.jpg)
ΕΡΩΤΗΣΗ:
Κύριε Σακκέτο, επειδή τελευταίως ακούγονται περί του Δελφικού Έψιλον, ποία η γνώμη σας επ’ αυτού;
Κύριε Σακκέτο, επειδή τελευταίως ακούγονται περί του Δελφικού Έψιλον, ποία η γνώμη σας επ’ αυτού;
Το Δελφικόν Ε, έχει απασχολήσει πάρα πολύ τους ερευνητάς και δεν είναι τυχαίον το γεγονός, ότι ακόμη και η Σίβυλλα η Ερυθραία, εις το άκρως προφητικόν κείμενόν της δια τον Ιησούν Χριστόν, μεταξύ του δευτέρου και τρίτου γράμματος της λέξεως «Χριστός» παρεμβάλλει ένα Έψιλον, γράφοντας την λέξιν «ΧΡΕΙΣΤΟΣ», για το οποίον δίδεται η εξήγησις, ότι έχει σχέσιν με το Δελφικόν Ε, χωρίς ωστόσο να έχουμε περισσότερες διαφωτιστικές πληροφορίες περί του θέματος αυτού.
Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε το συγκεκριμένο χωρίον της γνωστής προφητικής ακροστιχίδος της Σιβύλλης της Ερυθραίας, που αναφέρεται στην συντέλειαν του κόσμου:
Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε το συγκεκριμένο χωρίον της γνωστής προφητικής ακροστιχίδος της Σιβύλλης της Ερυθραίας, που αναφέρεται στην συντέλειαν του κόσμου:
Χ έρσος όταν κάποτε γίνη όλος ο κόσμος και ακανθώδης,
Ρ ίψουν δε οι θνητοί τα είδωλα και όλον τον πλούτον, και
Ε κκαύση το πυρ γην, ουρανόν και θάλασσαν,
Ι δίως όταν σπάση τας πύλας της αϊδίου ειρκτής,
Σ ε υπέρλαμπρον φως θα έλθη πάσα σαρξ νεκρών,
Τ ους αγίους και ανόμους θα ελέγξη πυρ εις αιώνας.
Ό σα κρυφίως έπραξε θα τα είπη όλα, διότι ο Θεός
Σ τήθη απόκρυφα θ’ ανοίξη με τους φωστήρας.
Ρ ίψουν δε οι θνητοί τα είδωλα και όλον τον πλούτον, και
Ε κκαύση το πυρ γην, ουρανόν και θάλασσαν,
Ι δίως όταν σπάση τας πύλας της αϊδίου ειρκτής,
Σ ε υπέρλαμπρον φως θα έλθη πάσα σαρξ νεκρών,
Τ ους αγίους και ανόμους θα ελέγξη πυρ εις αιώνας.
Ό σα κρυφίως έπραξε θα τα είπη όλα, διότι ο Θεός
Σ τήθη απόκρυφα θ’ ανοίξη με τους φωστήρας.
Ως γνωστόν, ο πρώτος άνθρωπος που έθεσε το θέμα του εν Δελφοίς Έψιλον είναι ο Πλούταρχος, ο οποίος μέσα στο σύγγραμμά του «Περί του ει του εν Δελφοίς», ήλθε να συμπληρώσει τα άλλα δύο έργα του «Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν» και το «Περί των εκλελοιπότων μυστηρίων», τα οποία εκινήθησαν πάνω στον τροχό της μυστηριακής σκέψεως του Πλουτάρχου ο οποίος, σημειωτέον, ήτο ιερεύς του Δελφικού Μαντείου, περί το 95 μ.Χ.
Βεβαίως, ο Πλούταρχος, σε δύο δελφικά παραγγέλματα έδιδε σημασίαν: Το περίφημο γνωμικό «γνώθι σαυτόν» και «μηδέν άγαν». Για το «Ε», θα λέγαμε, ότι αναπτύσσει διάφορες επιχειρηματολογίες, για τις οποίες θα πρέπει, ασφαλώς, να είμαστε «κουμπωμένοι» διότι δεν γνωρίζουμε εάν:
α) είναι ο υποθετικός σύνδεσμος ει,
β) είναι η προστακτική του ρήματος είμι (προχωρώ), το οποίο, εν προκειμένω, καλεί τους πιστούς να προχωρήσουν μέσα εις τον ναόν και να ζητήσουν την εμπιστοσύνη ή την συμβουλή του θεού.
ΧΩΡΙΣ αμφιβολία, πολλοί εκδότες μέσα στα χειρόγραφα παραδίδουν το «Ε» ως «ει»2, πράγμα που σημαίνει, ότι πρέπει να προβληματισθούμε περισσότερο με την ερμηνεία που δίδουν διάφοροι σημερινοί ερευνητές.
Ο κατάλογος του Λαμπρία (για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα) αναφέρει το «ει» ως τον αριθμό 117 με τον τίτλον «Περί του Ε του εν Δελφοίς» και τούτη η γραφή, όπως εξηγεί και η φιλολογική ομάδα των Εκδόσεων Κάκτου, μπορεί με να εξηγήσει δύο από τις προσπάθειες ερμηνείας του αναθήματος, την ταύτισή του με το δεύτερο φωνήεν του αλφαβήτου (386Β) και με τον αριθμό πέντε. Δεν μπορεί όμως να καλύψει τις δύο άλλες και πιο σημαντικές εξηγήσεις του συμβόλου, την ταύτισή του με τον υποθετικό σύνδεσμο «ει», και με το δεύτερο ενικό πρόσωπο του ρήματος ειμί, ει.
Βεβαίως, ο Πλούταρχος, σε δύο δελφικά παραγγέλματα έδιδε σημασίαν: Το περίφημο γνωμικό «γνώθι σαυτόν» και «μηδέν άγαν». Για το «Ε», θα λέγαμε, ότι αναπτύσσει διάφορες επιχειρηματολογίες, για τις οποίες θα πρέπει, ασφαλώς, να είμαστε «κουμπωμένοι» διότι δεν γνωρίζουμε εάν:
α) είναι ο υποθετικός σύνδεσμος ει,
β) είναι η προστακτική του ρήματος είμι (προχωρώ), το οποίο, εν προκειμένω, καλεί τους πιστούς να προχωρήσουν μέσα εις τον ναόν και να ζητήσουν την εμπιστοσύνη ή την συμβουλή του θεού.
ΧΩΡΙΣ αμφιβολία, πολλοί εκδότες μέσα στα χειρόγραφα παραδίδουν το «Ε» ως «ει»2, πράγμα που σημαίνει, ότι πρέπει να προβληματισθούμε περισσότερο με την ερμηνεία που δίδουν διάφοροι σημερινοί ερευνητές.
Ο κατάλογος του Λαμπρία (για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα) αναφέρει το «ει» ως τον αριθμό 117 με τον τίτλον «Περί του Ε του εν Δελφοίς» και τούτη η γραφή, όπως εξηγεί και η φιλολογική ομάδα των Εκδόσεων Κάκτου, μπορεί με να εξηγήσει δύο από τις προσπάθειες ερμηνείας του αναθήματος, την ταύτισή του με το δεύτερο φωνήεν του αλφαβήτου (386Β) και με τον αριθμό πέντε. Δεν μπορεί όμως να καλύψει τις δύο άλλες και πιο σημαντικές εξηγήσεις του συμβόλου, την ταύτισή του με τον υποθετικό σύνδεσμο «ει», και με το δεύτερο ενικό πρόσωπο του ρήματος ειμί, ει.
Ας δούμε τώρα ποια είναι τα επτά3 επιχειρήματα που προβάλλει ο ίδιος ο Πλούταρχος για το εν Δελφοίς Έψιλον και τα οποία μας τα θυμίζει η Φιλολογική Ομάδα των Εκδόσεων Κάκτου:
1. Το αφιέρωσαν οι σοφοί άνδρες της αρχαιότητος μαζί με τα άλλα ρητά στους Δελφούς για να βεβαιώσουν πως ο αριθμός των πιο σοφών ανθρώπων ήταν στην πραγματικότητα πέντε (Ε) και όχι επτά (Ζ), εφόσον οι δύο υπόλοιποι δεν ήσαν παρά μονάχα τύραννοι, που θέλησαν δια της βίας την εξουσίας, ώστε να σφετερισθούν τον τίτλον της σοφίας.
2. Αφιερώθηκε ως Ε, δεύτερο φωνήεν από τα επτά του Ελληνικού αλφαβήτου, ως υπόμνηση πως δεύτερος είναι στην σειρά των επτά πλανητών ο ΄Ηλιος, εφόσον ο Απόλλων ταυτιζόταν μ’ αυτόν.
3. Αφιερώθηκε στον ναό του χρησμοδότου Απόλλωνος ως υποθετικό ει, εφόσον υποθετική είναι η μορφή, με την οποίαν διατυπώνουν τα ερωτήματά τους προς τον θεό οι άνθρωποι.
4. Εί(θε) όμως ή ει (γαρ) είναι και τα μόρια με τα οποία εκφράζουν οι άνθρωποι την ευχή τους.
5. Με «ει», ωστόσο, ξεκινάει στην λογική η προκειμένη του συλλογισμού, της βασικής λειτουργίας της σκέψεως, που διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα, οπότε ταιριάζει να αφιερωθεί στον θεό της λογικής και της καθαρότητος του σκέπτεσθαι.
6. Ε πάλι (και πέντε) είναι ένας από τους σημαντικούς αριθμούς στην αριθμολογία των Πυθαγορείων, σημαντικός ως προς τις ιδιότητές του (άθροισμα του πρώτου αρτίου και του πρώτου περιττού αριθμού, ο οποίος, προστιθέμενος ή πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτόν του, παράγει πάντοτε αριθμό, που τελειώνει στον εαυτόν του ή στην δεκάδα) και ως προς τον συμβολισμόν του (εφόσον το άρτιον του αριθμού ταυτιζόταν με το θηλυκό και το περιττόν με το αρσενικό). Επιπλέον, είναι υπόμνηση πως πέντε είναι τα θεμελιώδη στοιχεία της φύσεως, πέντε οι συνηχήσεις στην μουσική, πέντε τα μέρη της ψυχής, πέντε και οι αισθήσεις, πέντε τα γένη των ζωντανών πλασμάτων, πέντε και τα τελειότερα γεωμετρικά σχήματα και (για να προσθέσει και ο Άγγελος Σακκέτος κάτι), πέντε είναι οι ήπειροι της γης και πέντε είναι και τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών του ανθρώπου, αν δεν επιθυμούν … να μας φασκελώσουν.
7. Ει, τέλος, είναι ο πιο σωστός χαιρετισμός προς τον θεό, που εκφράζει αποδοχή της υπάρξεως του ει(σαι).
1. Το αφιέρωσαν οι σοφοί άνδρες της αρχαιότητος μαζί με τα άλλα ρητά στους Δελφούς για να βεβαιώσουν πως ο αριθμός των πιο σοφών ανθρώπων ήταν στην πραγματικότητα πέντε (Ε) και όχι επτά (Ζ), εφόσον οι δύο υπόλοιποι δεν ήσαν παρά μονάχα τύραννοι, που θέλησαν δια της βίας την εξουσίας, ώστε να σφετερισθούν τον τίτλον της σοφίας.
2. Αφιερώθηκε ως Ε, δεύτερο φωνήεν από τα επτά του Ελληνικού αλφαβήτου, ως υπόμνηση πως δεύτερος είναι στην σειρά των επτά πλανητών ο ΄Ηλιος, εφόσον ο Απόλλων ταυτιζόταν μ’ αυτόν.
3. Αφιερώθηκε στον ναό του χρησμοδότου Απόλλωνος ως υποθετικό ει, εφόσον υποθετική είναι η μορφή, με την οποίαν διατυπώνουν τα ερωτήματά τους προς τον θεό οι άνθρωποι.
4. Εί(θε) όμως ή ει (γαρ) είναι και τα μόρια με τα οποία εκφράζουν οι άνθρωποι την ευχή τους.
5. Με «ει», ωστόσο, ξεκινάει στην λογική η προκειμένη του συλλογισμού, της βασικής λειτουργίας της σκέψεως, που διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα, οπότε ταιριάζει να αφιερωθεί στον θεό της λογικής και της καθαρότητος του σκέπτεσθαι.
6. Ε πάλι (και πέντε) είναι ένας από τους σημαντικούς αριθμούς στην αριθμολογία των Πυθαγορείων, σημαντικός ως προς τις ιδιότητές του (άθροισμα του πρώτου αρτίου και του πρώτου περιττού αριθμού, ο οποίος, προστιθέμενος ή πολλαπλασιαζόμενος με τον εαυτόν του, παράγει πάντοτε αριθμό, που τελειώνει στον εαυτόν του ή στην δεκάδα) και ως προς τον συμβολισμόν του (εφόσον το άρτιον του αριθμού ταυτιζόταν με το θηλυκό και το περιττόν με το αρσενικό). Επιπλέον, είναι υπόμνηση πως πέντε είναι τα θεμελιώδη στοιχεία της φύσεως, πέντε οι συνηχήσεις στην μουσική, πέντε τα μέρη της ψυχής, πέντε και οι αισθήσεις, πέντε τα γένη των ζωντανών πλασμάτων, πέντε και τα τελειότερα γεωμετρικά σχήματα και (για να προσθέσει και ο Άγγελος Σακκέτος κάτι), πέντε είναι οι ήπειροι της γης και πέντε είναι και τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών του ανθρώπου, αν δεν επιθυμούν … να μας φασκελώσουν.
7. Ει, τέλος, είναι ο πιο σωστός χαιρετισμός προς τον θεό, που εκφράζει αποδοχή της υπάρξεως του ει(σαι).
Δεν θα χρειαστεί, βεβαίως, να υπομνήσουμε εδώ τι σήμαινε για τους αρχαίους ο ιερός αριθμός «επτά», και πολλά άλλα, που θα διαβάσουν οι αγαπητοί αναγνώστες σε διάφορα άρθρα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου