδοχή πήρε μια τροπή συγκρότησης ημιμαφίας στα πλευρά του πολιτικού παίγνιου ως εργαλείο εκβιασμού, μετά την εκπληκτικά επιπόλαιη όσο και ιδιοτελή ιδιωτικοποίηση κάθε είδους συχνοτήτων. Και μάλιστα χωρίς ουσιωδώς κανένα όργανο εποπτείας και ελέγχου τόσο των τύπων όσο και του περιεχομένου. Και ας αλαλάζουν ακριβώς οι παραγωγοί σκουπιδιών στα ΜΜΕ περί ελευθερίας της έκφρασης και κινδύνου επιβολής λογοκρισίας.
Αυτή η απουσία οργάνου ακύρωσε εκ των πραγμάτων και τον ρόλο των αρμόδιων εισαγγελέων, δεδομένου ότι για να παρέμβουν θα έπρεπε να δράσουν μόνοι εναντίων όλων των τεράτων, πολιτικών, τηλεοπτικών, Τύπου και συχνότατα ποδοσφαιρικών, με τον αρμόδιο αντιεισαγγελέα διορισμένο κατά το σύστημα από κυβερνητικό κόμμα, πάνω από το κεφάλι του.
Να ‘μαστε, λοιπόν, σήμερα με ΜΜΕ πολιτιστικά και μορφωτικά πολτοποιημένα, εξισωμένο προσωπικό με πολτώδη λόγο, κανάλια, τα οποία όλοι θεωρούν από αδιάφορα έως αναξιόπιστα ή ευθέως οχετούς προπαγάνδας και πολιτιστικού εκμαυλισμού. Παρόμοια, λίγο πολύ, για τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες. Οι τελευταίες ειδικά έχουν καταρρεύσει στο 6% έως 15% της κυκλοφορίας που διέθεταν πριν τριάντα χρόνια, αλλά συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Γεγονός το οποίο αποδεικνύει πως ο σκοπός τους δεν είναι η ενημέρωση. Τα ΜΜΕ τα οποία δεν ανήκουν σε ισχυρούς, δίνουν τις αναγκαίες κλίσεις στο φρόνημά τους που μπορεί να φτάνει έως 180 μοίρες σε συνάρτηση με το εύρος και το ύψος της κατανομής της κρατικής διαφήμισης. Πρόκειται για μια απλή εξίσωση πρώτου βαθμού.
Σε αυτό τον τύπο ΜΜΕ προσαρμόστηκε το νέο είδος δημοσιογράφου που συνιστά τον κανόνα σήμερα. Και το θεμέλιο αυτού του κανόνα είναι η υψηλότατη ελαστικότητα του προσωπικού φρονήματος και η απύθμενη ανοχή σε βύθιση σε οποιασδήποτε υφής πολτό. Τεχνικά προσόντα αποτελούν η απουσία ουσιώδους μόρφωσης και ιδίως καλλιέργειας, καθώς και άλλα ταπεινότερα. Έτσι περιγράφεται το προφίλ της πλειονότητας εκείνων οι οποίοι εδώ και χρόνια με αυξητική τάση γίνονται δεκτοί ως δημοσιογράφοι από τους αντίστοιχους εργοδότες, ή επιβιώνουν στο επάγγελμα.
Και το είδος εξαπλώθηκε, πάντως με την σταθερή στήριξη του 20% της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή το φαινόμενο διαθέτει κοινωνική βάση. Παρότι υπάρχουν και είναι αρκετές, δεν θα αναφερθώ στις εξαιρέσεις. Για τον απλούστατο λόγο πως οι εξαιρέσεις δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα κατά τα θρυλούμενα. Αντίθετα δείχνουν τον ριζικά διαφορετικό δρόμο που θα μπορούσαν να είχαν πάρει τα πράγματα, ή και ακόμη μπορούν. Απόδειξη η παρούσα ιστοσελίδα όπως και άλλες αλλού.
Δεύτερη επιδημία
Και το πολιτικό προσωπικό; Δεν ξεπερνάει τα 6-8 χιλιάδες άτομα που να κατέχουν ή να επηρεάζουν άμεσα την εξουσία, ή η τελευταία να εξαρτάται σε κάτι σημαντικό από αυτά. Αχ, το πολιτικό προσωπικό! Πρόκειται για τις ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων, τους βουλευτές, επικεφαλής κρίσιμων οργανισμών και κρατικών θεσμών κ.ο.κ.
Ας ξεκινήσω με ρητορική ερώτηση, διευκολύνει: με ποιες διαδικασίες γίνεται κανείς βουλευτής (μέλος της Νομοθετικής εξουσίας), υπουργός (μέλος της Εκτελεστικής εξουσίας), στην Ελλάδα των πρόσφατων δεκαετιών; Οι δύο καλύτεροι δρόμοι είναι γόνος πολιτικής οικογένειας από την οποία κληρονομούνται έδρα, ψήφοι και χρηματοδότες. Ακολούθως οι φοιτητικές κομματικές νεολαίες, εννοείται των ισχυρών κομμάτων –αν και… Ο τρίτος δρόμος είναι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Συνεπώς, τα πρόσωπα που είναι τα χειρότερα για τα πανεπιστήμια είναι τα καλύτερα για τα πολιτικά κόμματα και την Βουλή.
Οι συνδικαλιστές που ως τέτοιοι έχουν κατ’ επανάληψη αποδειχθεί απολύτως άχρηστοι για τους εργαζόμενους, είναι ιδιαιτέρως χρήσιμοι για τα πολιτικά κόμματα και το Κοινοβούλιο. Μετά έρχονται χύδην οι τοπικές κουμπαριές, συγγένειες, κολλητοί, τα αναγκαία κακά, οι χρήσιμοι ηλίθιοι κ.α.π. Έτσι αναπαράγεται ό,τι αποκαλούμε κομματική νομενκλατούρα, με αυτούς και αυτές συγκροτούνται η Νομοθετική και Εκτελεστική εξουσία κ.ο.κ.
Ποιος θα πήγαινε να οργανωθεί σε πολιτικό κόμμα τα χρόνια της ευμάρειας και της πολιτικά παραχωρημένης ασυδοσίας προς αρκετούς; Και ακόμη χειρότερα, ποιος θα πήγαινε να οργανωθεί σε ένα αριστερό κόμμα την περίοδο που δεν είχε καμία ελπίδα εξουσίας; Αλλά και όσοι το θέλησαν μεταξύ 2012 και 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ τους έκλεισε την πόρτα.
Αντί απάντησης ας αναρωτηθούμε: γιατί οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εμφανίζουν κατά την περίοδο του μνημονίου την πλέον συμπαγή στάση στην Βουλή, ψηφίζοντας ναι σε κάθε κοινωνική βαρβαρότητα; Για ποιο λόγο οι βουλευτές των κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία, ή ελπίζουν να βρεθούν, ακυρώνουν αυτοβούλως την δική τους ελευθερία του πολιτικού λόγου και επιπλέον νεκρώνουν τα δικά τους ειδικά συνταγματικά πολιτικά δικαιώματα;
Κοινωνιολογικά η απάντηση είναι ότι στην Βουλή γενικά, και στους κυβερνητικούς βουλευτές ειδικότερα, βρίσκονται κατά συντριπτική πλειονότητα άτομα που δεν έχουν να πάνε κάπου αν πάψουν να είναι βουλευτές. Πριν εκλεγούν ήταν απλές στοιχειώδεις υπάρξεις και μετά θα συνεχίσουν να είναι κάτι μεταξύ τίποτε και ίσως.
Το σύστημα εξουσίας, λοιπόν, η διακυβέρνησή μας ως πολιτών θεμελιώνεται στην κατάλυση των συνταγματικών ελευθεριών των εκάστοτε κυβερνητικών βουλευτών με πρώτη εμφανή, αλλά σοβαρή συνέπεια τον προσωπικό πολιτικό αυτοεξευτελισμό τους επειδή δημόσια σιωπούν, Ή διατυπώνουν ακατάληπτα μισόλογα και ανοησίες, ή στρεψοδικίες, ψεύδη και συγκαλύψεις, ή απλώς βλακείες για θεμελιώδη ζητήματα της κοινωνίας τα οποία, ωστόσο, οι πολίτες τα γνωρίζουν και φυσικά τα υπόκεινται.
Ο συστημικός μηχανισμός
Το είδος των δημοσιογράφων που προαναφέρθηκε απλώς βοηθάει αυτή την στάση ανεξάρτητα από το κόμμα το οποίο υποστηρίζει. Τα κομματικά χρώματα αφορούν τα μέλη του συστήματος και όχι τους πολίτες. Για να πετύχει κανείς σε αυτό το πολιτικό και δημοσιογραφικό πλαίσιο απαιτείται να διαθέτει το απαραίτητο προσωπικό και πολιτιστικό προφίλ. Και οπωσδήποτε να το καλλιεργήσει κατά την άσκηση καθηκόντων του, αλλά και να το αποδεικνύει σε κάθε περίσταση και υπό οιουσδήποτε όρους.
Αυτός είναι ο βασικός πυρήνας του συστημικού μηχανισμού άσκησης εξουσίας στην Ελλάδα. Από την αυτοπολτοποίησή του γεννήθηκε το σημερινό αδιέξοδο πολιτικής αντιπροσώπευσης, η μετατροπή της δημοκρατίας σε ρητορικό σούργελο, με την θεσμική αποσύνθεση του κράτους και την φαυλότητα λόγου και έργων να προκύπτουν ως εύλογες συνέπειες.
Το μνημόνιο μπορεί να επιδείνωσε, αλλά ταυτόχρονα επισφράγισε και σταθεροποίησε την λειτουργία αυτού του συστήματος ως είχε. Ίσως για τούτο επιλέχτηκε εξαρχής, και συνεχίζει, αντί τόσων άλλων λύσεων, μερικών ή ολικών καταφανώς διαθέσιμων.
SLPress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου